*του Γιώργου Πετρόπουλου
Υπάρχει μια αφήγηση, σύμφωνα με την οποία, τα ακραία χαρακτηριστικά μιας πανδημικής κρίσης, που είναι ταυτόχρονα υγειονομική οικονομική και παγκόσμια, αναγκάζει τις παγκόσμιες ελίτ να ξανασκεφτούν την πορεία του κόσμου. Σε αυτό συνηγορούν, τα editorial μεγάλων εφημερίδων όπως οι NYT ή οι WSJ άρθρα και παρεμβάσεις opinion leaders, μέχρι και το χθεσινό διάγγελμα Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός με μαύρους κύκλους στα μάτια και με μειλίχιο, αλα Τσιόδρα ύφος, μετανοών και λόγω των ημερών, ανακάλυψε την αξία ενός ισχυρού δημόσιου συστήματος υγείας, αλλά και την σημασία των «αόρατων» εργαζόμενων της καθαριότητα και της εφοδιαστικής αλυσίδας.
Νωρίτερα βέβαια είχε φροντίσει, αντί να ενισχύσει το ΕΣΥ να χαρίσει εκατομμύρια στους κλινικάρχες των ιδιωτικών νοσοκομείων, και να δώσει τη δυνατότητα στους εργοδότες να πληρώνουν τους «αόρατους» με μισούς μισθούς. Για την βασιμότητα της αισιοδοξίας για την μετα-πανδημική περίοδο, διατηρώ πολλές επιφυλάξεις εκτιμώντας πως είναι περισσότερο whishfull thinking παρά ρεαλιστική προσέγγιση. Θυμάμαι παρόμοια αισιοδοξία και δημοσιεύματα στις αρχές τις κρίσεις του 2008, για το τέλος του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού για την επάνοδο της σκέψης του Marx για τον Keyns.
Τη συνέχεια νομίζω την ξέρουμε, ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Αυτό που συμβαίνει με τις ελίτ αυτή τη στιγμή έχει να κάνει με δύο πράγματα:
- Την διαχείριση μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, όπου η ανθρωπότητα χρειάζεται να ακούσει κάτι που μπορεί να την γεμίσει με αισιοδοξία για να αντέξει τον εγκλεισμό, την ασθένεια και τον θάνατο
- Με μια κατάσταση που μάλλον έχει ψυχοδυναμικά χαρακτηριστικά και θυμίζει λίγο το: βοήθα με θεέ μου να γλιτώσω κι εγώ υπόσχομαι να γίνω καλός άνθρωπος-κάτι που βέβαια σπάνια συμβαίνει
Η ακραία συνθήκη της πανδημίας παράγει ενδεχομενικότητες, όμως οι ελίτ δεν έχουν κανένα λόγο να υποχωρήσουν αν δεν εξαναγκαστούν να το κάνουν, το αντίθετο μάλιστα.
Με τους ανθρώπους να παραδίδουν οικειοθελώς το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, την πειθάρχηση των σωμάτων σε παγκόσμια κλίμακα, και την απουσία πολιτικών υποκειμένων αλλά και εργαλείων που θα πυροδοτήσουν την κοινωνική αλλαγή, μάλλον πρέπει να είμαστε λιγότερο αισιόδοξοι και περισσότερο σε εγρήγορση.
* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, εκλεγμένος με την Ενωτική Αγωνιστική Εκκίνηση