Έχοντας βρεθεί πολλές φορές σε εισόδους επιχειρήσεων, εργοστασίων, τραπεζών δηλώνουμε απερίφραστα ότι δεν είναι η δική μας «βία» αυτή που τρομοκρατεί τους εργαζόμενους.
Ως ψυχολογική βία χαρακτηρίζεται – σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δημοσιεύματα- από το προαναγγελθέν νομοσχέδιο η παρουσία εργαζόμενων στην είσοδο εργοστασίου ή εταιρείας την ημέρα της απεργίας. Η προσπάθεια να περιφρουρήσουν το δικαίωμα της απεργίας τους μπορεί να κρίνει την απεργία τους παράνομη και να φέρει τους ίδιους αντιμέτωπους με μηνύσεις.
Έχοντας βρεθεί πολλές φορές σε εισόδους επιχειρήσεων, εργοστασίων, τραπεζών δηλώνουμε απερίφραστα ότι δεν είναι η δική μας «βία» αυτή που τρομοκρατεί τους εργαζόμενους. Αναφερόμαστε κυρίως σε εκείνες τις κατηγορίες των εργαζομένων που δεν απολαμβάνουν την προστασία ισχυρών συνδικάτων, αναφερόμαστε σε εργολαβικούς/ενοικιαζόμενους, καθαρίστριες, φύλακες/security. Για αυτούς βία είναι η απειλή του προϊσταμένου: «όποιος γραφτεί στο σωματείο θα απολυθεί», βία είναι οι προσβολές μέσα στον χώρο δουλειάς, το να μη σου δίνουν ούτε μία ημέρα άδεια όλο το καλοκαίρι, κ.α.
Αυτοί συνήθως μας προτρέπουν: ελάτε να κλείσετε το κτίριο για να κάνουμε και εμείς απεργία και είναι μόνο με αυτόν τον τρόπο που μπορούμε να προστατέψουμε στοιχειωδώς βασικά εργασιακά δικαιώματα, είναι μόνο με αυτόν τον τρόπο που μπορούμε να προστατέψουμε το δικαίωμα στην εργασία. Επομένως τα περί εκσυγχρονισμού του εργατικού δικαίου είναι απλώς αστεία.
Το νομοσχέδιο έρχεται επιπλέον να χτυπήσει την άλλη μεγάλη «μειονότητα»: τις γυναίκες. Γεγονός είναι ότι οι γυναίκες εργάζονται – χωρίς αμοιβή – κατά μέσο όρο 4,5 επιπλέον ώρες στις δουλειές του σπιτιού, στη φροντίδα των παιδιών ή των πιο ηλικιωμένων ή άρρωστων μελών της οικογένειας. Μία βάρδια επιπλέον, μία βάρδια απλήρωτης δουλειάς για κάθε γυναίκα που με το νέο νομοσχέδιο θα πρέπει να ανταποκριθεί και στα 10ωρα εργασίας χωρίς πληρωμή των υπερωριών. Οι υπερωρίες μας δεν θα πληρώνονται αλλά ο άνθρωπος που θα αναλάβει τη φύλαξη των παιδιών στο σπίτι δεν θα πρέπει να πληρωθεί;
Η γυναίκα είναι ο νέγρος του κόσμου τραγουδούσε ο John Lenon πριν πενήντα περίπου χρόνια και δυστυχώς αντί να βελτιώνεται η κατάσταση αυτή η κυβέρνηση προσθέτει και άλλα βάρη στους ώμους μας.
Τελειώνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε ότι στη μάχη για την ανατροπή της κατάθεσης αυτού του νομοσχεδίου, που δικαίως χαρακτηρίζεται ως η μητέρα των μαχών, θα κριθεί πόσο έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε την ενότητα του εργατικού κινήματος, πόσο έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε τη σημασία της συλλογικής και οργανωμένης δράσης των εργαζομένων και τον κρίσιμο ρόλο των συνδικάτων.
Αν στο στόμα κάθε εργαζόμενου που αντιμετωπίζει προβλήματα στο χώρο εργασίας του, η απάντηση είναι: σωματείο θα έχουμε νικήσει την λογική της ατομικής λύσης. Όταν θα έχουμε θέσει όλες τις δυνάμεις μας στην υπηρεσία αυτών που κάθε φορά πλήττονται περισσότερο: των επισφαλώς εργαζόμενων στις εικονικές εργολαβίες, στα franchise, των εργαζόμενων με μπλοκάκι θα έχουμε κάνει ένα μικρό αλλά σταθερό βήμα προς τη νίκη.
Η Γιώτα Λαζαροπούλου είναι Πρόεδρος Συλλόγου εργαζομένων ΕΤΕ, πρώην Εθνοdata, Μέλος του Γενικού Συμβουλίου ΟΤΟΕ