Η απεργία της Τετάρτης μπορεί να αποτελέσει το πολιτικό γεγονός για πολιτική και κοινωνική συμμαχία που θα ανατρέψει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τον συντηρητικό αυταρχισμό της κυβέρνησης, φέρνοντας στο επίκεντρο της πολιτικής τις ανάγκες των εργαζόμενων και της κοινωνίας
Του Γιώργου Πετρόπουλου*
Σύμφωνα με το Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, ο πληθωρισμός, στο δυσμενές σενάρι, θα ξεπεράσει, τη χρονιά που διανύουμε, το 11%. Το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, εκτίμησε την απώλεια της αγοραστικής δύναμης όλων όσοι λαμβάνουν τον μέσο μισθό κατά 10,4 %, (στους επισφαλώς εργαζόμενους φτάνει το 13,7%) επιφυλάσσοντας για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες της χώρας μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, μπορούμε βάσιμα να προβλέψουμε πως οι απώλειες στο διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων θα ξεπεράσουν, το επόμενο διάστημα, ακόμη και αυτές των Μνημονίων. Ακόμα χειρότερα, καθώς θα έρθουν να προστεθούν στις περικοπές της περιόδου των Μνημονίων, που ειδικά για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο έφτασαν μεσοσταθμικά το 38% και ουδέποτε αποκαταστάθηκαν.
Αυτοί οι αριθμοί μετεγγράφονται στην καθημερινή μας αγωνία να τα βγάλουμε πέρα, στα μετρημένα ψώνια για τα απολύτως απαραίτητα, στον τρόμο μας όταν βλέπουμε τον λογαριασμό του ρεύματος ή του φυσικού αερίου να έρχεται, στην απελπισία μας όταν ο μισθός μας τελειώνει στις 20 του μήνα.
Και αν ο πόλεμος και οι επιπτώσεις του στις τιμές είναι κάτι πέραν των προθέσεων και των επιλογών της κυβέρνησης, οι δημόσιες πολιτικές για την άμβλυνση των συνεπειών είναι υποχρέωσή της, που όμως αρνείται να αναλάβει.
Κάθε αίτημα για μείωση των φορολογικών συντελεστών ή για αύξηση των μισθών συναντά την άρνηση της κυβέρνησης, με την επίκληση της δημοσιονομικής στενότητας, η οποία προφανώς δεν υπήρχε όταν μειώνονταν οι φόροι στα κέρδη και τα μερίσματα των εταιρειών, στη συγκέντρωση κεφαλαίων, στις ελαφρύνσεις στον ΕΝΦΙΑ των μεγάλων ιδιοκτησιών, στην κατάργηση του φόρου μεταβίβασης για περιουσίες που μπορεί να έφταναν το 1.600.000. Όπως και δεν υπήρχαν όταν ο υπουργός Εργασίας Χατζηδάκης νομοθετούσε τους προκλητικούς μισθούς των 8.000 ευρώ τον μήνα για τα ρουσφέτια της Ν.Δ. στον ΕΦΚΑ.
Υψηλός πληθωρισμός υπήρξε και στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, αλλά τα εισοδήματα των εργαζομένων δεν μειώνονταν, καθώς υπήρχαν αντίρροποι μηχανισμοί, όπως η, ξεχασμένη πια, Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή των μισθών, μέσω της οποίας καλύπτονταν οι απώλειες στο διαθέσιμο εισόδημα των μισθωτών.
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα απεργήσουμε στις 6 Απριλίου ζητώντας αυξήσεις στους μισθούς μας, που είναι καθηλωμένοι εδώ και 11 χρόνια, ίσες τουλάχιστον με τον πληθωρισμό, και ταυτόχρονα επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού.
Η απεργία της Τετάρτης μπορεί να αποτελέσει το πολιτικό γεγονός για πολιτική και κοινωνική συμμαχία που θα ανατρέψει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τον συντηρητικό αυταρχισμό της κυβέρνησης, φέρνοντας στο επίκεντρο της πολιτικής τις ανάγκες των εργαζόμενων και της κοινωνίας.
*Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ.
Άρθρο στο αφιέρωμα για την απεργία της 6η Απριλίου που ετοίμασε ο Andreas Petropou για την Εφημερίδα «Η Αυγή»