Δ. Τεμπονέρας
Οι νέες ρυθμίσεις διαλύουν την έννοια όχι του οκταώρου αλλά του χρόνου εργασίας εν γένει, θέτοντας τον εργαζόμενο σε συνεχή ετοιμότητα 24 ώρες το 24ωρο
Είναι ψευδές, ισχυρίζεται η κυβέρνηση, ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 13 ώρες την ημέρα, στο πλαίσιο της νέας διευθέτησης χρόνου εργασίας, «διαψεύδοντας» το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ. Αυτό που ισχύει όμως είναι διαφορετικό. Φυσικά και οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 13ωρο, όχι λόγω της διευθέτησης, αλλά γιατί, με πάμπολλες ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, οι υπερωρίες γίνονται τόσο φτηνές που οι εργοδότες δεν έχουν λόγο πια να προσφεύγουν στη διευθέτηση, αφού μπορούν να επιβάλουν ακόμα και 13 ώρες δουλειά, με εξαιρετικά χαμηλό κόστος.
Το υπουργείο Εργασίας «υπενθυμίζει», σε δελτίο Τύπου, ότι απαγορεύεται και είναι άκυρη απόλυση εργαζόμενου επειδή αρνήθηκε την εφαρμογή της διευθέτησης. Αυτό που δεν μας απαντά είναι το πώς γίνεται να είναι άκυρη η εν λόγω απόλυση όταν ο ίδιος ο εργαζόμενος υποβάλει το αίτημα για διευθέτηση; Μήπως υποκρύπτεται «αίτημα» του εργοδότη και εξαναγκασμός για ελαστικό ωράριο, τελικά;
Η κυβέρνηση αυξάνει το πλήθος των επιτρεπόμενων υπερωριών στις 150 ώρες τον χρόνο για όλους τους κλάδους (από 96 που είναι σήμερα στη βιομηχανία και 120 στους λοιπούς κλάδους), ισχυριζόμενη ότι δεν υπάρχει μείωση αποδοχών. Η απάντηση είναι απλή: Με το υφιστάμενο πλαίσιο, αν εργαζόμενος κάνει 150 ώρες υπερωρία, πληρώνεται περισσότερο, σε σχέση με το ποσό που θα πληρωθεί με βάση τις νέες ρυθμίσεις.
Επίσης η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η δυνατότητα υπέρβασης του μέγιστου ετήσιου ορίου υπερωριών με άδεια του υπουργείου προβλέπεται ήδη. Προβλέπεται όντως, όμως όχι από ένα μονοπρόσωπο κυβερνητικό όργανο, αλλά με απόφαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Εργασίας, στο οποίο εκπροσωπούνται και οι εργαζόμενοι θεσμικά. Τι συνθήκες «συναλλαγής» θα δημιουργήσει άραγε η απευθείας διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με επιχειρήσεις, για ζητήματα εργατικού κόστους;
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το γεγονός ότι νομοθετεί το «σπαστό» ωράριο ακόμα και στις συμβάσεις μερικής απασχόλησης, προκαλώντας απόλυτη ευελιξία και ανατροπές σε χιλιάδες εργαζομένους που δουλεύουν σε συνθήκες ευελιξίας.
Τέλος, με το νομοσχέδιο ουσιαστικά νομοθετείται έμμεσα η αναγκαστική άδεια. Μέχρι σήμερα υπήρχε η δυνατότητα για άδεια άνευ αποδοχών, μόνο με αίτημα του εργαζομένου. Πλέον προβλέπεται δυνατότητα «πρότασης» και από τον εργοδότη. Όλοι αντιλαμβάνονται με ποιον τρόπο θα επιβάλλεται η σχετική πρόταση – εκβιασμός.
Οι νέες ρυθμίσεις διαλύουν την έννοια όχι του οκταώρου αλλά του χρόνου εργασίας εν γένει, θέτοντας τον εργαζόμενο σε συνεχή ετοιμότητα 24 ώρες το 24ωρο.
* Ο Δ. Τεμπονέρας είναι δικηγόρος – εργατολόγος