Στις αρχές του Δεκέμβρη οι εργαζόμενοι σε τρία υποκατάστημα των Starbucks στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης ψήφισαν να συμμετάσχουν στο σωματείο Workers United. Σε σύνολο 27 εργαζομένων οι 19 ψήφισαν υπέρ της δημιουργίας συνδικαλιστικής οργάνωσης στο συγκεκριμένο υποκατάστημα που είναι ένα από τα 9.000 υποκαταστήματα στην Αμερική με πάνω από 200.000 εργαζόμενους.
Γιατί όμως αυτό το γεγονός πήρε τέτοιες μεγάλες διαστάσεις που έγινε πρωτοσέλιδο στους New York Times και την Washington Post, ενώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στήθηκε μεγάλο πάρτι πανηγυρισμών κάτι ανάλογο με το πάρτι που στήθηκε και σε εμάς εδώ με την νίκη των ντελιβεράδων; Η απάντηση είναι ότι στην Αμερική η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων δεν είναι απλή υπόθεση. Στην Αμερική κράτος και εργοδοσία έχουν επιβάλει ένα τέτοιο αντεργατικό οπλοστάσιο που βάζει τεράστια εμπόδια στην συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων. Kάτι παρόμοιο προσπαθεί να στήσει εδώ και ο Χατζηδάκης με διαφορετική βέβαια μορφή.
Για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να συνδικαλιστούν θα πρέπει η πλειοψηφία τους να εγκρίνει την δημιουργία τοπικού σωματείου ή την ένταξη τους σε κάποιο κλαδικό. Ο νόμος δίνει την δυνατότητα στην εταιρία να οργανώσει την δική της καμπάνια για να μην συνδικαλιστούν οι εργαζόμενοι που μπορεί να διαρκέσει μήνες. Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε από τον Αύγουστο όταν οι εργαζόμενοι στα τρία υποκαταστήματα στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν το πρόγραμμα της καμπάνιας τους για την συνδικαλιστική τους οργάνωση στο twitter: Starbucks Workers United
Αυτούς τους τέσσερις μήνες η εταιρία έκανε μια μεγάλης έκτασης αντικαμπάνια για να αποτρέψει τους εργαζόμενους από την συνδικαλιστική τους οργάνωση, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Προσέλαβε πρώτ’ από όλα τη μεγαλύτερη νομική εταιρεία των ΗΠΑ που ειδικεύεται στην καταπολέμηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης με εμπειρία από την δεκαετία του ’50 ακόμα, ενώ έστειλε τα καλύτερα στελέχη της για να εκβιάσουν και να εκφοβήσουν τους εργαζόμενους. Μέχρι και ο διευθύνοντας σύμβουλος Χάουαρντ Σουλτς ρίχτηκε στην μάχη για να «πειστούν» οι εργαζόμενοι προχωρώντας σε ατομικές συναντήσεις με έναν – έναν εργαζόμενο. Ένας ολόκληρος μηχανισμός ψυχολογικής πίεσης και εξουθένωσης των εργαζομένων στήθηκε από δικηγόρους, επικοινωνιολόγους αλλά και εξωτερικούς μάνατζερ που όλοι αυτοί προσπαθούσαν να «πείσουν» τους εργαζόμενους ότι το σωματείο δεν τους χρειάζεται αφού όλα τα αιτήματα τους μπορούν να συζητηθούν απευθείας με την εταιρία χωρίς την διαμεσολάβηση «τρίτων». Μέχρι και αυξήσεις υποσχέθηκαν αρκεί να μην γίνει το σωματείο.
Όμως δεν έμειναν μόνο σε αυτά, χρησιμοποίησαν και τις παραδοσιακές μεθόδους του εκφοβισμού και της τρομοκρατίας. Έκλεισαν καταστήματα προφασιζόμενοι ανακαινίσεις, ενώ προσέλαβαν εργαζόμενους με την υπόσχεση να τους κάνουν μόνιμους αν ψηφίσουν κατά της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Δεν έλειψαν ακόμα και οι παραδοσιακές μέθοδοι των απλών ρουφιάνων της εργοδοσίας που με διάφορους τρόπους υπονόμευαν τον αγώνα των εργαζομένων στήνοντας μηχανισμούς παρακολούθησης των πρωτοπόρων εργαζομένων. Αυτές οι πρακτικές δεν είναι ασυνήθιστες στην Αμερική, είναι ενδεικτικό ότι στο 41,5% όλων των εκλογών για την ίδρυση σωματείου (υπό την επίβλεψη και του Εθνικού Συμβουλίου Εργασιακών Σχέσεων – NLRB), οι εργοδότες παρέβησαν κάποιον ομοσπονδιακό νόμο προκειμένου να πιέσουν τους εργαζόμενους να ψηφίσουν «κατά» σύμφωνα με το «Ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής» του αμερικανικού υπουργείου Εργασίας. Η ίδια έρευνα έδειξε ότι δαπανήθηκαν από τους εργοδότες στις ΗΠΑ πάνω από 340 εκατομμύρια δολάρια σε εταιρίες επικοινωνιακών συμβούλων που ειδικεύονται στην αποτροπή συνδικαλιστικής οργάνωσης. Το ποσό αυτό, όπως τονίζεται στην έρευνα, είναι διπλάσιο σε σύγκριση με την περίοδο 2014-2017 όπου το αντίστοιχο ήταν στα 100 εκατομμύρια δολάρια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εργαζόμενοι στα Starbucks προσπάθησαν να συνδικαλιστούν και το 2004 προσπάθησαν ανεπιτυχώς να το κάνουν. Οι πρωτεργάτες εκείνης της προσπάθειας απολύθηκαν, ενώ η εταιρία αναπροσάρμοσε την τακτική για να αποτρέψει στο μέλλον παρόμοιες απόπειρες. Καλλιέργησε συστηματικά στους εργαζόμενους την άποψη ότι στα Starbucks οι εργαζόμενοι δεν είναι εργαζόμενοι αλλά «συνεργάτες», μέρος μιας ευρύτερης «κοινότητας» όπου όλοι έχουν τις ίδιες δυνατότητες για πρόοδο. Και εδώ στην Ελλάδα η φιλοσοφία της εταιρίας είναι παρόμοια. Δείτε χαρακτηριστικά εδώ: Δουλεύοντας στα Starbuck. Το να είσαι Partner.
Πάνω σε αυτή την στρατηγική οικοδομήθηκε η κεντρική προπαγάνδα της εργοδοσίας όλα τα χρόνια: ότι δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξαρτήτως μισθού και θέσης στην εταιρία, είναι συνεργάτες που ο καθένας συνεισφέρει και εκτιμάται εξίσου από την κοινότητα των Starbucks, το γνωστό μας και από εδώ «Είμαστε όλοι μια οικογένεια στην επιχείρηση μας». Έφταναν μάλιστα σε σημεία οι μάνατζερ επικοινωνίας της εταιρίας να στήνουν ολόκληρες θεατρινίστικες καταστάσεις όπου υψηλόβαθμα στελέχη της φωτογραφιζόταν να σκουπίζουν και αυτοί τα καταστήματα όπως και οι απλοί υπάλληλοι της. Σε συνδυασμό με κάποιες ελάχιστες παροχές υγείας και κάποια επαγγελματικά σεμινάρια για εκπαίδευση barista ήταν τα βασικά επιχειρήματα της εργοδοσίας για να δίνει χαμηλούς μισθούς και να επιβάλει εξωφρενικούς ρυθμούς στην εργασία, που χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο στην περίοδο της πανδημίας με την μεγάλη έλλειψη προσωπικού.
Η νίκη των εργαζομένων στα Starbucks είναι πολύτιμη όχι μόνο για τους εργαζόμενους της αλυσίδας αλλά συνολικά για το εργατικό κίνημα στην Αμερική. Οι λίγες δεκάδες εργαζόμενοι τόλμησαν και αντιμετώπισαν έναν κολοσσό που χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να τους εμποδίσει και δεν τα κατάφερε. Ήδη το παράδειγμα τους γίνεται οδηγός και σε άλλα καταστήματα της εταιρίας στην Βοστώνη και την Αριζόνα. Τα μηνύματα αυτά δεν είναι συγκυριακά ούτε τυχαία, είναι συνέχεια των μεγάλων αγώνων των ανθρακωρύχων της Αλαμπάμα, των εργατών της Nabisko και της Kellog, των νοσοκόμων στην Καλιφόρνια, των εργαζόμενων στο χώρο της υγείας της, στην John Deere, στα McDonald’s, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια και στην Amazon, μιας νέας χαραυγής του αμερικανικού εργατικού κινήματος.
Επιβεβαίωσε και αυτός ο αγώνας το πόσο πολύτιμη είναι η στήριξη της κοινωνίας με οποιοδήποτε μέσο. Έδειξε ότι οι δυνατότητες χειραφέτησης της σύγχρονης εργατικής τάξης στις συνθήκες του ολοκληρωτικού καπιταλισμού συνεχώς αυξάνονται. Αυτό επιβεβαιώνει και μια δημοσκόπηση που διεξήχθη από την Gallup τον περασμένο Αύγουστο που έδειξε ότι το 68% των Αμερικανών υποστηρίζει την δράση των συνδικάτων. Οι παραπάνω εξελίξεις, όπως είναι φυσικό, θέτουν σε συναγερμό τις δυνάμεις του κεφαλαίου που δαπανούν τεράστια ποσά για να εμποδίσουν αυτή την εξέλιξη, δείχνοντας ότι αν κάτι πραγματικά τους ανησυχεί είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης και η δύναμη που ξεπηδά από εκεί.
πηγη: Kommon