BY ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ
Η ανάλυση του Διονύση Τεμπονέρα, δικηγόρου, LLM Εργατικού Δικαίου και υποψήφιου διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τίτλο “Ο νεοφιλελεύθερος εμπειρισμός ως εργαλείο απορρύθμισης της εργασίας” αποτελεί μια κριτική επισκόπηση των βασικών ρυθμίσεων του νέου σχεδίου νόμου για την εργασία και το συνδικαλισμό που πρόκειται να κατατεθεί από την κυβέρνηση, οι οποίες κινούνται σε πέντε άξονες :
Πρώτον, την ευελιξία στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας δια ατομικών συμβάσεων, δεύτερον, την αύξηση του ορίου των νόμιμων υπερωριών, τρίτον, την καθιέρωση ηλεκτρονικής κάρτας εργασίας, τέταρτον, τις αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο και, πέμπτον, τις αλλαγές στο δίκαιο της απόλυσης. Εντάσσοντας την εν λόγω νομοθετική πρωτοβουλία στο πλαίσιο της “αλυσίδας αμφισβήτησης” των εργασιακών δικαιωμάτων που έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη, που επιταχύνεται και διευκολύνεται από την πανδημία, ο Δ. Τεμπονέρας τεκμηριώνει τις αρνητικές συνέπειες που θα έχουν οι νέες ρυθμίσεις στην απασχόληση και στην εργασιακή ασφάλεια, στα εισοδήματα, στην καθημερινότητα, στην οικογενειακή και κοινωνική ζωή, στην υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων, αλλά και στη φυσιογνωμία των συνδικάτων και στην ικανότητά τους να διεκδικούν συλλογικά τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα, η ανάλυση του Δ. Τεμπονέρα αποτελεί και ένα σχόλιο για το ρόλο της νομικής επιστήμης. Όπως επισημαίνει, “η κύρια επιχειρηματολογία που χρησιμοποιείται γι’ αυτή την νεοφιλελεύθερη αποδιάρθρωση του Εργατικού Δικαίου, είναι ότι οι εργασιακές αλλαγές έχουν γίνει στην νέα οικονομική πραγματικότητα, ότι οι κοινωνικές συνθήκες έχουν δημιουργήσει μια νέα γενιά ευέλικτα εργαζομένων μέσα στο αντικειμενικό περιβάλλον του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, και ως εκ τούτου εκείνο που απομένει είναι η θεσμική αποκρυστάλλωση σε νομοθετικό επίπεδο αυτών των μεταλλάξεων και προφανώς η γενίκευση αυτών των μέτρων θεσμικής νομιμοποίησης της ελαστικής απασχόλησης“. Σημειώνει ωστόσο ότι αυτό συνιστά “αγοραίο νομικό εμπειρισμό“, τονίζοντας ότι οι προτάσεις που διατυπώνονται δεν συνιστούν επιστημονικό πόρισμα, αλλά “είναι καθαρά ιδεολογική θεσμική «απολογητική» της ισχύουσας νεοφιλελεύθερης κοινωνικής πραγματικότητας και των αντίστοιχων ταξικών συσχετισμών”.