Τοποθέτηση του Γενικού Γραμματέα, Τάσου Κατοπόδη στις εργασίες της Διαρκούς Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής (27-11-2024) για το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης «Ενσωμάτωση της Οδηγίας (Ε.Ε.) 2022/2041 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 19ης Οκτωβρίου 2022 για επαρκείς κατώτατους μισθούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση – Αναπροσαρμογή μισθών προσωπικού δημοσίου τομέα – Ρυθμίσεις για τον καθορισμό κατώτατου μισθού για τα έτη 2025, 2026 και 2027».
Η τοποθέτηση:
Ακολουθεί η τοποθέτηση:
Κύριε Πρόεδρε, Κυρία Υπουργέ ευχαριστούμε για την πρόσκληση. Η ΠΟΘΑ εκπροσωπεί τους καλλιτέχνες και τους εργαζόμενους στην τέχνη και τον πολιτισμό, τους εργαζόμενους με τις πιο ευάλωτες εργασιακές σχέσεις και θα αναπτύξουμε εν συντομία στον ορισμένο χρόνο τις θέσεις μας επί του σχετικού Νομοσχεδίου.
Αρχικά, θα θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι το νομοσχέδιο έρχεται στην εκπνοή του χρόνου για την ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής οδηγίας, ενώ η ανάγκη για Συλλογικές Διαπραγματεύσεις, τρόπου καθορισμού των ελάχιστων αμοιβών και ΣΣΕ πιέζει εδώ και πολύ καιρό και είναι πάγιο αίτημα των εργαζομένων της Ομοσπονδίας μας αλλά και όλων των εργαζομένων.
Δυστυχώς στη χώρα μας όχι μόνο η κάλυψη από ΣΣΕ για τον καθορισμό των κατώτατων όριων αμοιβών είναι κατώτερη του 80% αλλά είμαστε και ουραγοί μεταξύ των κρατών της ΕΕ στο θέμα αυτό.
Θεωρούμε αρχικά ότι θα έπρεπε να προβλέπεται στο Νομοσχέδιο η επαναφορά των ρυθμίσεων μέσω Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, για τη διασφάλιση των κατώτατων ορίων βασικού μισθού και ημερομισθίων όλων των εργαζομένων της χώρας.
Δεν βλέπουμε επίσης στο Νομοσχέδιο την προώθηση της κανονικότητας σε ό,τι αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, οι οποίες καθορίζουν όχι μόνο ελάχιστες αμοιβές αλλά και ειδικότερες εργασιακές σχέσεις ανά επαγγελματικό κλάδο.
Δεν βλέπουμε ρυθμίσεις υποχρεωτικού χαρακτήρα απέναντι στους εργοδότες για σύναψη ΣΣΕ, για τις οποίες εμείς ως κλάδος του Πολιτισμού επανειλημμένα έχουμε ζητήσει και δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα.
Η μεταμνημονιακή περίοδος μας βρίσκει εδώ και χρόνια θεσμικά ανυπεράσπιστους και πέρα από κάθε πρόβλεψη στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο χώρος εργασίας των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στην τέχνη και τον πολιτισμό είναι ευάλωτος και χαρακτηρίζεται από μεγάλη εργασιακή επισφάλεια, ποικιλομορφία ευέλικτων σχέσεων εργασίας, ανεργία και υποαπασχόληση.
Οι εργασιακές σχέσεις στον κλάδο μας, ρυθμιζόταν μέχρι το 2010 με απευθείας διαπραγματεύσεις των σωματείων με τις ενώσεις των εργοδοτών. Εκτός από τους οικονομικούς όρους, οι συλλογικές συμβάσεις ρύθμιζαν και ζητήματα που είχαν να κάνουν με τις ειδικότητες, ρυθμίζανε δηλαδή και το επαγγελματικό περίγραμμα. Υπήρχε ένας προκαθορισμένος διάλογος ο οποίος διακόπηκε απότομα από τα πρώτα χρόνια των μνημονίων. Οι συλλογικές συμβάσεις στον κλάδο μας, βρίσκονται σε μία παγωμένη διαδικασία συλλογικών διαπραγματεύσεων από το 2011 οι οποίες δεν καταλήγουν πουθενά.
Έτσι το εργασιακό πεδίο παραμένει αρρύθμιστο σε ό,τι αφορά ωράρια, πρόβες, εργασία εκτός έδρας, περιοδείες, σε ζητήματα υγείας και ασφάλειας, σε ζητήματα παρενοχλήσεων, ζητήματα βιντεοσκοπήσεων, Life streaming, πνευματικων και συγγενικών δικαιωμάτων όσο και σε οικονομικούς όρους στις αμοιβές μας. Και αυτό συμβαίνει σε όλο το φάσμα των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στην τέχνη και τον πολιτισμό.
Δηλαδή στις παραστατικές τέχνες, στο θέατρο, το χορό, τη μουσική, στο τραγούδι, στις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, στους εργαζόμενους αιθουσών προβολής, τεχνικών θεάτρου, συναυλιών, κινηματογράφου.
Μέσω των συλλογικών συμβάσεων εργασίας θα μπορούσαν να ρυθμιστούν ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη βία και την παρενόχληση στους χώρους εργασίας, κάτι το οποίο έχουμε αναδείξει ως ομοσπονδία όταν ξέσπασαν τα μεγάλα ζητήματα του metoo στον κλάδο μας.
Ο χώρος του πολιτισμού της τέχνης και της δημιουργίας για να μπορέσει να εκφραστεί και να δημιουργήσει, εκτός από το βιοπορισμό πρέπει να έχει εφαλτήριο και την αξιοπρέπεια της εργασίας. Ο λαμπερός κόσμος του θεάματος και ακροάματος έχει από πίσω σκληρές συνθήκες εργασίας με εξαντλητικές πρόβες, υπέρ εντατικοποίηση, παραβατικές κακοποιητικές συμπεριφορές που όπως αποδείχθηκε είναι ζητήματα κατάχρησης εξουσίας, εργατικά ατυχήματα πολλά από τα οποία θανατηφόρα, τα οποία και έχουμε αναπτύξει σε πολλές επιστολές μας σε όλα τα συναρμόδια υπουργεία.
Αυτό που ζητάμε από ένα νομοσχέδιο που ευαγγελίζεται τη σύγκλιση με τις πρακτικές που συμβαίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι να αρθούν τα όποια περιοριστικά νομικά ζητήματα και να ενισχυθεί η υποχρεωτικότητα προς τους κοινωνικούς εταίρους με σκοπό την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Με την ανακοίνωση της ενσωμάτωσης της εν λόγω οδηγίας δημιουργήθηκε μία ελπίδα, όμως με το Νομοσχέδιο, ως υφίσταται, επιλέγεται να χαθεί μια ευκαιρία.
Είναι συνεχόμενες οι προσπάθειες των εκπροσώπων των εργαζομένων μέσω των σωματείων μας υπό το συντονισμό της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος.
Και σε αυτή τη διαδρομή έχουμε χρησιμοποιήσει όλους τους θεσμικούς τρόπους. Απευθείας διαπραγματεύσεις, συμφιλιωτική διαδικασία, προσφυγή στη μεσολάβηση του ΟΜΕΔ. Το θεσμικό πλαίσιο είναι μη λειτουργικό και οι εργοδότες δεν έχουν καμία συνέπεια αν δεν εκπληρώσουν τη θεσμική τους αποστολή, που είναι η προσέλευση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις με σκοπό τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων. Επίσης η υποχρέωση εγγραφής των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο ΓΕΜΗΣΟΕ για να μπορούν να συμμετέχουν σε συλλογικές διαπραγματεύσεις δημιουργεί ένα ακόμη κώλυμα.
Ας σημειωθεί ότι για το θέμα αυτό υπάρχει προσφυγή στη Δικαιοσύνη των συνδικαλιστικών οργανώσεων και κατόπιν της έκδοσης της απόφασης 2175/2022, η οποία παρέπεμψε το ζήτημα στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου, αναμένεται η έκδοση της απόφασης της ολομέλειας του ΣτΕ.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος από την επιθεώρηση εργασίας η οποία έχει μειωμένες αρμοδιότητες αλλά και προσωπικό για να ανταπεξέλθει ακόμα και σε αυτές τις μειωμένες αρμοδιότητες της.
Έτσι έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες ώστε το εργασιακό πεδίο να χαρακτηριστεί ως συνθήκες γαλέρας και αυτό είναι ιδιαίτερα υποτιμητικό για τη χώρα μας.
Κάτι το οποίο (την έλλειψη θεσμικού πλαισίου εργασίας) μας το έχουν επισημάνει και τα γραφεία παραγωγής που έρχονται από το εξωτερικό για να πραγματοποιήσουν στη χώρα μας είτε μεγάλες οπτικοακουστικές εκδηλώσεις-συναυλίες είτε κινηματογραφικά γυρίσματα.
Δεν μπορούμε να βλέπουμε το χώρο του πολιτισμού μόνο ως οικονομικό μέγεθος.
Για εμάς είναι πέρα από το βιοπορισμό και η δυνατότητα καλλιτεχνικής και πολιτιστικής δημιουργίας η οποία μας στερείτε όταν δεν υφίστανται τα αυτονόητα.
Ζητάμε λοιπόν τη χαμένη αξιοπρέπεια της εργασίας. Ζητάμε τη επαναφορά του εμβληματικού νόμου 1876/90. Ζητάμε την ουσιαστική επαναφορά του θεσμού της διαιτησίας. Ζητάμε ο οργανισμός μεσολάβησης και διαιτησίας να αποκτήσει και πάλι τι θεσμική του υπόσταση.
Ζητάμε αυτό που ζητάει και η οδηγία, το 80% τουλάχιστον των εργαζομένων να καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η οικονομική ανάπτυξη που είναι στόχος για κάθε κυβέρνηση επιτυγχάνεται μέσα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μιας χώρας και για την Ελλάδα ο Πολιτισμός αποτελεί μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα.
Κυρία Υπουργέ σε καμμιά περίπτωση δεν αποδεχόμαστε την θεσμική διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εργαζόμενων στη χώρα μας. Στηρίξτε θεσμικά τον πιο ευάλωτο εργασιακά κλάδο, τους καλλιτέχνες και τους εργαζόμενους στην τέχνη και τον πολιτισμό κατοχυρώνοντας θεσμικά το εργαλείο της συλλογικής διαπραγμάτευσης όχι μόνο για εμάς αλλά για όλους τους εργαζόμενους.
Ευχαριστώ.