Συμπεράσματα από το 37ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ :
ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥΠ θέλουν να βάλουν τα συνδικάτα στην υπηρεσία της διεφθαρμένης ελίτ, που, αφού χρεοκόπησε τη χώρα, έριξε την ευθύνη και τα βάρη στους εργαζόμενους
Του Γιώργου Πετρόπουλου*
Ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες το 37ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Κάποια χρόνια πριν, οι εργασίες, οι αποφάσεις και τα εκλογικά αποτελέσματα θα αποτελούσαν είδηση, τώρα είναι ζήτημα αν απασχόλησε έστω και κάποια μονόστηλα σε εφημερίδες ή λίγα kbyte σε ειδησιογραφικά sites. Είναι αμφίβολο, ακόμη και αν η πλειονότητα των εργαζόμενων στο Δημόσιο γνώριζε τις ημερομηνίες διεξαγωγής του συνεδρίου.
Εδώ και χρόνια, το συνδικαλιστικό κίνημα στο Δημόσιο είναι κατά κανόνα μια υπόθεση “μυημένων” που αναπαράγουν μια ιδιαίτερη ιδιόλεκτο και μετέρχονται πρακτικών που λίγη σχέση έχουν με τις πραγματικές αγωνίες των εργαζόμενων. Παρά το ότι τα παραπάνω συνιστούν μια προφανή και από πολλούς ανομολόγητη διαπίστωση, η πλειονότητα των δυνάμεων και των συνδικαλιστικών στελεχών που δραστηριοποιούνται στους εργασιακούς χώρους συμπεριφέρονται με μια σοκαριστική αμεριμνησία, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον των συλλογικών μορφών οργάνωσης της μισθωτής εργασίας. Αναρωτιόμαστε τι άραγε τι θα ένιωθαν οι εργαζόμενοι, ακούγοντας τον απερχόμενο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, προερχόμενο από τη ΔΑΚΕ, με ένα ακραία διχαστικό λόγο, να αναπτύσσει, δίκην απολογισμού της Συνομοσπονδίας, το ιδεολογικό περίβλημα του νεοφιλελεύθερου-ακροδεξιού κόμματος που κυβερνά τη χώρα.
Κατά τα άλλα, το συνέδριο έληξε χωρίς να υπάρξει απόφαση και χωρίς να συζητηθούν ψηφίσματα, με κύρια ευθύνη της ΔΑΚΕ και τη συνέργεια της ΔΗΣΥΠ (ΠΑΣΚ), οδηγώντας σε μια συνεδριακή παρωδία.
Τα παραπάνω αποτελούν ένδειξη προσπάθειας από τις δυο πλευρές του κυβερνητικού συνδικαλισμού που εξυπηρετούν οι ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥΠ να μεταβάλουν την ΑΔΕΔΥ σε παρακολούθημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, απαξιώνοντας ακόμη περισσότερο τη Συνομοσπονδία και καταστέλλοντας κάθε προσπάθεια αντιπαράθεσης στην εφαρμοζόμενη αντικοινωνική πολιτική. Πρακτικά, θέλουν να βάλουν τα συνδικάτα στην υπηρεσία της διεφθαρμένης ελίτ, που, αφού χρεοκόπησε τη χώρα, έριξε την ευθύνη και τα βάρη στους εργαζόμενους
Λαμβάνοντας υπόψη το συγκείμενο που συνιστούν οι παραπάνω παραδοχές, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά τα εκλογικά αποτελέσματα που καταδεικνύουν τη, μερική έστω, παλινόρθωση των ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥΠ, με ενίσχυση των ποσοστών τους, απεικονίζοντας την συντηρητική αναδίπλωση της ελληνικής κοινωνίας και την ανασύσταση των πελατειακών μηχανισμών του Δημοσίου.
Συντηρητικό “κύμα”
Φαίνεται να υπάρχει ένα συντηρητικό “κύμα”, ιδιαίτερα στους χώρους των εκπαιδευτικών, που δεν περιορίζεται στην κομματική ή παραταξιακή επιλογή αλλά συνίσταται, σε πολλές περιπτώσεις, στην παραδοχή και αναπαραγωγή αρνητικών στερεοτύπων, μισαλλόδοξων, αναχρονιστικών και ανορθόδοξων αντιλήψεων, αυτών που αποτελούν τον πυρήνα μιας ελληνικής εκδοχής τής Αlternative Right.
Ταυτόχρονα, εμφάνισαν αξιοθαύμαστη αντοχή τα πελατειακά δίκτυα που συνωθούνται, κυρίως, γύρω από τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς της ΔΗΣΥΠ, τα οποία δραστηριοποιήθηκαν με την προσμονή να επαναληφθεί η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ήδη πλέον έχουν θέσει τις υπηρεσίες τους στη διάθεση των υπουργών της Ν.Δ., ακολουθώντας το παράδειγμα ή και τα ίδια τα στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛΛ. που “μετανάστευσαν” σε υπουργικούς θώκους. Πρέπει να τονίσουμε εδώ πως ένας βασικός λόγος που οι επιβιώσεις του πελατειασμού διατήρησαν την ισχύ τους και τη συνδικαλιστική τους αναπαραγωγή είναι η παροιμιώδης ατολμία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να μεταρρυθμίσει γρήγορα και αποτελεσματικά τον κρατικό μηχανισμό.
Είναι αξιοσημείωτη η μεγάλη μείωση των ποσοστών των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ευρύτερα στον χώρο της Αριστεράς (Παρεμβάσεις, ΜΕΤΑ), οι οποίες πληρώνουν την ανοχή ή και τη συμμετοχή τους στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και στις ακραίες εκδοχές του, όπως αυτή της ΠΟΕΔΗΝ, αλλά και την αδυναμία προσαρμογής τους στο νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο.
Η μικρή αύξηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ απηχεί περισσότερο την οργανωτική του δεινότητα παρά κάποιο πολιτικό ρεύμα.
Η Ενωτική Αγωνιστική Εκκίνηση, μια νέα, από το 2016, συλλογικότητα, που επιδιώκει να εκφράσει το πολιτικό ρεύμα της Ανανεωτικής – Ριζοσπαστικής Αριστεράς και του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου στα συνδικάτα του Δημοσίου, κατάφερε οριακά να διατηρήσει τις δυνάμεις της, μέσα σε ένα πολύ δύσκολο πολιτικό και συνδικαλιστικό τοπίο.
Παραμένει σε εκκρεμότητα η κοινή πορεία των διάσπαρτων συλλογικοτήτων και ανένταχτων συνδικαλιστών, που ξεκάθαρα τοποθετούνται απέναντι στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και τις ακροδεξιές πρακτικές της κυβέρνησης Ν.Δ. και των υποστηρικτών τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα, το οποίο, διατηρώντας την αυτονομία του συνδικαλιστικού χώρου, πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή αλλά ταυτόχρονα διακριτική “συνομιλία” με ανάλογες εξελίξεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Είναι όμως απαίτηση πια των εργαζομένων και η μοναδική “αχτίδα φωτός” στο σκοτεινό τοπίο η συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού-προοδευτικού μετώπου που θα ανατρέψει τους δυσμενείς συσχετισμούς -θα μπορούσε ήδη από το 37ο συνέδριο-, και θα ανακόψει τη συνεχιζόμενη απαξίωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, δίνοντας μαχητικό παρών απέναντι στην εφαρμοζόμενη αντικοινωνική πολιτική.
* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, εκλεγμένος με την Ενωτική Αγωνιστική Εκκίνηση
ΠΗΓΗ: http://www.avgi.gr/