Χρέος μας, να κοιτάξουμε μπροστά. Η επόμενη μέρα (και) του συνδικαλιστικού κινήματος…

του Γιώργου Μακράκη*

Πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα θα γραφτούν για τα οχτώ μνημονιακά χρόνια που βίωσε η χώρα μας. Είναι γνωστές και αδιαμφισβήτητες οι μεγάλες πληγές που άφησαν οι μνημονιακές πολιτικές στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα στα πιο ευάλωτα και ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Κανείς δεν ξεχνά πως στα χρόνια των μνημονίων έγιναν χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, συρρικνώθηκαν μισθοί και συντάξεις, αποδομήθηκαν βασικοί τομείς του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία), κύματα νέων ανθρώπων έφυγαν στο εξωτερικό για εύρεση εργασίας και άλλα πολλά που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε. Σήμερα, όμως, η συζήτηση πρέπει να ξεφύγει από τη διαρκή αναμόχλευση του χθες και να στραφεί στο συγκείμενο της επόμενης μέρας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, ως μέρος του πολιτικού συστήματος αλλά και ως θεσμικός φορέας εκπροσώπησης των εργαζομένων, έχει χρέος να διαμορφώσει ένα πλέγμα διεκδικήσεων που να λαμβάνει υπόψη τις επιπτώσεις της κρίσης, τις ανάγκες του σήμερα αλλά και τις δυνατότητες του αύριο. Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να αφουγκραστεί τη βάση των εργαζομένων, να ρίξει μαύρο στις πρακτικές του παρελθόντος και να ανανεώσει τον συνδικαλιστικό του λόγο με ουσιαστικό και τεκμηριωμένο περιεχόμενο, χωρίς τα απαξιωμένα γενικόλογα συνθήματα και τα ξύλινα λόγια του παρελθόντος . Εν ολίγοις, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και ειδικότερα όλοι όσοι τοποθετούμαστε στο προοδευτικό και δημοκρατικό χώρο οφείλουμε να ξεπεράσουμε τη μάστιγα των ανούσιων περιχαρακώσεων του παρελθόντος, καθώς το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό διακύβευμα της επόμενης μέρας είναι κρίσιμο για όλους τους εργαζόμενους.

Η εγχώρια νεοδεξιά ρητορική, με προεξάρχοντα τον Κυριάκο Μητσοτάκη που μαζί με τους συνοδοιπόρους του στοχεύουν στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, δηλώνουν πως το οχτάωρο είναι ξεπερασμένο και ότι όλοι οι συμβασιούχοι του δημοσίου (σε παιδεία, υγεία, τοπική αυτοδιοίκηση κ.ά.) θα πρέπει ν’ απολυθούν, θέλει μια δυναμική αντίρροπη δύναμη. Η συγκρότηση δηλαδή δημοκρατικών, προοδευτικών και αριστερών μετώπων στους χώρους των εργαζομένων αποτελεί αναγκαία πραγματικότητα, που πρέπει ν’ αντιπαρατεθεί με τους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού και συνάμα να παλέψει μεθοδικά για την ανάκτηση των χαμένων απωλειών και την προάσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των νευραλγικών τομέων του κοινωνικού κράτους.

Συνεπώς, η ευθύνη των προοδευτικών συνδικαλιστικών δυνάμεων είναι μεγάλη και η διαμόρφωση ενός δημοκρατικού κινηματικού πόλου αναγκαία. Ένα ενωτικό μέτωπο που θα διανθίσει μια Νέα Αντίληψη για το συνδικαλιστικό κίνημα και θα συσπειρώσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που έχουν έναν σταθερό προοδευτικό προσανατολισμό για τα κοινωνικά, εργασιακά, οικονομικά και εκπαιδευτικά ζητήματα.