Γιώτα Κωτούλα* Γιώτα Λαζαροπούλου**
Το νομοσχέδιο που έχει προαναγγελθεί από το υπουργείο Εργασίας, έρχεται να επιδεινώσει μια ήδη δύσκολη κατάσταση για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε επισφαλείς θέσεις εργασίας. Οι εργαζόμενοι-ες ως εργολαβικοί σε μεγάλες τράπεζες ή ασφαλιστικές εταιρείες αναλαμβάνουν τα ίδια ακριβώς καθήκοντα με ένα τραπεζοϋπάλληλο αλλά λαμβάνουν το 50% ή ακόμα και το 30% της αμοιβής.
Πολλοί αναγκάζονται να αναζητούν και δεύτερη δουλειά διότι με 600 ευρώ δεν βγαίνει ο μήνας. (Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι πρέπει κάποιος να είναι εξαρτημένος από τον μισθό του για να αντιληφθεί την απλή αυτή αλήθεια…) Έχοντας δεύτερη δουλειά, είναι αδύνατο να εργαστείς και υπερωριακά, όταν και αν το ζητήσει ο προϊστάμενος. Δεν μπορείς, γιατί θα φανείς ασυνεπής στην δεύτερη δουλειά σου, την οποία επίσης χρειάζεσαι για να κερδίσεις τα προς το ζην. Και όμως αυτή η ανάγκη βιοπορισμού μεταφράζεται ως αντιεπαγγελματική στάση, ως έλλειψη ενδιαφέροντος, ως αδιαφορία (!!!) από διευθυντές ή/και προϊσταμένους.
Προφανώς στην κατηγορία των μη μισθο-εξαρτημένων εντάσσεται και ο κ. Υπουργός, δεν μπορεί να μπει στη θέση ενός εργαζόμενου ή εργαζόμενης που αγωνίζεται καθημερινά να τα φέρει βόλτα, άλλες είναι οι προτεραιότητές του…
Η σταθερότητα στο ωράριο είναι βασική προϋπόθεση για την εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, η οποία υποτίθεται ότι είναι μέσα στους στόχους μας ως κοινωνία… Αν όμως μιλήσουμε για τις γυναίκες, τη μεγάλη «μειονότητα» αυτής της κοινωνίας, αυτός ο στόχος είναι μακρινός και φαίνεται να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.
Είναι μακρινός γιατί είναι οι γυναίκες που αναγκάζονται να δουλέψουν σε θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που έχει αυτό για τις ίδιες και απομακρύνεται ακόμα περισσότερο αν τελικά ψηφιστεί και εφαρμοστεί αυτό το νομοσχέδιο. Επιβεβαιώνεται και από έρευνες ότι κατά μέσο όρο οι γυναίκες είναι επιφορτισμένες με τουλάχιστον 20 ώρες/εβδομάδα επιπλέον εργασίας ως καθαρίστριες, μαγείρισσες, παιδαγωγοί, βρεφοκόμοι, νοσοκόμες και γενικά σε δουλειές φροντίδας της οικογένειας, ώρες εργασίας οι οποίες φυσικά δεν αμείβονται. Εχουν μία επιπλέον βάρδια απλήρωτης εργασίας κάθε εβδομάδα, στην οποία έρχονται να προστεθούν και οι απλήρωτες υπερωρίες όταν θελήσει ο εργοδότης, εάν κατατεθεί, ψηφιστεί και εφαρμοστεί αυτό το νομοσχέδιο.
Το καθεστώς της εικονικής εργολαβίας, ένα καθεστώς διακρίσεων, άδικων και αναποτελεσματικών, τείνει να γίνει μια κανονικότητα και φαίνεται ότι δυστυχώς δεν ξενίζει πλέον κανέναν… Εξαπλώνεται ως γάγγραινα σε όλους τους τομείς της οικονομίας, και διαβρώνει, κατά την γνώμη μας, ύπουλα και σταθερά κάθε έννοια εργατικού δικαίου. Εχοντας δύο εργοδότες: τον «αναθέτοντα» το έργο και τον «εργολάβο», οι οποίοι… αναθέτουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον ανάλογα την περίσταση, είναι πολύ δύσκολο να βρεις το δίκιο σου. Η συνδικαλιστική κάλυψη, η συλλογική δράση μέσω σωματείων οργανώνεται με μεγάλες δυσκολίες και φυσικά παρεμποδίζονται συστηματικά από τους εργοδότες.
Η μάχη που θα δώσουμε για να αποτρέψουμε την κατάθεση αυτού του νομοσχεδίου-έκτρωμα θα είναι ένα crash test για τα συνδικάτα. Θα φανεί πόσο έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε δεσμούς αλληλεγγύης με τα τμήματα των εργαζομένων που έχουν χτυπηθεί χωρίς έλεος και σε αυτή και στην προηγούμενη κρίση. Θα κριθεί ο βαθμός συσπείρωσης γύρω από τις γυναίκες εργαζόμενες, τους νέους, και γενικά τους εργαζόμενους σε μη τυπικές μορφές εργασίας. Μόνο εάν καταφέρουμε να είμαστε δίπλα στους εργαζόμενους σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, που τείνουν να γίνουν ο κανόνας, θα έχουμε καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα απέναντι στον κοινωνικό αυτοματισμό που τόσο επιδέξια χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να μας διχάσει.
* μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Δανειζομένου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα (ΣΥΔΑΠΤΤ)
** πρόεδρος Συλλόγου ΕΤΕ, πρώην Εθνοdata, μέλους Γ.Σ. ΟΤΟΕ