Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση : Παρέμβαση στο γενικό συμβούλιο της ΓΣΕΕ 2/2/2018
Για την πολιτική και οικονομική κατάσταση
Η Κυβέρνηση ήδη και πολύ πριν από την 3η αξιολόγηση έχει αρχίσει να προσπαθεί να οικοδομήσει και να αφηγηθεί ένα υπέροχο success story για την ελληνική οικονομία, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους.
Με βάση το κυβερνητικό αφήγημα, το οποίο το 2018 θα ενταθεί επικοινωνιακά, ούτε λίγο ούτε πολύ, η χώρα μας τον φετινό Αύγουστο θα βγει οριστικά από την επιτροπεία των Μνημονίων, θα απαλλαχθεί από την τυραννία των δανειστών και των θεσμών με τη λεγόμενη «καθαρή έξοδο», ενώ παράλληλα θα υπάρξει θετική διευθέτηση του δημοσίου χρέους. Για την Κυβέρνηση, η οικονομία είναι περίπου στα όρια της απογείωσης, οι ξένες επενδύσεις είναι προ των πυλών, η δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας ήδη συντελείται, ενώ η ανεργία μειώνεται με ταχείς ρυθμούς.
Στη βάση αυτής της επιχειρηματολογίας, η Κυβέρνηση έχει επιλέξει να επιταχύνει με απίστευτους ρυθμούς την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος (ήδη η 3η αξιολόγηση ολοκληρώθηκε) παίρνοντας όλα τα μέτρα και τα προαπαιτούμενα που απαιτούν οι δανειστές και οι θεσμικοί εκπρόσωποί τους (ΔΝΤ, Ε.Ε. ΕΚΤ, ΕΣΜ) χωρίς καμιά πλέον «αντίσταση» ή τουλάχιστον σθεναρή διαπραγμάτευση έστω και για το θεαθήναι. Το κυβερνητικό επιτελείο εφαρμόζοντας την τακτική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ψηφίζει ότι οι δανειστές της ζητήσουν και κατόπιν προσπαθεί να το δικαιολογήσει ως αναγκαίο κακό ώστε να «απαλλαχθούμε από τα Μνημόνια».
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Για τους εργαζόμενους και την πλειοψηφία της κοινωνίας μας, σαφώς και δεν υπάρχει κανένα success story.
Αντίθετα, για τον κόσμο της εργασίας και των απομάχων της, υπάρχει μια συνεχιζόμενη κρίση που συνεχώς βαθαίνει και τούτο διότι επιλογή και αυτής της Κυβέρνησης είναι η εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων λιτότητας και μνημονιακών πολιτικών, που ρίχνουν ολοένα και περισσότερα βάρη στις πλάτες της κοινωνίας: στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες, στους ανέργους.
Το πολυνομοσχέδιο της 3ης αξιολόγησης που ψηφίστηκε το Γενάρη δείχνει ποιο είναι το πραγματικό success story:
α) Για πρώτη φορά μια Κυβέρνηση, η οποία μάλιστα αυτοαποκαλείται αριστερή, βάζει χέρι στο απεργιακό δικαίωμα και το Ν.1264/82, αρχίζοντας να ξηλώνει το πουλόβερ των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, υπηρετώντας εξόφθαλμα τους εργοδότες και τους «υποψήφιους επενδυτές» που θέλουν να εξαφανίσουν τα συνδικάτα και τις εργατικές αντιστάσεις.
β) Απελευθερώνονται οι κατασχέσεις των σπιτιών και των λαϊκών κατοικιών μέσα από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, προκειμένου να «ανακουφιστούν» οι τραπεζίτες, ενώ ταυτόχρονα είναι σε πλήρη εξέλιξη το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων στα ξένα αρπακτικά funds.
γ) Εκχωρούνται στο νέο Υπερταμείο όλες οι ΔΕΚΟ με σκοπό να πουληθούν άμεσα όσες μπορούν να πουληθούν και οι υπόλοιπες να πουληθούν αργότερα αφού «εκσυγχρονιστούν» (βλ απολύσεις, μείωση εργατικού κόστους κοκ). Είναι πια θέμα χρόνου να ιδιωτικοποιηθούν βασικά κοινωνικά αγαθά (Ενέργεια: ΔΕΗ, Νερό: ΕΥΔΑΠ, ΕΥΔΑΘ) για να ακολουθήσει όποια ΔΕΚΟ έχει μείνει (Συγκοινωνίες, Λιμάνια κ.λ.π.).
Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στα μέτρα που έχουν ήδη ψηφισθεί επί αυτής της Κυβέρνησης:
- Πετσόκομμα συντάξεων: Εντός του 2018 καταργείται πλήρως το ΕΚΑΣ. Επαναϋπολογίζονται εκ νέου 2,5 εκατομμύρια παλαιές κύριες και επικουρικές συντάξεις, που κατά κανόνα σημαίνει μικρότερη σύνταξη. Οι σκληρότερες περικοπές για τους χαμηλοσυνταξιούχους θα επέλθουν το 2019, με την εφαρμογή της συμφωνίας Κυβέρνησης – θεσμών για μείωση κατά 18% της σύνταξης, ποσό το οποίο θα αφαιρεθεί από τις «προσωπικές διαφορές» που θα προκύψουν με τον επανυπολογισμό των συντάξεων. Η συμφωνία αυτή έγινε με την προηγούμενη αξιολόγηση.
- Υπερφορολογηση: Η υψηλή φορολογία φυσικών και νομικών προσώπων, ο εξοντωτικός συμπληρωματικός φόρος του ΕΝΦΙΑ, οι υψηλότατοι συντελεστές ΦΠΑ, οι αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών των επαγγελματιών, πέρα από κάθε λογική, οι συνεχείς έκτακτες εισφορές και εισφορές αλληλεγγύης έχουν γονατίσει την κοινωνία. Η κατάσταση αυτή έχει καταστρέψει μεγάλο μέρος της εγχώριας παραγωγής και της δαπάνης με αποτέλεσμα την πρωτοφανή πτώση του ΑΕΠ της χώρας σωρευτικά κατά 27%.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΣΣΕ, ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΣΕΒ
Η Κυβέρνηση φυσικά δεν έχει κάνει ούτε πρόκειται να κάνει πράξη τα υπεσχημένα της για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με καθολική και δεσμευτική ισχύ.
Με τη Μνημονιακή νομοθεσία του Βρούτση ως γνωστόν αφαιρέθηκε η αρμοδιότητα της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών οργανώσεων να καθορίζουν τους εθνικούς κατώτατους μισθούς μέσω της ΕΓΣΣΕ που θα είναι καθολικά δεσμευτική για όλους τους εργοδότες.
Με μνημονιακή και εργοδοτική απαίτηση, ο καθορισμός των κατώτατων μισθών υποχρεωτικού χαρακτήρα είναι πλέον αρμοδιότητα της Κυβέρνησης μετά από μια εντελώς γελοία και προσχηματική διαδικασία δήθεν διαβούλευσης μεταξύ εργοδοτών, εργαζομένων, επιστημονικών ινστιτούτων, ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων. Με τον τρόπο αυτό η ΕΓΣΣΕ απώλεσε τον μισθολογικό της χαρακτήρα και έχει απομείνει να καθορίζει θεσμικές ρυθμίσεις και μόνο.
Αυτή τη νομοθεσία, η σημερινή Κυβέρνηση δεν την κατάργησε, ούτε τολμά να την καταργήσει. Και όχι μόνο δεν την καταργεί, αλλά σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις της Υπουργού Εργασίας, η Κυβέρνηση σκέπτεται να δώσει αύξηση στο νομοθετικά οριζόμενο κατώτατο μισθό εντός του 2018! Δηλαδή, αντί η Κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, συντηρεί αυτή την κατάσταση θέλοντας μάλιστα να φανεί και γενναιόδωρη!
Από την άλλη πλευρά, τα μνημόνια κατάστρεψαν και τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, αφού δεν έχει κανένα σχεδόν νόημα να υπογραφεί καμία τέτοια ΣΣΕ από τη στιγμή που δεν θα έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα για το σύνολο των επιχειρήσεων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, οι κλαδικές ΣΣΕ δεν ξεπερνούν πλέον τις 10 και αυτές βέβαια ισχύουν μόνο για τα μέλη των οργανώσεων που τις υπογράφουν.
Ταυτόχρονα, σήμερα υπογράφονται περίπου 250 επιχειρησιακές ΣΣΕ (πολλές εκ των οποίων είναι στο ύψος των 586 Ευρώ).
Όλα αυτά αποδεικνύουν το μέγεθος της απορρύθμισης των μισθών. Και τούτο διότι πάνω από το 80% των επιχειρήσεων αμείβει τους εργαζόμενους με τον κατώτατο μισθό και μόνο το 20% των εργαζομένων καλύπτεται από κάποιου είδους ΣΣΕ (κλαδική, ομοιοεπαγγελματική, επιχειρησιακή). Τα ποσοστά αυτά ήταν ακριβώς αντίστροφα πριν από την εφαρμογή των Μνημονίων.
Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένη την αρνητική στάση της Κυβέρνησης, των εργοδοτών και των δανειστών, ο αγώνας συνολικά του συνδικαλιστικού κινήματος (που πρέπει να γίνει αγώνας όλων των εργαζομένων) για την επαναφορά των ΣΣΕ και της ΕΓΣΣΕ, πρέπει να πάρει νέα χαρακτηριστικά, να ενταθεί, να γενικευτεί. Ο ρόλος της ΓΣΕΕ θα πρέπει να είναι καθοριστικός, τόσο σε επίπεδο συντονισμού και οργάνωσης, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Ο ΣΕΒ στην επίθεση
Το μέτωπο ενάντια στον ΣΕΒ, ο οποίος ήδη έχει αρχίσει συντονισμένη προσπάθεια όχι μόνο να κρατήσουν οι βιομήχανοι, τραπεζίτες και μεγαλοεργοδότες τα κεκτημένα τους, αλλά να ξηλώσουν και ό,τι έχει απομείνει, πρέπει να είναι δυναμικό και αμείλικτο.
Με αφορμή τις επικείμενες διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΣΕ, ο ΣΕΒ μαζί με τη νεοφιλελεύθερη επιστημονική του ομάδα, ήδη έχει πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων και έχει θέσει πάνω στο τραπέζι, μια ολόκληρη ατζέντα θεμάτων, με την οποία επιδιώκει να διαλύσει ότι έχει απομείνει από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τον καθορισμό των μισθών και των όρων εργασίας σε όλα τα επίπεδα και να τα υποκαταστήσει με έναν τριμερή κοινωνικό διάλογο ακρο-νεοφιλελεύθερου περιεχομένου, ζητώντας απροκάλυπτα τη συναίνεση και της Κυβέρνησης και της ΓΣΕΕ!
Αποκαλυπτικά είναι τα παρακάτω:
Στις 9/1/2018 ο ΣΕΒ ως επισπεύδων (!!) απέστειλε στη ΓΣΕΕ και στις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις επιστολή–πρόσκληση με τα προτεινόμενα αντικείμενα προς συζήτηση, εν όψει της νέας ΕΓΣΣΕ 2018,), επί των οποίων φρόντισε μάλιστα να παράσχει «επιστημονική τεκμηρίωση» μέσω μιας ειδικής μελέτης (special report) με τον «πιασάρικο» τίτλο: «7 προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση του κοινωνικού διάλογου και την αύξηση των εισοδημάτων στο μέλλον».
Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, μέσω του ΣΕΒ, πιστεύοντας ότι έχουν πλέον την πολιτική, οικονομική και ιδεολογική ηγεμονία, προχωρούν προκλητικά και με τη δήθεν κατάλληλη επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά και φρασεολογία, στην αποδόμηση κάθε απόπειρας ρύθμισης των μισθών μέσω συλλογικών συμβάσεων, στην άρνηση επαναφοράς της ΕΓΣΕΕ για τα μισθολογικά και στην επιβολή εργασιακών σχέσεων, όπου η νεοφιλελεύθερη ανταγωνιστικότητα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο.
Ειδικότερα, ο ΣΕΒ βάζει προς διαπραγμάτευση της ΕΓΣΣΕ τα παρακάτω θέματα, πάνω στα οποία καλεί να συμφωνήσει και η ΓΣΕΕ:
- «Μέλλον της εργασίας». Κεντρική στόχευση είναι η «συγκρότηση ενός συστήματος διακυβέρνησης της αγοράς εργασίας», το οποίο θα καθιερώνει ως μοναδικό παράγοντα καθορισμού των όρων αμοιβής και ρυθμίσεων της εργασίας την προώθηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, που τη βαφτίζει «παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών».
- Συμφωνία Πλαίσιο με Κατευθυντήριες γραμμές για αποτελεσματικές συλλογικές διαπραγματεύσεις. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο ΣΕΒ ζητά από τη ΓΣΕΕ να αποδεχθεί τις νεοφιλελεύθερες θέσεις του και να μην επανέλθει η ΕΓΣΣΕ ως ο μηχανισμός διαμόρφωσης των κατώτατων μισθών! Ζητά να παραμείνει στη δικαιοδοσία της Κυβέρνησης και αφού μια επιτροπή τεχνοκρατών (όπου προφανώς θα πλειοψηφούν οι απόψεις του ΣΕΒ), έχοντας μετρήσει παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, μέσους μισθούς, δυναμική ανεργίας κ. ο. κ., γνωμοδοτήσει. Ταυτόχρονα ο ΣΕΒ είναι κάθετα αντίθετος σε οπουδήποτε αύξηση του κατώτατου μισθού.
- Διαιτησία: Ο ΣΕΒ αμφισβητεί ευθέως την απόφαση του ΣτΕ που επανέφερε –έστω και κουτσουρεμένο- το δικαίωμα της μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία και ζητά από τη ΓΣΕΕ να συμφωνήσει ! στην καθιέρωση του βρετανικού μοντέλου (ACAS). Δηλαδή στη δημιουργία ενός ιδιωτικού ΟΜΕΔ, όπου σε αυτόν θα προσφεύγουν μόνο με κοινή συμφωνία εργοδότες και εργαζόμενοι ενώ οι υπηρεσίες του θα πληρώνονται απευθείας από την τσέπη (και) των εργαζομένων!!
- Δίκαιη και ανταποδοτική ασφάλιση εργαζομένων: Σύσταση Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης. Με βάση την περσινή πρόταση της ΓΣΕΕ για πρόσθετο δίχτυ ασφαλείας των συνταξιούχων, μέσα από την ίδρυση εθνικού επαγγελματικού ταμείου ασφάλισης, ο ΣΕΒ βρίσκει την ευκαιρία να υιοθετήσει την ιδέα με τελικό στόχο την καθιέρωση της ιδιωτικής ασφάλισης απέναντι στην ενιαία, καθολική, αναδιανεμητική κοινωνική ασφάλιση που διεκδικούν τα συνδικάτα.
- Μελέτη χρηματοδότησης της Επαγγελματικής Κατάρτισης, των συνδικαλιστικών φορέων και των Ινστιτούτων τους. Στο σημείο αυτό, η πονηριά του ΣΕΒ είναι ανεξάντλητη. Με πρόσχημα δήθεν τη διασφάλιση πόρων για την ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση αλλά και τη χρηματοδότηση των επιστημονικών ινστιτούτων των εργοδοτών και των εργαζομένων (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ), βάζει θέμα επανεξέτασης της χρηματοδότησης όχι μόνο του ΟΜΕΔ και του ΕΛΙΝΥΑΕ, αλλά και της ίδιας της χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων μέσω ΟΑΕΔ! Λες και η χρηματοδότηση των συνδικάτων γίνεται με δικά του χρήματα και όχι αποκλειστικά με χρήματα των εργαζομένων μέσω της εργατικής εισφοράς στο ΙΚΑ!
- Επανεκκίνηση επιχειρήσεων –Διάσωση θέσεων εργασίας. Με τον βαρύγδουπο αυτό τίτλο, ο ΣΕΒ, στο όνομα δήθεν της «ανάπτυξης» και των επενδύσεων, ζητά από τη ΓΣΕΕ (αλλά και από την Κυβέρνηση) να συμφωνήσουν, ώστε να διαχειριστεί χρηματοδότηση από διεθνείς νεοφιλελεύθερους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τράπεζες (EIB/EIF, EBRD, Παγκόσμια Τράπεζα)
Από όλα τα παραπάνω είναι ξεκάθαρο ότι οι βιομήχανοι και οι Τραπεζίτες όχι μόνο ζητούν τα πάντα προς όφελός τους, αλλά θέλουν και τη ΓΣΕΕ να τα υπογράψει. Έχουν πλέον αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό, όπου δεν διστάζουν να βάζουν θέματα που αφορούν ακόμα και την εσωτερική λειτουργία των συνδικάτων (π.χ. χρηματοδότηση).
Ωστόσο, ο ΣΕΒ «βρίσκει και τα κάνει».
Από τη μια είναι γνωστή η στάση της ΓΣΕΕ με τα χαμηλά αντανακλαστικά, την αδυναμία συντονισμού των εργαζομένων, την αφωνία, την ακινησία και τα επικοινωνιακά ζικ-ζακ για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όπου με «βοηθό»το ΠΑΜΕ, το οποίο ουσιαστικά με την αντιενωτική, σεχταριστική, μαξιμαλιστική και δήθεν επαναστατική του στάση, έχουν παραδώσει την ιδεολογική ηγεμονία στο ΣΕΒ.
Από την άλλη είναι και η σημερινή Κυβέρνηση, που υιοθετεί και εφαρμόζει στο έπακρον τις αποτυχημένες μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας, της φτώχειας και της ανεργίας. Πολιτικές που έχουν διαλύσει την αγορά εργασίας, τους μισθούς, τα εργατικά δικαιώματα, τις συντάξεις. Πολιτικές που και αυτές έχουν δώσει τα πάντα στους εργοδότες και τους έχουν εκχωρήσει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία.
Απέναντι σε όλα αυτά, μόνη λύση παραμένει η επανεκκίνηση του συνδικαλιστικού κινήματος και της κορυφαίας του οργάνωσης, η αγωνιστική επανεκκίνηση των εργαζομένων, των σωματείων και όλων των δευτεροβάθμιων οργανώσεων.
Ο δύσκολος δρόμος της οργάνωσης και του συντονισμού των εργαζομένων σε αγωνιστική κατεύθυνση με ενότητα, διάρκεια και αντοχή, μακριά από κομματικούς σχεδιασμούς και παραταξιακές μεθοδεύσεις, σε συμπόρευση με την κοινωνία που έχει πληγεί από τα νεοφιλελεύθερα μνημόνια (συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες,, επιστήμονες, νέοι και νέες, άνεργοι) είναι και ο μοναδικός για την αντιστροφή της κατάστασης και την επαναφορά των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους στο προσκήνιο.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΣΕΕ
Περίπου οκτώ χρόνια σκληρής μνημονιακής πολιτικής και άγριων μέτρων λιτότητας, το συνδικαλιστικό κίνημα έχει δεχτεί μια βαθιά, στρατηγικού χαρακτήρα, ήττα, βρισκόμενο πλέον χωρίς διαπραγματευτική δύναμη, να βιώνει τη δική του μεγάλη κρίση. Ταυτόχρονα, η εργατική τάξη της χώρας μας έχασε σε ελάχιστο χρόνο θεμελιώδεις κατακτήσεις, ενώ αυξήθηκε θεαματικά ο βαθμός εκμετάλλευσής της. Την ίδια ώρα, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις έχασαν τη φλόγα των προηγούμενων ετών.
Για τις δυνάμεις του κεφαλαίου αυτή είναι η καταλληλότερη στιγμή να δώσουν την καίρια βολή στο συνδικαλιστικό κίνημα και αυτή την «εξυπηρέτηση» προσφέρει η σημερινή Κυβέρνηση ανοίγοντας το θέμα της συντηρητικής αναθεώρησης του Ν.1264/82, ο οποίος αποτελεί την θεσμική ραχοκοκαλιά της συνδικαλιστικής δράσης στη χώρα μας. Η τροποποίηση του Ν.1264/82 προσθέτει έναν ακόμα κρίκο στην μακρά αλυσίδα των μνημονιακών νομοθετημάτων που, με τρόπο βίαιο, από τη μία απογύμνωσαν την εργατική τάξη από κάθε εργατικό δικαίωμα και από την άλλη, εξόπλισαν την εργοδοσία με θεσμικά προνόμια, καταλύοντας στην ουσία τη δημοκρατία στη χώρα μας.
Τα χρόνια της σκληρής αντεργατικής επίθεσης και κατά τη διάρκεια της όξυνσης του κινήματος (2010 – 2014), η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ ακολούθησε παρελκυστική τακτική, αποσκοπώντας να περισώσει ό,τι μπορούσε να περισωθεί από τα κεκτημένα της συνδικαλιστικής της βάσης, δηλαδή κυρίως των ΔΕΚΟ και δευτερευόντως των τραπεζών, όχι με όρους πολιτικής σύγκρουσης με τις επιταγές των μνημονίων, που επέβαλαν ιδιωτικοποιήσεις και περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά με όρους συναλλαγής με την εκάστοτε Κυβέρνηση και την ίδια την Τρόικα. Ταυτόχρονα, δεν δίστασε την περίοδο της όξυνσης του κινήματος, να κηρύξει και δεκάδες απεργίες, ενώ δεν έκανε τίποτα επί της ουσίας για να τις θωρακίσει, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση, στην αποσυσπείρωση και στον εκφυλισμό. Έτσι, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ μεθόδευσε και πέτυχε να καταστεί απευθείας συνομιλητής της Τρόικας και σήμερα επιφυλάσσει για τον εαυτό της τον ρόλο του διαχειριστή της ήττας. Ρόλος που προϋποθέτει αφενός την αποδοχή των αντεργατικών και των αντικοινωνικών μέτρων και αφετέρου την ακινησία του συνδικαλιστικού κινήματος.
Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ το τελευταίο διάστημα επιδίδονται σε μία τακτική εφήμερης προβολής και εντυπώσεων της στιγμής, εξαπολύοντας ταυτόχρονα πολιτικές επιθέσεις με στόχο την δημιουργία τεχνητής πόλωσης και διαχωριστικών γραμμών στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ οδεύοντας χωρίς καμία στρατηγική και αδιαφορώντας στην πραγματικότητα για τον ρόλο που οφείλουν να έχουν τα συνδικάτα στις μέρες μας, προτάσσουν τα μικροπολιτικά τους οφέλη αποσκοπώντας στην επανασυσπείρωση της πολιτικής βάσης του ΚΚΕ.
Σήμερα, μας χρειάζονται συνδικάτα, που θα διαμορφώσουν μια νέα στρατηγική ενότητας και αγώνα μεταξύ των εργαζομένων, πατώντας γερά στις αξίες του εργατικού κινήματος, αποβάλλοντας ταυτόχρονα τις παθογένειες που υπονόμευσαν την δράση τους τόσα χρόνια.
Συνδικάτα, που θα επιβεβαιώνουν καθημερινά την ενότητα των εργαζομένων, και κυρίως των νέων εργαζομένων, οι οποίοι εκκινούν από πολύ διαφορετικές βάσεις, αλλά πρέπει να καταλήγουν σε μία κοινή προγραμματική συμφωνία, που θα αφορά και θα απαντά στα πραγματικά τους προβλήματα. Προβλήματα που αφορούν στο μισθό τους, στο εργασιακό τους άγχος και στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Συνδικάτα, με στρατηγικό προσανατολισμό στην πολυπόθητη συμμαχία εργαζομένων- μικρομεσαίων-αγροτών- νέων εργαζομένων – ανέργων, μέσα από την αλληλεγγύη και τη δημοκρατική συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων.
Συνδικάτα, που θα ανακτήσουν την διαπραγματευτική τους ισχύ συσπειρώνοντας τους εργαζόμενους, καθώς συμβαίνει «να μην καθορίζει η συνείδηση τη ζωή, αλλά η ζωή τη συνείδηση», όπως έλεγε ο Μαρξ. Η ύπαρξη σήμερα μόλις 12 ενεργών κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων από τις 200 που ίσχυαν το 2010, συνιστά βασικό στοιχείο αποδυνάμωσης, αλλά και ηθικής υποχώρησης, του εργατικού κινήματος. Εκτός από τα αντεργατικά μέτρα και τις επιταγές τις Τρόικας, είναι και η απεμπόληση της ίδιας της διαδικασίας συλλογικής διαπραγμάτευσης που επιτρέπει στην εργοδοσία να κινείται χωρίς όρους και όρια. Ακόμα περισσότερο, αυτή η ανυπαρξία της διαδικασίας συλλογικής διαπραγμάτευσης ενσωματώνει τους νέους εργαζόμενους στη λογική της εργοδοσίας, για την οποία δεν υπάρχει κανένα άλλο πλαίσιο πέρα από το δίπολο της ισχύς και της ανάγκης. Η Συλλογική Διαπραγμάτευση αποτελεί το νήμα εκείνο που δένει τον εργαζόμενο με το συνδικάτο. Η εμπλοκή των νέων εργαζομένων στις διεκδικήσεις που συνδέονται με την διαπραγμάτευση αποτελεί εκείνη την αναγκαία – αν και όχι από μόνης της ικανή – συνθήκη για την ηθική και πολιτική συγκρότηση τους.
Συνδικάτα, που χρησιμοποιώντας όλο το οπλοστάσιο των μορφών πάλης, από το διάβημα ως τη διαρκή απεργία, τη διαδήλωση, την κατάληψη χώρων εργασίας, την πολιτική απεργία καταφέρουν μικρές και μεγάλες νίκες, οι οποίες θα οδηγήσουν στην επανασυγκρότηση των αντιστάσεων των εργαζομένων στο σύνολο των μνημονιακών πολιτικών.
Βασικά κριτήρια στην επιλογή των μορφών πάλης οφείλουν όμως να είναι η εξασφάλιση της μαζικότητας και της συσπείρωσης του κόσμου της εργασίας, η δημοκρατική συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων, η εξασφάλιση αλληλεγγύης άλλων τμημάτων της κοινωνίας. Στα συνδικάτα δεν πρέπει να αναζητούμε μαχητικές μοναχικές πρωτοπορίες, αλλά τη συνολική αγωνιστική κίνηση της τάξης.
Εντέλει, σήμερα μας χρειάζονται συνδικάτα που θα κάνουν αμέσως ορατή την ταξική τους συγκρότηση και τους πολιτικούς τους στόχους, ώστε να δημιουργηθεί η αίσθηση της συνέπειας και της αποφασιστικότητας. Το μέλλον ανήκει στον κόσμο της εργασίας, ας μην το χαρίσουμε στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Το Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ πρέπει να είναι η αρχή αυτού του δύσκολου δρόμου. Το Γ.Σ. οφείλει να σχεδιάσει και να υπηρετήσει με πολύ δουλειά και αξιοπιστία ένα νέο συνεκτικό και στέρεο σχέδιο αγώνα για τη διαπραγμάτευση της νέας ΕΓΣΣΕ, αλλά και αντίστασης στις συνεχιζόμενες νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές πολιτικές.
Στο πλαίσιο αυτό το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ θα πρέπει και αυτό να αναβαθμίσει και να συγκεκριμενοποιήσει τη δουλειά του, να εμβαθύνει την επιστημονική του τεκμηρίωση, να αποδομήσει όλα τα επιχειρήματα των εργοδοτών και να πυκνώσει τις παρεμβάσεις του, συνεισφέροντας και αυτό με τα κατάλληλα εργαλεία στον αγώνα των εργαζομένων.
Οι δυνάμεις της ΕΑΚ στη ΓΣΕΕ και στα συνδικάτα, θα συμβάλουν με όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση.
Πρόταση αγώνα
- Πλαίσιο δράσης: ΕΓΣΣΕ, Συντάξεις, Πλειστηριασμοί, Υπερταμείο/Ιδιωτικοποιήσεις, Φορολογικό.
- ΕΓΓΣΣΕ: Ανάδειξη ζητήματος, έκδοση απλού ενημερωτικού φυλλαδίου από ΓΣΕΕ για σωματεία, εργαζόμενους. Σύσκεψη β’ βάθμιων οργανώσεων σε Αθήνα και περιφέρεια για την διαμόρφωση διεκδικήσεων της ΕΓΣΣΕ και αγωνιστική πρόταση (μέχρι τέλος Φλεβάρη). Ειδική παρέμβαση / τεκμηρίωση ΙΝΕ-ΓΣΕΕ για τις προτάσεις του ΣΕΒ. Δράση/διαμαρτυρία στα γραφεία του ΣΕΒ.
- Υπερταμείο: Ημερίδα ΓΣΕΕ – Ομοσπονδιών, σωματείων ΔΕΚΟ για το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ και τις επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων (αρχές Μάρτη).
- ΔΕΗ: Σε συνεργασία με ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ κεντρικές δράσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στην πώληση των λιγνιτικών μονάδων. Κοινή συνέντευξη Τύπου.
- Πλειστηριασμοί/Κόκκινα Δάνεια: Κεντρική δράση ΓΣΕΕ, ΟΤΟΕ, Ομοσπονδιών στο Υπ. Οικονομικών, συνέντευξη Τύπου (αρχές Μαρτίου).
- Συντάξεις: ειδική μελέτη ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, επικαιροποίηση προτάσεων ΓΣΕΕ.
- Γενική Απεργία εντός Μαρτίου 2018 με συμμετοχή μικρομεσαίων επαγγελματιών, επιστημονικών οργανώσεων, συνταξιούχων. Περιφερειακές και κλαδικές, συσκέψεις, κινητοποίηση πρωτοβάθμιων σωματείων, ενημέρωση μεγάλων χώρων εργασίας. Συναντήσεις με τις άλλες κοινωνικές οργανώσεις για τη διαμόρφωση κοινού πλαισίου κινητοποίησης με αιχμή την κατάργηση των μνημονιακών πολιτικών, ανάδειξη αιτημάτων για το συνταξιοδοτικό, το φορολογικό, την επαναφορά Σ.Σ.Ε., αναπτυξιακές πολιτικές και επίσης κοινή συνέντευξη τύπου.
- 1η ΜΑΗ: Έγκαιρη προετοιμασία για μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση.