Τον δρόμο για τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων σε ΜΚΟ όπου κυριαρχεί η επισφάλεια δείχνει η πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Αθηνών, που δικαιώνει εργαζόμενη στην οργάνωση ΜΕΤΑδραση, κρίνοντας ότι οι συμβάσεις έργου που είχε υπογράψει με την οργάνωση αποτελούν στην πραγματικότητα συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.
Το Εφετείο κρίνει άκυρη την απόλυση της εργαζόμενης διότι ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος και διότι δεν τηρήθηκε ο έγγραφος τύπος της απόλυσης ούτε καταβλήθηκε η νόμιμη αποζημίωση. Η απόφαση δημιουργεί νέα δεδομένα και ανοίγει τον δρόμο για ριζική αναθεώρηση της λειτουργίας των ΜΚΟ. Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου αποτελούν τον κανόνα στον χώρο. Οι οργανώσεις επικαλούνται ότι λειτουργούν στο πλαίσιο χρηματοδοτούμενων προγραμμάτων με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα, ενώ σημειώνονται πολύ μεγάλες καθυστερήσεις στην εκταμίευση των χρημάτων, με αποτέλεσμα να υπάρχει αδυναμία προγραμματισμού. «Μόνος υπόχρεος έναντι του εργαζομένου είναι ο εργοδότης», απαντά το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ) και σημειώνει ότι «οι εργαζόμενοι δεν οφείλουν να επιμερίζονται το “επιχειρηματικό ρίσκο” με τον εργοδότη τους».
Το Εφετείο έκρινε ότι από τα χρηματοδοτικά προγράμματα των εκάστοτε φορέων δεν προκύπτει υποχρέωση της οργάνωσης «να καταρτίζει με το απασχολούμενο από αυτήν προσωπικό συμβάσεις ίσης χρονικής διάρκειας με το εν λόγω πρόγραμμα […] ούτε καθορίζεται το είδος των συμβάσεων αυτών» και σημειώνει ότι η οργάνωση «επέβαλε στην ενάγουσα να εργάζεται σταθερά στον καθοριζόμενο από αυτήν τόπο, εντός του καθοριζόμενου χρόνου, καταβάλλοντας μηνιαίο μισθό, η δε ενάγουσα […] ελάμβανε δεσμευτικές εντολές και οδηγίες για την εκτέλεση της εργασίας της από τον συντονιστή και τον επόπτη, οι οποίοι ασκούσαν εποπτεία και έλεγχο αυτής».
«Στη “φαιά ζώνη” μεταξύ εθελοντισμού και εργασίας, μεταξύ “αλληλέγγυων συνεργατών” και όντως εργαζόμενων, αναπτύσσεται ένα προνομιακό για τις ΜΚΟ έδαφος αποφυγής ή και καταστρατήγησης των εργοδοτικών τους υποχρεώσεων. Είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που η απόφαση 2844/2018 του Εφετείου Αθηνών αποτελεί τομή. Μέσα από ένα στέρεο νομικό σκεπτικό που λαμβάνει υπόψη όλες τις ιδιαιτερότητες παροχής εργασίας σε μια ΜΚΟ διαγιγνώσκει με ακρίβεια την πραγματική φύση της απασχόλησης ως σύμβασης εξαρτημένης εργασίας και διαπιστώνει σοβαρές παραβάσεις της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας. Αυτό που απομένει είναι τόσο η συγκεκριμένη ΜΚΟ και οι υπόλοιπες αντίστοιχες οργανώσεις όσο πλέον και η ίδια η Πολιτεία να αντιληφθούν ότι οι απασχολούμενοι στον κλάδο αυτό είναι εργαζόμενοι και ότι η αδήριτη ανάγκη ανθρώπινης και αποτελεσματικής διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης δεν αποτελεί λόγο αναστολής αλλά αντίθετα επίτασης της προστασίας των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων», σημειώνει στην «Εφ.Συν.» ο συνήγορος της εργαζόμενης, Σέργιος Σερμπέτης.
Σε ανακοίνωσή της, η οργάνωση σημειώνει ότι θα σεβαστεί τις αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης, αλλά ότι διατηρεί ερωτήματα για το είδος των συμβάσεων και το πλαίσιο της εργασίας, για τα οποία εκκρεμεί ερμηνεία του Αρείου Πάγου. Επισημαίνει ότι «η εν λόγω διαφορά αποτελεί τη μοναδική αγωγή που έχει ασκηθεί κατά της οργάνωσης στα 9 έτη λειτουργίας από συνεργάτη ή εργαζόμενο, σε σύνολο πάνω από 950 ανεξάρτητων συνεργατών και προσωπικού με σχέση εξαρτημένης εργασίας». Σε επικοινωνία με την «Εφ.Συν.», πηγές της οργάνωσης σημειώνουν ότι βρίσκονται σε συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους χορηγούς και τους φορείς χρηματοδότησης για να γίνει αντιληπτό ότι αποτελεί ευθύνη όλων η τήρηση της εργατικής νομοθεσίας.
Πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/dikastiki-apofasi-dikaionei-ergazomeni-sti-metadrasi