Με το ξέσπασμα της κρίσης φανερώθηκε η απουσία ενός στόχου που θα συνένωνε το συνδικαλιστικό κίνημα με συνέπεια να μην μπορέσει ν ανταποκριθεί στην οργανωμένη επίθεση της εργοδοσίας αλλά και των πρώτων μνημονιακών κυβερνήσεων, η αλήθεια σε ακραία εχθρικό περιβάλλον το οποίο όμως είχε προηγηθεί και προ κρίσης με ευθύνη των ίδιων των συνδικάτων.
Έχοντας από καιρό χάσει τον ταξικό πολιτικό τους ρόλο, τα συνδικάτα αναλώθηκαν στη διαχείριση του συστήματος, στην πελατειακή εξυπηρέτηση των μελών τους, στον εναγκαλισμό με την εκάστοτε κυβέρνηση, με συνέπεια σταδιακά αργά ή γρήγορα να αποσυνδεθούν από τις αρχές και τις ιδρυτικές τους διακηρύξεις.Ο κορπορατισμος στο απόγειο του…
Στην ουσία με την πάροδο του χρόνου, ο κρατικός μηχανισμός ειδικά στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δημιούργησε οργανωμένες τάξεις συμφερόντων δίνοντας βάση κύρια σε μονοπωλιακούς κλάδους, ώστε μέσα από τον έλεγχο που ασκούσε στα στελέχη των συνδικαλιστικών ηγεσιών να πατρόνάρει το κίνημα και να εφαρμόζει πολιτικές με αντίτιμο κάποιες παροχές κυρίως μισθολογικές…
Επίσης δίνοντας στα στελέχη αυτά την δυνατότητα πολλές φορές να παρακάμπτουν την κρατική γραφειοκρατία διευκολύνοντας τις κινήσεις τους για τη λήψη αποφάσεων δεν εκανα τιποτα άλλο στην ουσία από το να ταΐζουν το υπέρμετρο ΕΓΩ τους όπου κάποια στιγμή έγινε μη ελέγξιμο…το κράτος τέλος απέκτησε μέσα από νομοθετήματα και θεσμικούς ρόλους επιλύοντας στην ουσία τις διάφορες εργοδοσίας και συνδικάτων ενισχύοντας ακόμη πιο πολύ την αντιπροσώπευση παρά την πραγματική συμμετοχή των εργαζομένων…
Τα συνδικάτα αντί να εστιάζουν τις παρεμβάσεις τους στο αναπτυξιακό μοντέλο της οικονομίας και να πιέζουν σε μια αλλου τύπου ανάπτυξη, αναλώθηκαν σε επιμέρους διεκδικήσεις για τον κάθε κλάδο κοιτώντας ο καθένας την πελατεία του αδιαφορώντας, εκτός λίγων εξαιρέσεων, για τη μεγάλη εικονα και το πως αυτά τα κλαδικά συμφέροντα θα κουμπώσουν συνολικά.
Όλα τα παραπάνω φυσικά βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην κοινωνία όπου ανέκαθεν κυριαρχεί ο μικροαστισμός, η δομή της ευνοεί τη δημιουργία πελατειακών σχέσεων και δικτύων μέσα στο τρίγωνο ΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ
Είναι ανάγκη λοιπόν επαναπροσδιορισμού του ρόλου των συνδικάτων όσον αφορά τους πόλους ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο ρόλος των συνδικάτων πρέπει να ξανά εκφράσει όχι μόνο τα ζητήματα οικονομικής φύσης (μισθοί,συντάξεις,επιδόματα, συμβάσεις) αλλά να προωθεί και κοινωνικά αιτήματα ώστε να μπορέσει να επαναπροσεγγίσει το χαμένο κόσμο του ξεφεύγοντας από την απλή διεκπαιρεωση μιας συμφωνίας εργαζομένων κι εργοδοσίας και ως εκεί…
Πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον όρο μισθωτός εργαζόμενος, καθώς ο κατακερματισμός της παλαιός έννοιας σε πολυάριθμες μορφές μισθωτής εργασίας δημιουργεί συνθήκες αποκλεισμού της εκπροσώπησης των εργαζομένων στους νέους όρους της μισθωτής εργασίας.
Επίσης είναι λάθος η άποψη ότι τα συνδικάτα δεν πρέπει ναχουν ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα αρκεί να μην γίνονται τα μέσα επιβολής πολιτικών και προπαγάνδας…
Οι δεσμοί του κόσμου της εργασίας έχουν κοπεί ανεπιστρεπτί, με τις ηγεσίες του τριτοβάθμιου ειδικά συνδικαλισμού, ενώ όλο και περισσότεροι βρίσκουν καταφύγιο σε συλλογικότητες που κινούνται εκτός του γραφειοκρατικού τύπου συνδικαλισμού, όχι τόσο γιατί πιστεύουν σε επίλυση των προβλημάτων όσο γιατί αυτού του τύπου οι συλλογικότητες μην έχοντας σύνδεση με την εξουσία αλλά και με τους εργοδοτικούς φορείς, τους προσφέρουν την αίσθηση της άμεσης παρέμβασης τόσο στις αποφάσεις όσο και στις δράσεις αλλά και στη λειτουργία τους…
Όλα αυτά πρέπει να προβληματίσουν τις γραφειοκρατικές ηγεσίες όλων των παρατάξεων, να φύγει από τα κλειστά γραφεία και τις ελίτ η δράση και να κατέβει στους χώρους δουλειάς γιατί το φαινόμενο της παρουσίας μόνο των συνδικαλιστών στις συγκεντρώσεις θα συνεχιστεί ενισχύοντας την απαξίωση εκ μέρους των εργαζομένων…
Στράτος Καπετάνιος, Αν. Γραμ. Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων Χαλυβουργικής
