Στη χώρα μας από τη δεκαετία του ᾽90 και μετά τα συνδικάτα ενσωματώθηκαν στη λογική του κοινωνικού εταίρου προσπαθώντας να αποφύγουν τη σύγκρουση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Χάραξαν μια στρατηγική που στόχο είχε να διατηρηθεί το εργασιακό καθεστώς για τους παλιούς εργαζόμενους, αδιαφορώντας προκλητικά για τα σύγχρονα κολαστήρια των συνεργείων καθαρισμού, των εταιρειών σεκιούριτι, των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, των μεταναστών στις Μανωλάδες, των «ευέλικτων» εργαζομένων.
Σήμερα αυτή η στρατηγική αποδεικνύεται αναποτελεσματική καθώς ούτε οι παλιοί εργαζόμενοι αισθάνονται σίγουροι για τη δουλειά τους, ενώ οι νέοι εργαζόμενοι συνεχίζουν να βουλιάζουν στο τέλμα της επισφάλειας.
Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν η αποξένωση της ΓΣΕΕ από κοινωνικές διεργασίες και κινηματικές πρωτοβουλίες (κίνημα πλατειών, δομές αλληλεγγύης) που αναπτύχθηκαν κατά την πενταετία της οικονομικής κρίσης.
Το τελευταίο παράδειγμα αυτής της αντίληψης ήταν η από κοινού στήριξη του «Ναι» στο δημοψήφισμα από τον ΣΕΒ και τη σημερινή πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να προτείνει τρόπους για την απαγκίστρωση από τα σημερινά αδιέξοδα και να απαιτήσει αλλαγές, με στόχο την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την ενεργοποίηση των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας.
Τα εμπόδια που βρίσκουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι είναι η κρίση εκπροσώπησης, τα αρνητικά στερεότυπα για τον συνδικαλισμό, τα οποία αξιοποιεί ο συνδικαλισμός που εκφράζει σήμερα ο Παναγόπουλος, η πολυδιάσπαση, ο συνδικαλιστικός νόμος που αφήνει απέξω τις επισφαλείς μορφές εργασίας, η παραταξικοποίηση, ο σεχταρισμός, ο ανταγωνισμός στον καταγγελτικό λόγο, η οικονομική εξάρτηση των συνδικάτων από το κράτος.
Δεν αρκεί ένας εργαζόμενος να το πάρει απόφαση να μπει στο συνδικάτο. Συνδικάτο μπορεί να μην υπάρχει καν στον χώρο όπου εργάζεται ή κι αν υπάρχει ο ίδιος μπορεί να μην το ξέρει ή να μην μπορεί να ενταχθεί, ειδικά αν είναι ενοικιαζόμενος.
Το σημαντικότερο όμως βήμα για να οικοδομηθεί ο ταξικός συνδικαλισμός είναι να σπάσει ο φόβος, να υπάρξουν μικρές και μεγάλες νίκες.
Χρειαζόμαστε ένα ευρύ μέτωπο που δεν θα ακυρώνει τις υπάρχουσες διαφορές στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά θα υπερβαίνει τις άγονες παραταξιακές διαμάχες.
Μια «συμμαχία» εργαζομένων που θα αναβαθμίσει τη δράση απέναντι στη γραφειοκρατία, την απαξίωση, την αναποτελεσματικότητα, που θα στοχεύει στην ανατροπή των συσχετισμών στα συνδικάτα, που θα δημιουργεί νέους όρους και προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.
Είναι επιτακτική ανάγκη για να υπάρξει μια πλατιά πρωτοβουλία και από αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.
Θέλουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα είναι αντιπροσωπευτικό, που θα αρχίζει από τους εργάτες γης στη Μανωλάδα, θα καλύπτει τις μορφές επισφάλειας στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και τις κατακτήσεις στις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ.
Με σκοπό να συνενώσει, να συντονίσει, να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των μισθωτών και των ανέργων. Οχι συνδικάτα που να καλλιεργούν τη συντεχνία στρέφοντας τον ένα εργαζόμενο εναντίον του άλλου, αλλά συνδικάτα που να ενώνουν.
Θέλουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και γι’ αυτό χρειαζόμαστε άλλους συσχετισμούς και συμβάλλοντας στη συζήτηση για τη συγκρότηση αυτού του μετώπου προτείνουμε:
Μέτωπο απέναντι στην εργοδοσία, συνδικαλιστικό δίκτυο αλληλεγγύης με στόχο την ανάκληση των απολύσεων, την υπεράσπιση και επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων που δεν θα αφήνει κανένα σωματείο μόνο του απέναντι στην κυβέρνηση και την εργοδοσία, είτε μιλάμε για ιδιωτικό τομέα είτε για ΔΕΚΟ, τράπεζες.
Συντονισμό για να οργανώσει πετυχημένα τη μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, κατ’ αρχήν για την υπεράσπιση των εργαζομένων, αλλά και γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε τη διάλυση του εναπομείναντος παραγωγικού ιστού χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αγώνας για να παραμείνουν δημόσια λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, νερό, παιδεία, υγεία.
Τα συνδικάτα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλία για τη συνδικαλιστική κάλυψη των μεταναστών, την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και την αντιπολεμική δράση.
Την υπεράσπιση της δημοκρατίας στο εσωτερικό των συνδικάτων, της δημοκρατίας ως αντίληψη στην κοινωνία, τη συμμετοχή σε κοινωνικές δομές και ως αντιμετώπιση στην οικονομική κρίση και την υπεράσπιση του δικαιώματος στη στέγη.
Διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών με επικαιροποίηση του θεσμικού πλαισίου, ώστε να καλύπτονται οι εργαζόμενοι με επισφαλείς μορφές εργασίας, συνδικαλιστική εκπροσώπηση σε επίπεδο ομίλων, προστασία του δικαιώματος της απεργίας από δικαστικές αυθαιρεσίες.
Για να ανατρέψουμε το νοσηρό κλίμα και να συμβάλουμε στην αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος.
*οδηγός courier, μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΜΕΤΑ και Δ.Σ. ΕΚΑ
* ηχολήπτης, μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ
πηγή: efsyn.gr