«Αν ήθελαν να μειώσουν τα επισφαλή χρέη στην εφορία, θα μπορούσαν να παρέμβουν σε όσους πραγματικά δεν μπορούν να πληρώσουν»
«Τους εργαζόμενους πρέπει να τους εμβολιάσουν, όχι να τους απολύσουν. Δεν χρειαζόμασταν μια νέα φορολογική αμνηστία για τους φοροφυγάδες ούτε τη μείωση της στήριξης του πρεκαριάτου στα 800 από τα 1000 ευρώ τον μήνα» τόνισε ο γενικός γραμματέας του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου CGIL Μαουρίτσιο Λαντίνι στον δημοσιογράφο της Republica Ρομπέρτο Μάνια σχολιάζοντας τα νέα μέτρα του Μάριο Ντράγκι για τη στήριξη των επιχειρήσεων, των εργαζομένων, αλλά και της φοροδιαφυγής.
Τι δεν σας αρέσει στο διάταγμα που διαθέτει 11 δισ. για τις επιχειρήσεις, και επομένως για την εργασία, πάνω από 3 δισ. για τα επιδόματα ανεργίας και αυξάνει τους πόρους για το κοινωνικό εισόδημα;
Το διάταγμα είναι σίγουρα απαραίτητο, αλλά υπάρχουν τρία πράγματα που δεν με πείθουν πραγματικά. Το πρώτο είναι η απόφαση να εισαχθεί μια νέα φορολογική αμνηστία σε ένα διάταγμα για τη στήριξη της οικονομίας σ’ αυτή τη δραματική στιγμή. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την εργασία, τη φτώχεια, την έκτακτη ανάγκη. Είναι ένας τρόπος προσβολής αυτών που πληρώνουν πάντα φόρους για να εγγυηθούν, ας μην ξεχνάμε, δικαιώματα και υπηρεσίες στους φοροφυγάδες. Είναι πολύ κακή επιλογή. Η φορολογική αμνηστία της πρώτης κυβέρνησης Κόντε, της Λέγκας και του Κ5Α, έφτανε σε κυρώσεις των 1.000 ευρώ, ενώ αυτή της κυβέρνησης Ντράγκι τις αυξάνει έως τα 5000 ευρώ και η διαγραφή των χρεών στην εφορία αφορά τόσο τα φυσικά πρόσωπα όσο και άλλα υποκείμενα χωρίς καμία αναφορά στη φορολογική κλίμακα στην οποία ανήκουν. Μια σαφής αντίφαση με την προγραμματική ομιλία του πρωθυπουργού Ντράγκι, που έκανε μια έντονη αναφορά στην ευρωπαϊκή διάσταση της κυβέρνησής του και την επιθυμία για μια συνολική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος που θα βασίζεται στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την αναδιαμόρφωση του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων και την ενίσχυση της αρχής της προοδευτικής φορολογίας.
Ο Ντράγκι δεν υπερασπίστηκε τη φορολογική αμνηστία. Φαίνεται πως αποτελεί τη σημαία της Λέγκας, του Κ5Α και της Φόρτσα Ιτάλια. Ο πρωθυπουργός είπε όμως ότι εδώ και δεκαετίες υπήρχαν επισφαλή χρέη κι αυτό σημαίνει ότι η κρατική μηχανή δεν λειτουργεί.
Αν ήθελαν να μειώσουν τα επισφαλή χρέη στην εφορία, θα μπορούσαν να παρέμβουν σε όσους πραγματικά δεν μπορούν να πληρώσουν, όχι σε όσους χρωστάνε. Θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τις εταιρείες που πτώχευσαν, όχι αδιάκριτα με όσους απλώς χρωστάνε. Η γενικευμένη φορολογική αμνηστία, έστω και με ορισμένους περιορισμούς, είναι λάθος. Το είπαμε, αλλά δεν μας άκουσαν.
Ποια είναι τα άλλα δύο σημεία του διατάγματος που δεν σας πείθουν;
Το δεύτερο αφορά την υποστήριξη των επισφαλών εργαζομένων. Είναι αλήθεια ότι διευρύνθηκε θετικά ο αριθμός τους σε σχέση μ’ αυτούς που είχαν αποκλειστεί μέχρι τώρα, όπως για παράδειγμα τους ενοικιαζόμενους εργαζομένους, αλλά την ίδια στιγμή η αποζημίωση μειώθηκε από 1.000 σε 800 ευρώ τον μήνα. Κι αυτό σε μια εποχή που η φτώχεια αυξάνεται στη χώρα μας ακόμη και μεταξύ εκείνων που έχουν κάποια μορφή απασχόλησης.
Το τρίτο σημείο αφορά τις απολύσεις, αφού από τον Ιούλιο οι μεγάλες εταιρείες τής μεταποίησης θα μπορούν να απολύουν;
Αυτή πρέπει να είναι μια φάση κοινωνικής συνοχής, ενότητας της χώρας. Αντίθετα, καθόρισαν ότι από τον Ιούλιο, θεωρητικά, οι βιομηχανίες θα μπορούν να καταφύγουν σε ομαδικές απολύσεις, ενώ για άλλους τομείς θα συνεχιστεί το μπλοκάρισμα των απολύσεων έως τον Οκτώβριο, κάτι που θα χωρίσει τη χώρα. Μια απόφαση ασυνέπειας σχετικά με τη δέσμευση της κυβέρνησης να επιτύχει μια συναινετική μεταρρύθμιση το φθινόπωρο με άξονα τον ανοιχτό διάλογο για τις πολιτικές κοινωνικής προστασίας των εργαζομένων.
Πόσες θα ήταν οι πιθανές απολύσεις;
Η Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας, όχι τα συνδικάτα, έχει αναγνωρίσει ότι το μπλοκάρισμα των απολύσεων έχει σώσει τουλάχιστον 600.000 με 700.000 θέσεις εργασίας. Οι εταιρείες μπορούν να αναδιοργανωθούν, εάν χρειαστεί, ακόμη και χωρίς να καταφύγουν σε απολύσεις. Υπάρχουν εναλλακτικά μέσα, το κανονικό ταμείο ανεργίας, οι συμβάσεις αλληλεγγύης, οι διευρυμένες συμβάσεις . Αυτές οι λύσεις πρέπει να ενθαρρυνθούν και να έχουν την προτεραιότητα.
Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση επέλεξε να είναι στο πλευρό της συνομοσπονδίας βιομηχάνων Confindustria;
Όχι, αλλά νομίζω πως δεν υπήρχε η ανάγκη απελευθέρωσης των απολύσεων πριν από τη μεταρρύθμιση των μέτρων κοινωνικής προστασίας των εργαζόμενων. Έδωσαν το μήνυμα ότι τα προβλήματα επιλύονται με τις απολύσεις.
Νιώθετε προδομένος από τον Ντράγκι, την άφιξη του οποίου υποδεχτήκατε πολύ θετικά;
Όχι. Το κύρος και η αρμοδιότητα του πρωθυπουργού δεν αμφισβητούνται. Ευθύνη για μένα σημαίνει να λες πάντα αυτό που πιστεύεις με διαφάνεια. Η Ιταλία θα έχει στη διάθεσή της τεράστιους πόρους από την Ευρωπαϊκή Ένωση τους επόμενους μήνες. Δεν θα ήθελα να υπάρχουν εταιρείες που θα απολύουν τον Ιούλιο και μετά θα ζητούν χρήματα το φθινόπωρο. Θα ήταν πολύ άσχημο. Εξακολουθώ να έχω προσδοκίες από αυτή την κυβέρνηση και δεν έχω καμία προκατάληψη. Κρίνω την αξία των επιλογών και σε σχέση με τα συμφέροντα εκείνων που εκπροσωπώ. Και είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε για το ταμείο ανάκαμψης.
Επομένως, τα 3,3 δισ. για το ταμείο ανεργίας, η αύξηση των πόρων για το κοινωνικό εισόδημα και το εισόδημα έκτακτης ανάγκης είναι καλά μέτρα;
Απολύτως ναι, συμπεριλαμβανομένων των πόρων για το σχέδιο εμβολιασμού. Ανησυχώ όμως όταν ακούω έναν εκπρόσωπο της πλειοψηφίας να λέει ότι πρέπει να απελευθερωθούν οι εξώσεις για να πετάξουν στον δρόμο τους ενοικιαστές ή ότι θα καταργηθούν οι κανόνες διαφάνειας για τα έργα και τις προμήθειες του Δημοσίου.
Εσείς τα έχετε με τον Ντράγκι ή με τον Σαλβίνι;
Εγώ κοιτάζω την ουσία και το μέλλον της χώρας.
* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Repubblica το Σάββατο 20 Μαρτίου
Μετάφραση – απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος