*Των Χρήστου Ζαρκινού και Στάθη Τραχανατζή
H επέλαση του κορονοιού δίνει μια νέα ευκαιρία… στην κυβέρνηση και στις δυνάμεις που εκπροσωπεί, να προχωρήσει πιο εύκολα στην αποκαθήλωση σε ότι έχει μείνει όρθιο, στις εργασιακές σχέσεις και το εργατικό δίκαιο, μετά την πολύχρονη εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα.
Θα περίμενε κανείς η επιδίωξη αυτή να «προκαλέσει» τα αντανακλαστικά των συνδικάτων. Αντίθετα όμως διαπιστώσαμε αρχικά, την γνωστή αμηχανία στην στάση της ΓΣΕΕ .Η αμηχανία στην συνέχεια ,γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ως δράση , μία χαλαρή διατύπωση των όποιων ενστάσεων της. Το «καθήκον» της αισθάνεται ότι το έχει πράξει….
Μετά το τέλος του «αποκριάτικου συνέδριου» της ΓΣΕΕ ,της μιας ημέρας , με την περιφρούρηση των δυνάμεων των ΜΑΤ και αφού τακτοποίησε και την εκλογή του Προεδρείου της και της ΕΕ ,επιβραβεύοντας τους «επιμελέστερους», η ΓΣΕΕ συνεχίζει να συμβάλει στην εμβάθυνση του κρισιακού φαινομένου που βρίσκεται εδώ και χρόνια. Μέσα από αυτήν την χρόνια κρίση, βοηθά τις δυνάμεις που εκπροσωπούν τους λίγους και τους ισχυρούς, να κάνουν νέο πλιάτσικο στα αφυδατωμένα ήδη δικαιώματα των εργαζομένων.
Μετά το τέλος της πανδημίας, ακόμα και αυτή δεν κρατήσει πάνω από δύο μήνες, και στο τομέα της εργασίας τίποτα δεν θα είναι όπως χθες. Οι επιδιώξεις τόσο της κυβέρνησης όσο και της οικονομικής ολιγαρχίας είναι πρόδηλες. Νέα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης αποτελούν την εύκολη ,για αυτούς ,λύση. Το ερώτημα είναι πριν από όλα, πιο είναι το συνεκτικό και τεκμηριωμένο σχέδιο του κόσμου της εργασίας. Ποιό θα είναι το δικό μας «αντίδοτο» στα νέα νεοφιλελεύθερα σχέδια .Θέματα που ζητούν απάντηση υπάρχουν και είναι πολλά. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της πανδημίας στην Ανεργία, την Εργασία ,το Ασφαλιστικό Σύστημα και ποιες θα είναι οι προτάσεις της εργατικής πλευράς. Ποιές θα είναι οι επιπτώσεις ακόμα και στο μοντέλο του συνδικαλισμού, έτσι όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Ζητείται εκτός των άλλων ένα ,Antivirus για την ίαση από τον Ιό του Εργοδοτικού & Κυβερνητικού Συνδικαλισμού!
Δικαιωθήκαν για μια ακόμη φορά, όσοι εδώ και 5 χρόνια δηλώνουμε, ότι οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ,έπρεπε να πάνε από την ΑΡΧΗ για να συμβάλουν στην επανεκκίνηση του ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ με ιδέες και δράσεις και ΟΧΙ να συνεργάζονται με το Εργοδοτικό ,Αναθετικό και Κυβερνητικό συνδικαλισμό, για να μην φανεί η πρόσκαιρη μικρή τους δύναμη .Η συνεργασία αυτή με τον εργοδοτικό και αναθετικό συνδικαλισμό, εκτός των άλλων σε μια εποχή της δεκαετίας των μνημονίων που μεγιστοποίησε την εργοδοτική αυθαιρεσία ,ήταν μέγα πολιτικό και συνδικαλιστικό λάθος . Η συνέχιση της συνεργασίας αυτής, εμποδίζει και στην σημερινή νέα πολιτική πραγματικότητα, την συγκρότηση ενός σύγχρονου ριζοσπαστικού δημοκρατικού πόλου μέσα στα συνδικάτα που θα μπορεί και να πάλι να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και να βγάλει στο προσκήνιο τα συνδικάτα.
Οι ιδέες της Πρωτοβουλίας για μια ΣΥΜΜΑΧΙΑ Εργαζομένων, Ανέργων, Επισφαλώς, Εργαζομένων και Θεματικών Κινημάτων όπως και κινημάτων της Οικολογίας και της Προστασίας του Περιβάλλοντος εντός των συνδικάτων ,είναι σήμερα ζωντανή και επίκαιρη.
ΣΗΜΕΡΑ χρειάζεται να πρωτοστατήσουμε με ιδέες και δράσεις σε μια ηθική επανάσταση εντός των συνδικάτων ,με στόχο την επανεκκίνηση του συνδικαλισμού και των συνδικάτων.
ΣΗΜΕΡΑ πρέπει να μιλήσουμε πρώτα από όλα για την ανιδιοτέλεια των συνδικάτων και των συνδικαλιστών που πρέπει να εμπνεύσουν ξανά τους εργαζόμενους. Θέλουμε συνδικάτα γειωμένα να δίνουν λύσεις στα νέα σύνθετα αιτήματα και αγωνίες των εργαζομένων και συνδικαλιστές, εργατικούς ηγέτες χωρίς κανένα προνόμιο, που θα ζουν τα προβλήματα και δεν θα τα περιγράφουν.
ΣΗΜΕΡΑ να συμβάλουμε σε αυτήν την χρονική στιγμή, σε μια νέα αφετηρία για να επιστρέψει ο συνδικαλισμός. Να επανασυνδέσουμε τους εργαζόμενους με τα συνδικάτα και τα συνδικάτα με την κοινωνία. Να ξαναδώσουμε στη συλλογικότητα την χαμένη της αξία. Γιατί όταν η συλλογικότητα υποχωρεί ,αυξάνεται ο ατομισμός και τρέφεται η ακροδεξιά και η συντήρηση. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η οποιαδήποτε κοινωνική αναμέτρηση να έχει στοιχεία του εφήμερου ,του ευκαιριακού του σπασμωδικού. Αφυπνίζουμε και ενεργοποιούμε με πράξεις, τη συλλογικότητα που είναι κρυμμένη μέσα στο μυαλό και την καρδιά κάθε εργαζόμενου κάθε νέου κάθε πολίτη. Έτσι μπορούν τα συνδικάτα και οι αγώνες των εργαζομένων να αποτελέσουν, υπολογίσιμο παράγοντα στην κοινωνική και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα. Θέλουμε οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα να στηρίξουν ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Να συζητήσουμε τους νέους στόχους των συνδικάτων ,για την επαναλειτουργία των συλλογικών συμβάσεων.
Να ανιχνεύσουμε την νέα ενότητα των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών. Όλων αυτών που η βιαιότητα της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου δημιούργησε ενιαίους «αναγκαστικούς» δρόμους αγωνιστικής συμπόρευσης αλλά και νέες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους μερικώς εργαζόμενους, τους απλήρωτους εργαζόμενους, και τις άλλες «νέες» μορφές εργασίας που εκτίναξαν οι μνημονιακές πολιτικές.
Να δράσουμε ενωτικά σε όλους τους χώρους και κλάδους εργασίας με κριτήριο το δίκαιο της εργατικής τάξης, όλου του κόσμου της εργασίας και με όραμα μας την κοινωνική απελευθέρωση.
Να συζητήσουμε για την αποτελεσματικότητα των αγώνων με τη χρήση όλων των μορφών πάλης , πλέον της απεργίας ,που χρησιμοποιήθηκε ως το μοναδικό δραστικό φάρμακο και όπλο αντίστασης και τελικά έχασε την δραστική της ουσία .
Να μιλήσουμε για την αντιπροσωπευτικότητα και τη μαζικότητα των συνδικάτων, την ικανότητα να μπουν ξανά στην τροχιά της νίκης μέσα από ένα συγκροτημένο σχέδιο για το γκρέμισμα συμβιβασμένων ηγεσιών των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Να στηρίξουμε τον εκδημοκρατισμό των συνδικάτων και την δημοκρατία μέσα σε αυτά που έχει αφυδατωθεί από την αδιαφανή και σε ένα στενό κύκλο λήψης των σημαντικών αποφάσεων από ολιγομελή εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων μακριά από τα διοικητικά συμβούλια και τις γενικές συνελεύσεις των συνδικάτων.
Να επαναθεμελιώσουμε την αυτονομία των συνδικάτων με νέες αιχμές απέναντι:
– στον κυβερνητικό συνδικαλισμό κάθε μορφής και έμπνευσης
– στον εργοδοτικό συνδικαλισμό παλαιάς και νέας κοπής
– στον αναθετικό συνδικαλισμό που πολλοί μέσα στα συνδικάτα έχουν υπηρετήσει
– και στον πολιτικάντικο συνδικαλισμό που διασπά τις δυνάμεις της εργασίας στους αγώνες, γιατί θέλει να χρησιμοποιήσει τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές ομήρους μιας δήθεν ταξικής καθαρότητας.
Να επανιδρύσουμε τα συνδικάτα χρησιμοποιώντας στη σημερινή εποχή ,υψηλά στην καθημερινή ατζέντα των συνδικάτων την ιδέα της αλληλεγγύης, της εργατικής αλληλεγγύης που είναι στο DNA των συνδικάτων εδώ και ένα αιώνα.
Φιλοδοξούμε με τις ιδέες & τις πράξεις μας να ανοίξουμε ένα νέο τετράδιο κοινωνικής αντίστασης για να γράψουμε μαζί τις νέες σελίδες των κοινωνικών αγώνων.
* Ο Χρήστος Ζαρκινός είναι Α’ Αντιπρόεδρος της ΠΟΕ (Πανελληνια Ομοσπονδία Ενέργειας)
* Ο Στάθης Τραχανατζής είναι Αναπληρωτής Πρόεδρος της ΠΟΙΕ-ΦΣΕΚ (Πανελληνια Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών & Φαρμακουπαλλήλων και Συναφών Κλάδων)
