του Γιώργου Γαβρίλη*
Το υπό κατάθεση εργασιακό νομοσχέδιο κυβέρνησης – Βρούτση, δεν είναι απλώς ένα ακόμη αντεργατικό νομοσχέδιο, όπως αυτά που πέρασαν σωρηδόν κατά τη διάρκεια των μνημονίων. Άλλωστε η 10ωρη εργασία χωρίς υπερωριακή αποζημίωση, όπως και η απελευθέρωση της Κυριακάτικης εργασίας, ήταν διαχρονικά αιτήματα του ΣΕΒ και των μεγάλων επιχειρήσεων. Εξάλλου τέτοιου είδους επιμέρους παρεμβάσεις είναι στην ατζέντα της Ε.Ε. και των εθνικών κυβερνήσεων εδώ και κάμποσα χρόνια.
Οι παρεμβάσεις του νομοσχεδίου αφορούν στον σκληρό πυρήνα των συνταγματικών, κοινωνικών δικαιωμάτων, δηλαδή στην ελευθερία του συνδικαλισμού, στις αυθεντικές διαδικασίες της εργατικής εκπροσώπησης, στα δικαιώματα της ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης και της ανεμπόδιστης άσκησης του απεργιακού δικαιώματος. Αποτελούν καίριο πλήγμα ακόμη και σε αυτή την αστική δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
Το εργατικό δίκαιο σήμερα αποκτά ένα ‘status’ δικαίου κατεχόμενης χώρας και το ερώτημα που τίθεται από πολλούς είναι σε ποιο βαθμό υπάρχει σήμερα εργατικό δίκαιο.
Η παρέμβαση σε βασικά σημεία του συνδικαλιστικού Ν. 1264/82 συγκροτεί ένα σχέδιο αποδόμησης της συλλογικής κοινωνικής εκπροσώπησης και ένα αποφασιστικό βήμα για την επικράτηση και την κυριαρχία του ατομισμού.
Προφανώς οι συνθήκες της πανδημίας είναι «βούτυρο στο ψωμί» της σημερινής αυταρχικής νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης καθώς εντείνουν ακόμη περισσότερο την αβεβαιότητα, την ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και αποτελούν την πλέον κατάλληλη στιγμή για την ρεβανσιστική επιστροφή του πιο ακραίου κυβερνητικού νεοφιλευθερισμού και μιας επιχειρηματικής ελίτ που «τα θέλει όλα».
Δυστυχώς, απέναντι σε αυτές τις πολιτικές η κυβέρνηση παίζει σε άδειο γήπεδο, χωρίς αντίπαλο, χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Παρά τους επιμέρους αγώνες και τις εργατικές κινητοποιήσεις που παραμένουν ασύνδετες μεταξύ τους και γίνονται σε συνθήκες παρανομίας με τον αποκλεισμό τους από τα Μ.Μ.Ε., το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα απλώς φαίνεται σαν να μην υπάρχει στον χάρτη των πολιτικών εξελίξεων.
Με την μακροχρόνια πολιτική και οργανωτική κρίση εκπροσώπησης των εργαζομένων, την συνεχιζόμενη αθεράπευτη παθογένεια του, την έλλειψη μιας ευρείας κοινωνικής αποδοχής και νομιμοποίησης στα μάτια των εργαζομένων, φαίνεται ότι όχι μόνο δεν μπορεί να συγκροτήσει ένα δυνατό πόλο αντίστασης, αλλά το χειρότερο είναι ότι έχουν δημιουργηθεί συνθήκες στρατηγικής ήττας και έχουν προκληθεί βλάβες που δύσκολα μπορούν να αποκατασταθούν.
Τα τελευταία πολλά χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα περιδινίζεται σε μια κρίση που δεν αφορά μόνο την ηγεσία του αλλά δυστυχώς έχει περάσει και στη βάση του, δηλαδή στα πρωτοβάθμια σωματεία. Η ανάγκη ιδεολογικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος καθίσταται επιτακτική ορίζοντας τις συντεταγμένες με νέες στρατηγικές που μεταξύ των άλλων θα κατανοούν τις αλλαγές – ανατροπές που συντελέστηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι δεν κατανοείται ως συνδικαλιστική δράση ό,τι παράγεται μέσα στους 4 τοίχους αλλά ό,τι μπορεί να συγκροτεί ισχυρές εργατικές συλλογικότητες.
ο Γιώργος Γαβρίλης είναι πρ. Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά