Οι παραβάσεις εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας, που δεν περιορίζονται μόνο στο μισθολογικό επίπεδο, δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο στην αποκαλούμενη «ΜΚΟποίηση» της μεταναστευτικής πολιτικής στη χώρα μας.
Καθώς οι καταγγελίες για τις παραβιάσεις και παραβάσεις των εργατικών δικαιωμάτων φαίνεται να έχουν απασχολήσει αρκετές φορές το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, ο ερευνητής Απ. Καψάλης, που συνέταξε τη μελέτη με τίτλο «Τα ελληνικά συνδικάτα μπροστά στην πρόκληση των σύγχρονων μεταναστευτικών ροών», δικαίως εντοπίζει μια ιδιαίτερη κατάσταση σε ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο προσφυγικό:
«Στη νέα συνθήκη που συμπυκνώνεται στον όρο “ΜΚΟποίηση” της μεταναστευτικής πολιτικής αποδεικνύεται στην πράξη ότι πέραν όλων των άλλων, δημιουργείται μια “γκρίζα ζώνη” σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μισθωτής εργασίας, οι οποίες φαίνεται να εξελίσσονται στο ενδιάμεσο ανάμεσα στον “εθελοντισμό” και στις “ανεξάρτητες υπηρεσίες”.
»Ωστόσο, αυτή η σύγχυση μάλλον είναι εσκεμμένη και αξιοποιείται εντέχνως από την εργοδοτική πλευρά σε αρκετές ΜΚΟ, με απώτερο σκοπό την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων», επισημαίνει ο κ. Καψάλης.
Εδώ, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, δεν συναντάμε απλώς το δίπολο εργοδότη-εργαζομένου, αλλά ανθρώπους που έχουν «κινηματικό» παρελθόν. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους εργαζομένους αλλά και την ίδια την οργάνωση στην αρχική της μορφή και αρκετά πριν εξελιχθεί σε «τεράστιου μεγέθους» εργοδοτικό φορέα με δράσεις κοινωνικής-προσφυγικής πολιτικής.
Φορείς που σήμερα, στη μετεξέλιξή τους, απασχολούν εκατοντάδες εργαζομένους, όταν το 95% των εργοδοτών της χώρας απασχολεί, κατά μέσο όρο, έως και 10 εργαζομένους.
Στο πλαίσιο των διαχειριστικών παρακάμψεων του προσφυγικού μέσω του «outsourcing», των εργολαβικών αναθέσεων ή εν γένει της «ιδιωτικοποίησης του προσφυγικού» πρέπει να εξεταστεί και η κριτική που διατυπώνεται για την εμφάνιση ενός «καινοφανούς μείγματος εμπορευματοποίησης της αλληλεγγύης και επαγγελματοποίησης του ανθρωπισμού».
Μάλιστα, το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ) έχει τονίσει ότι συχνά ακόμη και «η εθελοντική εργασία -ως μέσον εμπλουτισμού του βιογραφικού ανέργων, με προοπτική την απορρόφησή τους από άλλες ΜΚΟ- δεν αποτελεί παρά μορφή αδήλωτης και απλήρωτης εργασίας, υπό το πρόσχημα της ανθρωπιστικής προσφοράς, σε φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, όπως η κρίση προσφυγιάς».
Kομβικό σημείο στη σχετική συζήτηση για τις εργασιακές σχέσεις αποτελεί η έξαρση των ανθρωπιστικής φύσης ροών το 2015, όταν σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ο συνολικός αριθμός αφίξεων στην Ελλάδα ανήλθε στα 856.723 άτομα.
Η έρευνα επισημαίνει ότι το επικρατέστερο σενάριο με βάση τις εκτιμήσεις των δημογράφων-ερευνητών (Κοτζαμάνης και Καρκούλη, 2016), είναι πως από το πρόσφατο μεταναστευτικό ρεύμα ο συνολικός αριθμός των μόνιμα εγκατεστημένων στη χώρα δεν θα ξεπεράσει τους 100.000 ανθρώπους τα επόμενα χρόνια, ενώ αναμένεται να έχει αναλογική και ομαλή διασπορά σε όλη την επικράτεια.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτή είναι και μια μεγάλη προοπτική και για τα ίδια τα συνδικάτα, τα οποία «βγαίνουν από αυτή τη δυσμενή συγκυρία θεσμικά και οργανωτικά πληγωμένα».
Ωστόσο, η υπόμνηση του συγγραφέα σχετικά με την παθητική στάση τους απέναντι στις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης δεκάδων χιλιάδων μεταναστών-εργατών γης, σε αντίθεση με την ενεργοποίηση των αντανακλαστικών που επέδειξαν στο προσφυγικό, δεν οδηγεί σε ασφαλή πρόβλεψη.
Η μελέτη δόθηκε στη δημοσιότητα από το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ εν όψει της Διεθνούς Ημέρας Μεταναστών αύριο. Αναλυτικά η μελέτη στη διεύθυνση https://www.inegsee.gr/wp-content/uploads
ΠΗΓΗ: efsyn.gr – Χριστίνα Κοψίνη