Στις 13 Μαρτίου 2018 καλούμαστε να παρουσιαστούμε στο Ζ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών για να αντιμετωπίσουμε την κατηγορία ότι πριν τρία χρόνια μαζί με άλλους «στερήσαμε για λίγο χρόνο την ελευθερία κίνησης» του Θεόδωρου Φορτσάκη, τέως Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και σήμερα βουλευτή της ΝΔ. Στη πραγματικότητα κατηγορούμαστε γιατί εκείνη την περίοδο υπερασπιστήκαμε το δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο και βρεθήκαμε στο πλευρό των συναδέλφων μας και των φοιτητών.
Η κατηγορία αναφέρεται στη «συνεδρίαση» της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών στις 30/10/2014. Στην ουσία δεν πρόκειται για συνεδρίαση, καθώς εκείνη την ημέρα είχε διοργανωθεί μεγάλη παράσταση διαμαρτυρίας των φοιτητικών συλλόγων και εργαζομένων του ΕΚΠΑ, ύστερα από μια σειρά κινητοποιήσεων που είχαν προηγηθεί, η οποία μάλιστα έγινε με την παρουσία πολλών καναλιών εντός της αίθουσας. Αιτία των κινητοποιήσεων, της διαμαρτυρίας και της αναταραχής μια σειρά από μέτρα που είχε πάρει η πρυτανική αρχή που περιλάμβαναν το κλείσιμο των πανεπιστημιακών κτιρίων, την απαγόρευση εισόδου και εξόδου, την αντιμετώπιση των ίδιων των φοιτητών αλλά και των εργαζομένων του ιδρύματος ως ταραξιών. Ακόμη και η αρμόδια επιθεώρηση εργασίας είχε βεβαιώσει τότε ότι το ιδιότυπο κλείδωμα των πανεπιστημιακών κτιρίων που εφαρμοζόταν, αποτελούσε παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας περί υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων.
Όλα αυτά συνέβαιναν στο φόντο της εφαρμογής ενός αυταρχικού θεσμικού πλαισίου στα ΑΕΙ, το οποίο είχαν καταδικάσει όλα τα όργανα των πανεπιστημίων αλλά και όλες οι συλλογικές μορφές των κινημάτων, αλλά και των σοβαρών προβλημάτων που είχαν δημιουργήσει (και συνεχίζουν να δημιουργούν…) οι πολιτικές των μνημονίων στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Είχε προηγηθεί η μεγάλη σύγκρουση το περασμένο ακαδημαϊκό έτος με την πολιτική των διαθεσιμοτήτων που απειλούσε να στερήσει τα πανεπιστήμια από μεγάλο αριθμό συναδέλφων μας που ήταν απαραίτητοι για να μην καταρρεύσει η διοικητική λειτουργία των πανεπιστημίων.
Επιπλέον, οι φοιτητές διαμαρτύρονταν για τον αποκλεισμό τους από τη Σύγκλητο καθώς πέραν της κατάργησης της φοιτητικής συμμετοχής που είχαν φέρει πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις, η τότε πρυτανική αρχή επέμεινε να μην δέχεται στη συνεδριάσεις την παρουσία εκπροσώπων των φοιτητικών συλλόγων, παρότι αυτό αποτελούσε πάγια και κατοχυρωμένη πρακτική στο ΕΚΠΑ, όπως και σε άλλα ΑΕΙ της χώρας, που λειτουργούν με δημοκρατικούς όρους ανοιχτού διαλόγου, στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο.
Την ημέρα εκείνη βρεθήκαμε στο χώρο της Συγκλήτου, η μία από εμάς ως νόμιμα εκλεγμένη εκπρόσωπος των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ, η άλλη ως ενεργή στο κίνημα των εργαζομένων του ιδρύματος και ο τρίτος ως μέλος της ΕΕ της ΠΟΣΔΕΠ. Βρεθήκαμε όχι ως υποκινητές των φοιτητών, αλλά ως ενεργά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας , όπως ήταν και παραμένει το χρέος μας. Σε μια μαζική παράσταση διαμαρτυρίας φοιτητών και εργαζομένων που απαιτούσαν το αυτονόητο: η διοίκηση του ιδρύματος να τους αντιμετωπίζει ως ισότιμο τμήμα της πανεπιστημιακής κοινότητας και ως μαζικό κίνημα και όχι ως ταραξίες. Δυστυχώς, όχι μόνο δεν δέχθηκε να συζητήσει ο Πρύτανης μαζί μας, αλλά μας αντιμετώπισε με τρόπο απαξιωτικό και ακόμη χειρότερα στην κατάθεσή κατά την προανάκριση παρουσίασε μια εντελώς ανυπόστατη εικόνα των γεγονότων.
Ήταν σε αυτό το πλαίσιο που ο κ. Φορτσάκης επέλεξε να ζητήσει ρητά την ποινική μας δίωξη, μη διστάζοντας να παρουσιάσει μια εικόνα «ηθικών αυτουργών» και «υποκινητών» που είναι εντελώς αναληθής, με μοναδική σκοπιμότητα που μπορούμε να φανταστούμε την ποινικοποίηση της μαζικής κινηματικής και συνδικαλιστικής δράσης και ειδικά της αλληλεγγύης και της αντίληψης ότι εργαζόμενοι, διδάσκοντες και φοιτητές μπορούν να αποτελέσουν κοινό μέτωπο αγώνα. Το έκανε δε αυτό κάποιος που αφού εξελέγη στην ανώτερη θέση ευθύνης μέσα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά έσπευσε να το εγκαταλείψει για να μεταβεί στο χώρο της κεντρικής πολιτικής.
Το γεγονός ότι παραπεμπόμαστε με βάση μόνο μία κατάθεση, την ώρα που όλες οι άλλες καταθέσεις παραπέμπουν στα πραγματικά περιστατικά, είναι και αυτό ενδεικτικό ενός ορισμένου τρόπου που εμπεδώνεται ένα κλίμα αυταρχισμού και περιορισμού της μαζικής συνδικαλιστικής δράσης.
Η υπόθεση αυτή δεν αφορά απλώς εμάς. Στο πρόσωπό μας γίνεται προσπάθεια να ποινικοποιηθεί ένα ολόκληρο κίνημα και να παρουσιαστεί ως παραβατική και αξιόποινη πράξη, η πάλη υπέρ του ελεύθερου και δημοκρατικού πανεπιστημίου, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η αλληλεγγύη στους φοιτητές και το κίνημά τους. Είναι τμήμα μιας συνολικής προσπάθειας αυταρχικοποίησης και πειθάρχησης που δεν πρέπει να μείνει χωρίς απάντηση.
Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε αλλά και για να παραμείνει το πανεπιστήμιο χώρος ανοιχτός στα κοινωνικά κινήματα, την επιστημονική και θεωρητική συζήτηση, την παραγωγή ιδεών και να μη γίνει ένα αποστειρωμένο, πειθαρχημένο και ιδιωτικοποιημένο εκπαιδευτήριο.
Οι διωκόμενοι,
Αθηνά Αλεξανδρή
τ. Διοικ. Υπάλληλος ΕΚΠΑ
πρώην Εκπρόσωπος των Διοικητικών Υπαλλήλων στη Σύγκλητο
Βανέσσα Πεντογάλου
Διοικ. Υπάλληλος ΕΚΠΑ
πρώην μέλος Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού ΕΚΠΑ
Παναγιώτης Σωτήρης
Διδάσκων (ΣΕΠ), ΕΑΠ
πρώην μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ