Μετάφραση Google
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, η αστυνομία μπορεί να σας τιμωρήσει ή να σας συλλάβει για συνάντηση με φίλους σε ένα πάρκο. Αλλά εξακολουθούμε να αναμένουμε να περάσουμε οκτώ ώρες σε ένα γραφείο με δεκάδες ή εκατοντάδες άλλους ανθρώπους. Κυβερνήσεις στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αυστραλία και σε κάποιο βαθμό οι ΗΠΑ εφαρμόζουν αυτή την φαινομενικά αντιφατική πολιτική. Προστατεύουν τα καπιταλιστικά κέρδη, όχι τη ζωή των ανθρώπων.
Από την Κυριακή, η Γερμανία έχει κλείσει. Οι ομοσπονδιακές και κρατικές κυβερνήσεις απαγόρευσαν συγκεντρώσεις περισσότερων από δύο ανθρώπων. Στο Βερολίνο, όπου γράφω αυτό, οι άνθρωποι πρέπει να φέρουν ταυτότητα που εκδίδεται από την κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της διεύθυνσής τους ανά πάσα στιγμή.
Μας επιτρέπεται ακόμα να πάμε στο σούπερ μάρκετ ή στο φαρμακείο ή να κάνουμε μια βόλτα, αλλά εκτός από αυτό υποτίθεται ότι θα μείνουμε στο σπίτι. Όλα τα σχολεία έκλεισαν από τις 17 Μαρτίου. Όλες οι πύλες κλείστηκαν τρεις μέρες πριν. Αυτά είναι δραστικά αλλά σημαντικά μέτρα για την επιβράδυνση της εξάπλωσης του κορωναϊού. Η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι απαραίτητη για να σταματήσει η εξάπλωση.
Υπάρχει μια τεράστια εξαίρεση, όμως: Οι άνθρωποι εξακολουθούν να επιτρέπονται και αναμένεται να πάνε στη δουλειά. Ενώ πολλοί άνθρωποι εργάζονται από το σπίτι, αμέτρητοι άλλοι εξακολουθούν να μετακινούνται σε ένα γραφείο ή ένα εργοστάσιο, γι ‘αυτό και τα λεωφορεία και οι υπόγειες γραμμές συνεχίζουν να τρέχουν. Αυτό περιλαμβάνει βασικούς εργαζόμενους, όπως εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης ή των σούπερ μάρκετ, αλλά περιλαμβάνει και χιλιάδες που αναγκάζονται να έρθουν στο γραφείο και δεν ξέρουν γιατί.
Αυτή η πολιτική φαίνεται εντελώς παράλογη. Η αστυνομία μπορεί να τιμωρήσει ή ακόμα και να συλλάβει τρεις ανθρώπους που κάθονται μαζί σε ένα πάρκο επειδή θα μπορούσαν να διαδώσουν τον ιό. Πώς λοιπόν μπορεί να είναι αποδεκτό για δεκάδες ή εκατοντάδες ανθρώπους να κάθονται μαζί σε κλειστό χώρο για οκτώ ώρες εργασίας για εταιρικά κέρδη, όχι για να καταπολεμήσουν την πανδημία; Οι γερμανικές αρχές εργάζονται στην υπόθεση ότι ο ιός θα μολύνει μόνο τους ανθρώπους στον ελεύθερο χρόνο τους; Αλλά η παράλογη πολιτική της Γερμανίας δεν αποτελεί εξαίρεση. Πολλές χώρες ανταποκρίνονται στην κρίση με παρόμοια αντιφατικά και αναποτελεσματικά διατάγματα.
Αντίθετο και αναποτελεσματικό
Η Γαλλία έχει παρόμοιες πολιτικές, αλλά τις επιβάλλει με τη σιδερένια γροθιά ενός αστυνομικού κράτους. Οι άνθρωποι μπορούν μόνο να εγκαταλείψουν το σπίτι τους μόνο για μία ώρα την ημέρα, παραμένοντας σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τη διεύθυνσή τους. Πρέπει να εκτυπώσουν ένα πιστοποιητικό που περιγράφει τι κάνουν. Η αστυνομία είναι παντού, και μπορεί να ελέγξει ακόμη και τα είδη παντοπωλείου ενός ατόμου για να δει αν θεωρούν τα ψώνια «ουσιαστικά». Η αστυνομία επέβαλε πρόστιμα πάνω από 4.000 άτομα την πρώτη ημέρα του κλειδώματος – 135 ευρώ ένα ποπ. Ο πρόεδρος Emmanuel Macron δημιούργησε αυτήν την κατασταλτική συσκευή για την καταπολέμηση της εξέγερσης των κίτρινων ζωνών. Παρά τους σκληρούς αυτούς κανόνες, ωστόσο, οι Γάλλοι εργάτες εξακολουθούν να στέλνονται στην εργασία. Η Airbus, για παράδειγμα, συνεχίζει να παράγει αεροπλάνα – παίρνοντας μάσκες για το πάτωμα του εργοστασίου που χρειάζονται απεγνωσμένα στα νοσοκομεία.
Η Ιταλία έμεινε κλειδωμένη στις 9 Μαρτίου. Αλλά μέχρι τις 21 Μαρτίου η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Giuseppe Comte κήρυξε το κλείσιμο όλων των μη απαραίτητων επιχειρήσεων. Έτσι για δύο εβδομάδες, ολόκληρη η χώρα είχε πει να μένει στο σπίτι και να ασκεί κοινωνική αποστασιοποίηση – και ταυτόχρονα να πάει στη δουλειά! Αλλά ακόμα και το διάταγμα που υποτίθεται ότι σταματά την παραγωγή είναι ένα αστείο. Η κυβέρνηση, ανταποκρινόμενη στις πιέσεις της ένωσης καπιταλιστών Confindustria, έχει δηλώσει ολόκληρους κλάδους της βιομηχανίας “ουσιαστικούς” παρόλο που δεν παράγουν υλικά για να βοηθήσουν στην κρίση, συμπεριλαμβανομένων των πλαστικών, του άνθρακα, της χημείας και του καουτσούκ. Ακόμη και τα τηλεφωνικά κέντρα, όπου οι εργαζόμενοι πιέζονται μαζί σε κουζίνες για ώρες στο τέλος, θεωρούνται «στρατηγικές». Στην Ιταλία, υπήρξαν ήδη απεργίεςνα κλείσουν εργοστάσια αυτοκινήτων και άλλους τομείς που κανένας λογικός κόσμος δεν θα θεωρούσε “απαραίτητο” σε μια πανδημία. Σήμερα υπάρχει μια γενική απεργία στην Ιταλία να κλείσει όλη την παραγωγή.
Στην Αυστραλία , η κυβέρνηση του Scott Morrison λέει στους ανθρώπους να μένουν στο σπίτι εκτός αν είναι “απολύτως απαραίτητο”. Αλλά αυτή η ίδια κυβέρνηση αρνείται να κλείσει τα σχολεία σε εθνικό επίπεδο, καθώς είναι προφανώς “απολύτως απαραίτητο” να κρατούν τα παιδιά στο σχολείο έτσι ώστε οι γονείς τους να μπορούν να πάνε στη δουλειά τους. Πολλά γραφεία και εργοστάσια παραμένουν ανοιχτά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν μια συνεπή πολιτική, αλλά κράτη όπως η Νέα Υόρκη και η Καλιφόρνια έχουν πάει σε κλειστό κύκλωμα. Στα κράτη, το κλείδωμα είναι πολύ πιο χαλαρό από ό, τι στην Ευρώπη και συνεχίζονται οι μη ουσιαστικές εργασίες. Οι εταιρείες προσπαθούν να δηλώσουν ότι είναι “ουσιαστικές” και αναγκάζουν τους υπαλλήλους τους να έρχονται σε επαφή παρά τους κινδύνους για την υγεία. Ακόμη και η Starbucks , μια εταιρεία αξίας 66 δισεκατομμυρίων δολαρίων, θέλησε να συνεχίσει να κάνει “ουσιαστικό” καφέ, ενώ ο Tesla αρνήθηκε να κλείσει το εργοστάσιό του για περίπου μία εβδομάδα. Παρά τις προβλέψεις ότι η χειρότερη από την πανδημία θα διαρκέσει και τον Απρίλιο, το σχέδιο του Donald Trump είναι να ανοίξει όλες τις μη βασικές επιχειρήσεις το Πάσχα.
Έλεγχος των εργαζομένων
Αυτές οι πολιτικές μπορεί να ακούγονται άγρια παράλογες: οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις θέλουν τους ανθρώπους να απομακρύνονται κοινωνικά στον ελεύθερο χρόνο τους – αλλά να εργάζονται μαζί σε κοντινή απόσταση στην εργασία. Αλλά αυτό αντιστοιχεί στη λογική του καπιταλισμού. Οι κυβερνήσεις τελικά δεν ενδιαφέρονται για την προστασία της δημόσιας υγείας. Η δουλειά τους είναι να προστατεύουν τα κέρδη μιας μικρής μειονότητας που κατέχουν τα μέσα παραγωγής.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: ποιος μπορεί και ποιος πρέπει να αποφασίσει τι είναι “ουσιαστικό” ή όχι;
Η απάντηση είναι απλή. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν αν οι κίνδυνοι είναι απαραίτητοι για την κοινωνία. Φανερά, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στην υγειονομική περίθαλψη όχι μόνο συνεχίζουν να εργάζονται, αλλά κάνουν μεγάλες αλλαγές στις επικίνδυνες συνθήκες. Οι εργαζόμενοι που παράγουν προστατευτικά εργαλεία και απολυμαντικά σε όλο τον κόσμο εργάζονται επίσης υπερωρίες.
Είναι οι εργαζόμενοι ενός Starbucks ή ενός γραφείου ή ενός εργοστασίου που μπορούν να αποφασίσουν εάν είναι απαραίτητο να διακινδυνεύσουν τη διάδοση της λοίμωξης για να σώσουν ζωές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν χρειαζόμαστε καπιταλιστικές κυβερνήσεις να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με το ποια παραγωγή είναι “ουσιαστική”. Χρειαζόμαστε τον έλεγχο των παραγωγών από τους εργαζόμενους, ώστε οι εργαζόμενοι να μπορούν να λάβουν αυτές τις αποφάσεις συλλογικά.
Οι εργαζόμενοι στα μεγάλα εργοστάσια αυτοκινήτων των ΗΠΑ αποφάσισαν ότι η κατασκευή αυτοκινήτων δεν ήταν απαραίτητη και έκλεισε τη βιομηχανία τους με απεργίες αγριόγατου . Αλλά εάν τα ίδια αυτά εργοστάσια άρχισαν να παράγουν ανεμιστήρες ή άλλο απαραίτητο εξοπλισμό, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτοί οι ίδιοι εργαζόμενοι θα εμφανίζονταν και θα εξοπλίζονταν με τα απαραίτητα εργαλεία προστασίας.
Πηγή : www.leftvoice.org