Είμαστε ήδη στην καρδιά της δεύτερης γενικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας που επέβαλε ξανά η κυβέρνηση, ενώ τα κρούσματα και θάνατοι συνανθρώπων μας αυξάνονται το τελευταίο διάστημα.
Ο νέος κορονοϊός (Covid-19), που από το Μάρτιο επηρέασε καθολικά όλους μας, μας υποχρεώνει να έρθουμε αντιμέτωποι με μέτρα που αλλάζουν με έντονο τρόπο τη ζωή όλων μας. Η κυβέρνηση είχε όλο το χρόνο στη διάθεση της για να προβεί σε όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της κοινωνίας. Αντί αυτού, βλέπουμε σπασμωδικές και ανοργάνωτες κινήσεις. Βλέπουμε καθημερινά να παρελαύνουν στις οθόνες μας στελέχη μιας κυβέρνησης υπό διάλυση, κάνοντας δηλώσεις επί δηλώσεων, που ολοφάνερα έρχονται αντιμέτωπες με την αλήθεια, αλλά και με το αίσθημα της κοινής λογικής που διακατέχει αυτή την εποχή την κοινωνία μας.
Σε αυτές τις πρωτόγνωρες και δύσκολες συνθήκες, λίγα επαγγέλματα ορίστηκαν σε πλήρη λειτουργία. Ανάμεσα σε αυτά, η ταχυμεταφορά – ταχυδρόμηση. Οι εργαζόμενοι σε αυτό τον κλάδο καλούμαστε να σηκώσουμε δυσανάλογο βάρος. Ένα βάρος που γίνεται ακόμη πιο δυσβάσταχτο, αν λάβουμε υπόψη τις σοβαρές ελλείψεις μέσων και μέτρων για την προστασία μας, με ολοφάνερη ευθύνη των εργοδοτών και της πολιτείας.
Είναι φανερό ήδη από το πρώτο κύμα της πανδημίας ότι το έργο και όγκος της δουλειάς στις ταχυμεταφορές αυξήθηκε κατακόρυφα, με αποτέλεσμα τη σωματική και ψυχολογική πίεση όλων των εργαζομένων. Ένας όγκος δουλειάς που τριπλασιάστηκε λόγω και της εκτίναξης των ηλεκτρονικών αγορών, σε συνδυασμό με την ανάγκη των καταναλωτών να ανταπεξέλθουν στην πίεση ενός κοινωνικού αποκλεισμού.
Σε αυτή την κατάσταση, γίναμε και συνεχίζουμε να γινόμαστε θεατές τραγελαφικών εικόνων: φάκελοι και δέματα διασκορπισμένα παντού στους εσωτερικούς χώρους των εταιρειών κούριερ, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για τους υπαλλήλους να εργαστούν. Δέματα να στοιβάζονται μέσα σε καρότσια σε εξωτερικούς χώρους (πάρκινγκ) των εταιρειών κούριερ λόγω έλλειψης χώρου, με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένα σε εξωτερικές συνθήκες (αέρας, βροχή, ήλιος κ.λπ.), να αλλοιώνονται και να μην είναι κατάλληλα για παράδοση στους πελάτες. Πελάτες δυσαρεστημένοι, με απότομη και πολλές φορές επιθετική συμπεριφορά.
Ούτε μάσκες ούτε προσλήψεις
Ποιος θα ξεχάσει ότι στην αρχή του πρώτου λοκντάουν οι εργαζόμενοι παρακαλούσαμε την εργοδοσία να μας προμηθεύσει με μάσκες και γάντια, λαμβάνοντας την απάντηση «αν δεν νοσείς από κορονοϊό, δεν χρειάζεται να φοράς μάσκα».
Μετά από έντονες αντεγκλήσεις με στελέχη της εργοδοσίας και προειδοποίηση από μέρους μας ότι δεν δουλεύουμε χωρίς μέσα προστασίας, αναγκάστηκαν να μας προμηθεύσουν. Όμως η εργοδοσία δεν αποφάσιζε από μόνη της. Ακολουθούσε την ανακόλουθη στρατηγική των στελεχών μιας κυβέρνησης που μας διαβεβαίωναν ότι δεν είναι απαραίτητη η χρήση της μάσκας από μη νοσούντες, χωρίς βέβαια να δίνουν σημασία στην προστασία του κοινωνικού συνόλου.
Όλοι λέγαμε ότι για να ανταπεξέλθει ο κλάδος στον αυξημένο φόρτο εργασίας, μόνος τρόπος ήταν οι προσλήψεις προσωπικού, που θα ήταν η λύση στις αυξημένες απαιτήσεις και στις πραγματικές ανάγκες του κλάδου, αλλά αντί αυτού γίναμε μάρτυρες μιας επικίνδυνα ερασιτεχνικής αντιμετώπισης από τις εταιρείες: Ανέθεσαν ταχυδρομικό έργο (επί πληρωμή και με το κομμάτι) σε επαγγελματίες εκτός του κλάδου μας και γενικά σε όσους είχαν όχημα! Με ό,τι αποτέλεσμα έχει αυτό στο επίπεδο εξυπηρέτησης πελατών, αλλά και στην εικόνα κάθε εταιρείας…
Και ποιο ήταν το ευχαριστώ στους εργαζόμενους για την αυξημένη εργασιακή ευσυνειδησία τους, που ρισκάροντας ακόμη και την υγεία τους σε καιρούς καραντίνας αύξησαν τα έσοδα όλων των εταιριών courier; Απολύσεις, στοχοποιήσεις και διώξεις συναδέλφων, απειλή απολύσεων και μείωσης μισθών, ήταν μερικά από τα «ευχαριστώ» τους.
Χωρίς ωράριο εργασίας, αλλά με μισθούς φτώχειας
Ας μην ξεχνάμε βεβαίως και το ακόμη πιο τραγελαφικό, οι μεγάλες εταιρείες του κλάδου, την ίδια στιγμή που είχαν αύξηση εσόδων, κατάφεραν να ενταχθούν στους πίνακες ΚΑΔ των πληγέντων κλάδων! Δηλαδή παρά την αύξηση εσόδων και κερδών, επιδοτήθηκαν με κρατικό χρήμα.
Εμείς, οι εργαζόμενοι στις ταχυμεταφορές πιστεύουμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είναι πλέον προφανές ότι μέσα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, κάποιοι προσπαθούν να προωθήσουν την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, κλίμα ανασφάλειας, εργαζόμενους που κάνουν τα πάντα χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς ειδικότητες, χωρίς ωράριο εργασίας, αλλά με μισθούς φτώχειας.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, πώς να μην ανησυχούμε για τις διατάξεις του επερχόμενου αντεργατικού νομοσχεδίου που καταργεί την αποζημίωση απόλυσης, ποινικοποιεί τις απεργίες, προωθεί την ελαστικοποίηση του 8ωρου, καταργεί την αμοιβή των υπερωριών…
Διανύουμε μια χρονιά που κρύβει αρκετές προκλήσεις σε πολλά επίπεδα για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου μας.
Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να κάνει κάτι; Προφανώς όχι, γιατί όπως είναι συνεπής στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της, το μόνο που επιδιώκει είναι να συνεχίσει την ίδια τακτική των αντεργατικών πολιτικών, χτυπώντας εργασιακά δικαιώματα που με κόπο, ιδρώτα και αγώνες εδραιώθηκαν στη συνείδηση της κοινωνίας.