Το σχέδιο της κυβέρνησης με την κωδική ονομασία «Recovery Plan», έρχεται να επιβεβαιώσει με τον χειρότερο τρόπο τις υποψίες των εργαζομένων ότι, προετοιμάζεται ένα νέο «μνημόνιο» στις εργασιακές σχέσεις, που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη συμπίεση των μισθών.
Γράφει ο: Διονύσης Τεμπονέρας *
Το σχέδιο προβλέπει την θέσπιση ενός de facto υποκατώτατου μισθού, ύψους 533 ευρώ. Όχι, όμως, με την νομοθέτησή του, μέσω της διαδικασίας ορισμού που προβλέπει ο νόμος, αλλά έμμεσα, με εναλλαγή μεταξύ του επιδόματος των 800 ευρώ για 45 μέρες (δηλαδή 533 ευρώ ανά μήνα) και της εκ περιτροπής εργασίας.
Ο εργοδότης -και μετά την επαναλειτουργία των επιχειρήσεων που έκλεισαν- θα έχει τη δυνατότητα να ανακαλεί πίσω στην εργασία μόνο όσους εργαζόμενους επιλέξει, δυνατότητα που θα διατηρηθεί για αρκετούς μήνες. Οι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν για ένα διάστημα το επίδομα του κράτους και για όσες ημέρες εργάζονται, το αντίστοιχο τμήμα του μισθού τους. Αντίστοιχα, εξετάζεται το ενδεχόμενο να υπάρχει συμπλήρωμα του κράτους στους εργαζόμενους εκείνους, που θα εργάζονται με εκ περιτροπής εργασία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, οι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν συνολικά λιγότερες αποδοχές από εκείνες, που λάμβαναν τον Φεβρουάριο του 2020. Έτσι, η αναστολή σύμβασης, γίνεται πλέον μόνιμο «εργαλείο» ευελιξίας και επισφάλειας. Η κυβέρνηση αναμένει και τα σχετικά κονδύλια από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «SURE» που έχει ακριβώς αυτόν το στόχο, να επιδοτεί δηλαδή τους εργαζόμενους, καταβάλλοντας μέρος των αποδοχών τους.
Ζούμε στην «εποχή των τεράτων» και το εργατικό δίκαιο υφίσταται τα αποτελέσματα της χρονικής αυτής συγκυρίας.Το έδαφος στρώθηκε, εδώ και ένα έτος περίπου, με τις ακραίες παρεμβάσεις της κυβέρνησης στα εργασιακά (κατάργηση βάσιμου λόγου απόλυσης, περιορισμός των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας κ.λπ.) και κορυφώθηκε με τις περίφημες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του Μαρτίου και του Απριλίου.
Με πρόσχημα τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, η κυβέρνηση θα αναδιαρθρώσει το σύνολο των εργασιακών σχέσεων, ώστε να δώσει απεριόριστα εργαλεία ευελιξίας στις μεγάλες, κυρίως, επιχειρήσεις.
Ήδη η τηλεργασία, η αναστολή συμβάσεων, η ελεύθερη μετακίνηση εργαζομένων από μία επιχείρηση σε μία άλλη, ήρθαν για να μείνουν και είμαστε βέβαιοι ότι θα μας συνοδεύουν και στη μετά κορονοϊό εποχή. Περνάμε από την εποχή της νεοφιλελεύθερης ευελιξίας με δήθεν ασφάλεια (flexicurity) στην εποχή της απόλυτης ευελιξίας (ultra flexibility) των «mini jobs».
Η κυβέρνηση αντί να μάθει από τα διδάγματα της κρίσης, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη και να προχωρήσει στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, στη στήριξη των μισθών και των συντάξεων, κατευθύνεται προς την πλήρη ελαστικοποίηση των όρων εργασίας και στη συρρίκνωση των μισθών.
Η καταστροφική αυτή επιλογή είναι αδιέξοδη και θα οδηγήσει σε ένα νέο σπιράλ ύφεσης που με τη σειρά του, με μαθηματική ακρίβεια, μας οδηγεί σε νέα μημονιακά δεσμά.
* Δικηγόρος – Εργατολόγος