Η πανδημία του κορονοϊού έχει επιφέρει αναμφισβήτητες αλλαγές στις υγειονομικές, κοινωνικές, εργασιακές αλλά και στις πολιτιστικές συνήθειες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η υγειονομική κρίση, μάλιστα, επειδή όπως διαφαίνεται θα έχει ιδιαίτερα επώδυνες οικονομικές συνέπειες, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει και σε ανθρωπιστική κρίση.
Η διοίκηση του Ομίλου ΟΤΕ, πρωτοπόρα όπως βαυκαλίζεται, έφερε την ανθρωπιστική κρίση πιο νωρίς. Συγκεκριμένα, συνεχίζει με απαράμιλλή σφοδρότητα την πίεση με στοχευμένη «εθελούσια» αποχώρηση από την εταιρεία, σε όλο το φάσμα των «ακριβών» ή και «μη αποδοτικών» ή και «χωρίς μέλλον» (λόγω ψηφιοποίησης) συναδέλφων. Αυτή η στοχευμένη «εθελούσια» απευθύνεται ακόμα και στους εργαζόμενους στις προς εργολαβοποίησης υπηρεσίες, που συχνά είναι απότοκες της διαρκούς υποστελέχωσης.
Το μεσαιωνικό αυτό καθεστώς βαπτίζεται «επιχειρησιακός μετασχηματισμός του Ομίλου ΟΤΕ» (sic) και διαφημίζεται από τα «γνωστά και μη εξαιρετέα» τηλεοπτικά και δικτυακά μέσα «ενημέρωσης», που είναι και τα μοναδικά που ταΐζονται πλούσια με διαφημίσεις σε περίοδο είτε οικονομικής «κρίσης» είτε πανδημίας. Τα φιλικά αυτά μέσα αποκαλύπτουν πως, με τις πρακτικές που ακολουθούν παίρνουν κάτω από τη βάση στην εξυπηρέτηση οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών.
Η διοίκηση, απ’ ότι έχει δείξει μέχρι σήμερα, δεν πρόκειται να επανεξετάσει την στάση της. Θα συνεχίσει και ίσως να επισπεύσει τα σχέδιά της για θυγατρικές, που θα είναι μάλιστα απαλλαγμένες πια από τα «βαρίδια» των εργαζόμενων με στοιχειώδη δικαιώματα και ελαχίστως αξιοπρεπείς αποδοχές. Ας έχουν όμως στο μυαλό τους οι κρατούντες (κυβέρνηση, ΣΕΒ, διοίκηση ΟΤΕ) πως οι εργαζόμενοι μπορεί και να μη μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Πρόσφατες «υπερβατικές» κινητοποιήσεις έδειξαν ότι και μπορούν και την δύναμη έχουν να το κάνουν.
Η απειλή της επόμενης μέρας είναι πιο ορατή από ποτέ με σύμμαχο μια κυβέρνηση που υιοθετεί στον υπέρτατο βαθμό τη νεοφιλελεύθερη λογική που επικρατεί στην ΕΕ, στα εργασιακά και όχι μόνο. Με την ύφεση να χτυπά πιο δυνατά τη χώρα μας από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη μια και το «λίπος» στην οικονομία μας έχει πια αφανιστεί, φαίνεται ότι το κουτί της Πανδώρας για τους εργαζόμενους έχει πια ανοίξει για τα καλά. Επειδή στον πάτο είναι πάντα η ελπίδα καλό θα ήταν να μην την περιμένουμε να βγει από μόνη της, αλλά να την κάνουμε πράξη όλοι μαζί. Να ατσαλωθούμε με πείσμα και αποφασιστικότητα, να ενεργοποιηθούμε, να αλλάξουμε το δουλικό συνδικαλισμό που έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα τα τελευταία χρόνια, και να μην αφήσουμε να γίνουν όλα αυτά για μας, χωρίς εμάς!