Ο «αιφνίδιος θάνατος» της ΔΕΗ

Άλλη μια πολύωρη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου έληξε άδοξα! Ένα ΠΕΣΥΠ που δείχνει να μην έχει βρει τον βηματισμό του οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη ραγδαία απαξίωση του κύρους του, που, ειλικρινά, δεν ξέρω αν λαμβάνει τα μηνύματα της κοινωνίας, που αναρωτιέται «τι κάνετε εκεί μέσα;» και είναι έτοιμη να μας γυρίσει την πλάτη…

Το λέω αυτό γιατί πραγματικά εξεπλάγην που δεν καταφέραμε σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα να ψηφίσουμε ομόφωνα! Γιατί τέτοια ψηφίσματα, για να είναι ισχυρά, πρέπει να είναι και ομόφωνα!

Το λέω επίσης γιατί άκουσα τον περιφερειάρχη μας, τον πρώτο πολίτη της περιοχής μας, να δηλώνει χαλαρά και ελαφρά τη καρδία πως αυτή η συνεδρίαση είναι άνευ ουσίας!

Τόσο λάθος έκαναν όλες οι παρατάξεις; Ρωτώ, ειλικρινά, τα μέλη της παράταξης Νίκα, που δεν τοποθετήθηκε κανένας επί του θέματος. Δεν σας αφορά το θέμα; Δεν σας αγγίζει εκεί στα «ψηλά» έδρανα της εξουσίας σας; Γιατί ήρθαν εδώ τόσοι πολίτες; Σύσσωμη σχεδόν η ΓΕΝΟΠ; Γιατί συνεδριάζουν σε πανικό τα δημοτικά συμβούλια των ενεργειακών δήμων της χώρας και τα συνδικάτα των περιοχών που πλήττονται; Προφανώς και δεν ασχολείστε με τον λαό, αγαπητοί μου.

Γι’ αυτό και υπήρξε μεθόδευση, όταν είδατε πως μάλλον θα περάσει ένα αντικυβερνητικό και φιλολαϊκό ψήφισμα που καλεί σε συστράτευση και αγώνα, να «σπάσετε» τη συνεδρίαση για τυπολατρικούς λόγους και ροκανίζοντας τον πολύτιμο χρόνο με ανούσιες κοκορομαχίες για τους πολλούς, με φωνές και εντάσεις που δεν αφορούσαν το θέμα, αλλά εξασφάλιζαν την τηλεοπτική σας προβολή και τους εγωισμούς σας σε προσωπικές κόντρες.

Κι αφού δεν μπήκατε κάποιοι στον κόπο να έρθετε διαβασμένοι για το θέμα ή έστω δεν κάτσατε να ακούσετε με προσοχή και ανοιχτά μυαλά και μάτια, χωρίς τις κομματικές σας παρωπίδες, τα όσα λέγονταν από τους προσκεκλημένους τοπικούς άρχοντες της Μεγαλόπολης, τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, τους απλούς πολίτες της Μεγαλόπολης και τον κοσμάκι, τον εργάτη των ορυχείων και της βάρδιας που περίμενε με αγωνία την απόφαση, να τα συνοψίσουμε αλλά και να τα ομαδοποιήσουμε.

Συνεδριάζαμε έξι ώρες, ουσιαστικά μη γνωρίζοντας τι μέλλει γενέσθαι από την κυβέρνηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών!

Συνεδριάζαμε έξι ώρες σε μια έκτακτη – ειδική συνεδρίαση μετά την πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού της χώρας Κυρ. Μητσοτάκη από το βήμα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη.

Έκπληκτοι πληροφορηθήκαμε στις δηλώσεις του για την πρόθεση της κυβέρνησης για πρόωρη και βίαιη παύση λειτουργίας όλων των λιγνιτικών ατμοηλεκτρικών σταθμών της ΔΕΗ έως το 2028!

Και αναρωτιέμαι σε ποια μελέτη, σε ποιον προγραμματισμό στηρίζεται μια τόσο σοβαρή πολιτική απόφαση που ανατρέπει όλα τα δεδομένα;

Δεν υπήρξε ποτέ το προηγούμενο χρονικό διάστημα αναφορά σε αυτόν τον στόχο, ούτε προεκλογικά ούτε στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Συνεπώς σε όλους γεννιούνται ερωτήματα:

Ποιος το έθεσε, ποιος το σχεδίασε, ποιος το δρομολογεί και τελικά ποιος τους το επέβαλε αυτό το project «αιφνίδιος θάνατος»;
Με τι όρους, με τι οφέλη και για ποιους;
Πώς εξαγγέλλει τέτοια μέτρα ενώ ακόμη δεν έχει πραγματοποιηθεί ο νέος Εθνικός Ενεργειακός Σχεδιασμός και δεν έχει συνταχθεί το νέο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα, που αναμένεται στο τέλος του χρόνου;
Πώς παίρνει τέτοια απόφαση για τη ΔΕΗ ερήμην αυτής;
Πώς προχωρά σε τροποποίηση του εγκεκριμένου και σε ισχύ, σχεδίου του ΕΣΕΚ 2018 (Εθνικό Συμβούλιο για την Ενέργεια και το Κλίμα) χωρίς τη συμμετοχή της ΔΕΗ σ’ αυτό;

Συνεδριάζαμε, για ακόμη μια φορά, για μια ιστορία που ξεκινά από πολύ παλιά… Για το ίδιο παλιό πρόβλημα που το ξανασυναντάμε πάλι και πάλι, σε μια αργόσυρτη, μια μακρόσυρτη διαδικασία διάρκειας τουλάχιστον δύο δεκαετιών. Από το 1993, που η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη συνδύασε την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην ενέργεια, τη ρουσφετολογική «υπερφόρτωση» της ΔΕΗ με κάποιες χιλιάδες διοικητικούς υπαλλήλους (6.000 νομίζω) στα γραφεία των Αθηνών και τη διάλυση του ασφαλιστικού της και αργότερα τη διάλυση του ασφαλιστικού της.

Είκοσι χρόνια ζούμε τις διαδικασίες που περιελάμβαναν:

– Τον τεμαχισμό και τη μετοχοποίηση της επιχείρησης με προκλητικά δυσμενείς συμφωνίες με ιδιώτες εργολάβους.

– Εκβιαστικές παραχωρήσεις σε μεγάλα πολυεθνικά κεφάλαια.

– Έναν αδιάκοπο επικοινωνιακό πόλεμο με σκοπό την απαξίωση της εταιρείας και του συνδικαλισμού της.

Αυτά ήταν τα έργα του ελληνικού πελατειακού πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Στα είκοσι αυτά χρόνια ζήσαμε και άλλα πολλά. Είδαμε την περιοχή μας να μην «πολυ-συνεδρίαζε» για τη Μικρή ΔΕΗ… γιατί δεν μας αφορούσε, λέγανε κάποιοι! Είδαμε, πιο πρόσφατα, να αντιδρούν για να αντιδράσουν, να αντιδρούν με ψηφοθηρικό σκεπτικό και προεκλογικά κίνητρα ή και να μην αντιδρούν και να κρύβονται, στην τελευταία κρίση της ΔΕΗ και της περιοχής μας, αλλά και πάλι… επιφανειακά, για τα μάτια του κόσμου! Κι αυτό φάνηκε και στο χθεσινό ΠΕΣΥΠ πάλι, όπου θεσμικά περιμέναμε την τοποθέτηση του προέδρου του Εργατικού Κέντρου, που με το ζόρι μίλησε, για να μην ενοχλήσει την κυβέρνησή του, τον περιφερειάρχη του και όλα τα «γαλάζια» παιδιά που βρίσκονταν εκεί μέσα.

Το αποτέλεσμα αυτών των δράσεων ή των «μη δράσεων» μας οδήγησε στο σήμερα! Γι’ αυτό δεν έχουμε δικαίωμα να επαναλάβουμε τα λάθη των προηγούμενων. Δεν πρέπει πλέον να ανεχτούμε τυχόν λάθη! Γιατί αυτή η ιστορία έχει παρελθόν, έχει παρόν, αλλά δεν θα έχει μέλλον! Δεν πρέπει να ανεχτούμε για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, που απαιτεί εθνικό σχέδιο διαχείρισης, αιφνιδιαστικές αποφάσεις ερήμην της Αυτοδιοίκησης, των εργαζομένων, των τοπικών κοινωνιών, των επιστημονικών φορέων και των ειδικών.

Αν πάμε σε οποιαδήποτε διεκδίκηση, σε οποιονδήποτε αγώνα χωρίς ενότητα και κοινή στόχευση, για άλλη μια φορά θα ηττηθούμε, αλλά αυτή η φορά θα είναι η τελευταία.

Καλούμαστε από τις εξελίξεις και την κοινωνία, πρώτιστα σαν πολίτες και σαν πολιτικό όργανο, να τοποθετηθούμε αλλά και να βάλουμε τη βάση και να συντονίσουμε την ύστατη μάχη. Πρέπει να γίνει σαφές πως τώρα ξεκινάμε, δεν τελειώσαμε με ένα ψήφισμα.

Πρέπει να κερδίσουμε… Διαφορετικά, σε κάποιο από τα επόμενα περιφερειακά συμβούλια θα είμαστε εδώ και θα κλαίμε πάνω από τρία πτώματα μέσα στο ίδιο φέρετρο:

– Το πρώτο της ΔΕΗ, των ανθρώπων της, της χώρας και της εθνικής οικονομίας.

– Το δεύτερο της Μεγαλόπολης.

– Το τρίτο της ουτοπίας της μεταλιγνιτικής εποχής.

Και τότε τι θα μπορούμε να κάνουμε; Τίποτα… Υποκριτικά μόνο θα κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για να τιμήσουμε αυτούς τους νεκρούς!

Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να τεθούν ρεαλιστικοί στόχοι και να αναλάβουμε όλοι όποιες ευθύνες μας αναλογούν. Πρέπει να ξεχωρίσουμε και να κάνουμε ευδιάκριτους τους στόχους που θέλουμε να πετύχουμε, τόσο τους πολιτικούς όσο και τους πιο πρακτικούς και εκτελεστικούς.

Σαν πολιτικό όργανο, σαν εκφραστές τις τοπικής μας κοινωνίας, μαζί με τα συνδικάτα, τον δήμο, τους παραγωγικούς και επιστημονικούς φορείς, τους εργαζόμενους και την κοινωνία.

Πρακτικά τώρα: Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον «Αιφνίδιο θάνατο» και στους τρεις τουλάχιστον άξονες που διακρίνουμε ότι επηρεάζει για να γίνουμε αποτελεσματικοί και να ξέρουμε για τι μιλάμε, ξεκάθαρα, ευδιάκριτα και στοχευμένα. Δηλαδή, παρ’ όλο που το πρόβλημα είναι ένα, και ως ένα θα αντιμετωπιστεί, καλό θα ήταν να το δούμε, σε επιμέρους τρεις άξονες. Και εξηγούμαι:

Πρώτος: Οι συνέπειες στη ΔΕΗ και στους ανθρώπους της, οι συνέπειες στην εθνική οικονομία και τη χώρα.
Δεύτερος: Οι συνέπειες στη Μεγαλόπολη και την ευρύτερη περιοχή.

Τρίτος: Οι συνέπειες από την αιφνίδια και μη ομαλή μετάβαση στη μεταλιγνιτική εποχή.

Και τονίζω πως δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να ξεχωρίσουμε ή να παραλείψουμε κάποιον, γιατί αυτό επιχειρήθηκε τις προηγούμενες ημέρες, αρχίζοντας να παρουσιάζονται master plans της επόμενης μέρας, αλλά και σήμερα, εδώ, τώρα αυτό επιχειρείται. Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης για να εστιάσει στον τρίτο άξονα, του σχεδιασμού της μεταλιγνιτικής εποχής! Τι ωραία που ακούγεται; Πόσο διαφέρει όμως από την πραγματικότητα…

Σεβόμενοι τη λογική, την πατρίδα μας, την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τις διεθνείς συμφωνίες για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή και κυρίως το μέλλον των παιδιών μας, συνοπτικά και χωρίς τα τεχνικά, στατιστικά και οικονομικά στοιχεία, αναφέρω τι σημαίνει ο αιφνίδιος θάνατος για κάθε πυλώνα του προβλήματος.

Ποια τα ζητήματα τα οποία ανακύπτουν και με τα οποία θα βρεθούμε αντιμέτωποι άμεσα.

Για τη ΔΕΗ και τους ανθρώπους της, για την εθνική οικονομία και τη χώρα:

Σημαίνει προβλήματα ενεργειακής επάρκειας και ασφάλειας του ενεργειακού εφοδιασμού. Είναι γνωστό ότι η πολύ μεγάλη προβλεπόμενη διείσδυση των ΑΠΕ μέχρι το 2030 θα απαιτήσει, λόγω στοχαστικότητας ιδιαίτερα των αιολικών, τη μόνιμη διάθεση συμβατικής ισχύος σε εφεδρεία για λόγους ασφάλειας τροφοδοσίας. Επομένως, με την οριστική απόσυρση των λιγνιτικών μονάδων το 2028, το ηλεκτρικό ισοζύγιο της χώρας καθίσταται έωλο και ανασφαλές.
Σημαίνει εφιαλτικά οικονομικά δεδομένα λόγω της δραστικής μείωσης ΑΕΠ με δυσμενείς οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις ευρύτερα για την ίδια την εταιρεία και τη χώρα. Γιατί πρόβλημα στη ΔΕΗ, μη γελιόμαστε, συνεπάγεται πρόβλημα στην εθνική οικονομία.
Σημαίνει ότι η χώρα θα στερηθεί το φθηνό εγχώριο καύσιμο μόνο από τα ήδη λειτουργούντα σήμερα λιγνιτωρυχεία με ισοδύναμο θερμικό περιεχόμενο που υπερβαίνει σημαντικά τα 300 εκατ. βαρέλια πετρελαίου.
Σημαίνει ότι το κενό που θα προκύψει στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (Η.Ε.) θα καλυφθεί κυρίως από αντίστοιχες μονάδες με καύσιμο εισαγόμενο φυσικό αέριο (Φ.Α.) και με εισαγωγές Η.Ε. Το φυσικό αέριο είναι επίσης ορυκτό καύσιμο, όχι «αθώο» περιβαλλοντικά και εισαγόμενο.
Σημαίνει ότι η ενεργειακή εξάρτηση της χώρας θα αυξηθεί υπέρμετρα, οι δε τιμές του Φ.Α. στο μέλλον δεν μπορεί να διασφαλιστούν και να μας εγγυηθεί κανένας γι’ αυτές.
Σημαίνει εξομοίωση των ενεργειακών πηγών και αποδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας.
Σημαίνει de facto απολύσεις και πρόωρες αποχωρήσεις προσωπικού.
Σημαίνει απώλεια τεράστιων πρόσφατα επενδεδυμένων ποσών, ποσών πολλών εκατομμυρίων ευρώ για τις περιβαλλοντικές επενδύσεις που έγιναν στις συγκεκριμένες μονάδες του Λεκανοπεδίου και δεν έχουν αποσβεστεί. Όπως τα συστήματα αποθείωσης, τα συστήματα των ηλεκτροστατικών φίλτρων λιγνίτη και τέφρας, οι τελευταίες αναβαθμίσεις στα συστήματα λεβήτων και στροβίλων, στα ταινιοδρομικά συστήματα μεταφοράς τέφρας, στα συστήματα τηλεχειρισμών ηλεκτρικών εγκαταστάσεων κ.λπ.
Σημαίνει αύξηση της ήδη ακριβής κιλοβατώρας.
Σημαίνει ανεκμετάλλευτες κτηριακές εγκαταστάσεις, υποδομές και τεχνολογικός εξοπλισμό εκατομμυρίων ευρώ να σαπίζουν σε αποθήκες εγκαταλελειμμένες.
Σημαίνει βίαιο ξεπούλημα των εκμεταλλεύσιμων γεωτρήσεων και του υδροφόρου της περιοχής.

Για τη Μεγαλόπολη:

Σηματοδοτεί την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας.
Φέρνει κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων των οποίων ο κύκλος εργασιών, σχετίζεται με τις υπηρεσίες της ΔΕΗ στην περιοχή.
Θα υπάρξει κατακόρυφη μείωση του ΑΕΠ της περιοχής, δηλαδή φτώχεια!
Προκύπτει πρόβλημα με την τηλεθέρμανση των νοικοκυριών.
Προκύπτει πρόβλημα και με δέκα περίπου χωριά τα οποία υδρεύονται από τις γεωτρήσεις της Μονάδας ΙΙΙ.
Θα έχει ως αποτέλεσμα την ερήμωση της πόλης και μετατροπή της σε πόλη φάντασμα, με μόνιμους κατοίκους μόνο συνταξιούχους.

Τι θα συμβεί με τις αποκαταστάσεις εδαφών των παλιών ορυχείων όταν η ΔΕΗ δεν θα έχει κανένα επιχειρηματικό και εξορυκτικό ενδιαφέρον στην περιοχή; Γνωρίζετε τι σημαίνει αποκατάσταση του ορυχείου; Γνωρίζετε για τι ακριβώς μιλάμε ή φαντάζεστε λιμνούλες με παπάκια και λουλουδάκια ακούγοντας τη λέξη;

Μιλάμε για ένα απίστευτα μεγάλο και σοβαρό έργο. Χρονοβόρο. Κοστοβόρο. Μιλάμε για απορροή επιφανειακών νερών, για μακροπρόθεσμη σταθερότητα των μελλοντικών λιμνών των ορυχείων, για ρυθμό καθίζησης και χρόνο σταθεροποίησης των αποθέσεων αγόνων υλικών που θα επηρεάσουν καθοριστικά μελλοντικές δραστηριότητες, μιλάμε για διερευνήσεις για θέματα υδρογεωλογίας, το υδρολογικό ισοζύγιο της περιοχή κ.ά.

Μιλάμε για μακροπρόθεσμη ευστάθεια τελικών πρανών εκσκαφής και αποθέσεων αγόνων, μιλάμε για την τελική κατάσταση των πρανών, για προστασία από αυταναφλέξεις λιγνιτικών στρωμάτων. Μιλάμε για βάθος χρόνου μέχρι το 2050!

Δεν είναι η αποκατάσταση μια μακέτα με χρώματα και ζωγραφιές, ούτε και έκθεση ιδεών.

Και σε ποιον τελικά θα περιέλθουν αυτά τα εδάφη των ορυχείων;
Σε ποιον τα νερά της περιοχής;
Σε ποιον οι γεωτρήσεις της;

Για τον σχεδιασμό της μεταλιγνιτικής εποχής

Φυσικά και θα ήταν αντίφαση και θα πέφταμε σε ατόπημα να μιλάμε για αιφνίδιο θάνατο και να περιμένουμε να υπάρχει προετοιμασία για την επόμενη μέρα, το 2020! Η τακτική σε τέτοιες περιπτώσεις, τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκόσμια, είναι πως λαμβάνοντας υπόψιν το χρονοδιάγραμμα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων λιγνίτη και τον χρόνο προβλεπόμενης λειτουργίας των μονάδων ξεκινά ο σχεδιασμός συστηματικά λίγα χρόνια πριν από το επικείμενο κλείσιμο, έτσι ώστε να είναι σύγχρονος και επίκαιρος.

Συνεπώς, γνωρίζοντας πως τίποτε δεν έχει αλλάξει στον χρονικό ορίζοντα αυτό και με δεδομένα το μεν κλείσιμο της Μονάδας III το 2025 και της Μονάδας IV το 2035, προφανώς και θα ξεκινούσε ο σχεδιασμός, οργανωμένα, στοχευμένα και με σταδιακά βήματα.

Υπό τις σημερινές συνθήκες που διαμορφώνονται διαφαίνεται να «καίγεται» η ευκαιρία. Δεν έχουν εξασφαλιστεί οι απαραίτητοι πόροι για το εγχείρημα αυτό, π.χ. στο Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης, που είναι το μόνο χειροπιαστό βήμα που έγινε, στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών για την εξασφάλιση συγκεκριμένων ποσών και σε συγκεκριμένο βάθος χρόνου. 30.000.000 ευρώ σε μια τριετία ήταν μόνο η αρχή. Εδώ δεν έχουν αποδοθεί περίπου 25.000.000 ευρώ από το ΕΑΠ (λιγνιτόσημο). Δεν έχουν συντονιστεί δράσεις με τους φορείς που θα συμμετέχουν (π.χ. δήμος, ΤΕΕ, πανεπιστήμια κ.λπ.)

Συμπεράσματα – Προτάσεις

Από τα προαναφερθέντα γίνεται φανερό πως αν συνεχιστεί η πορεία της συρρίκνωσης της συμμετοχής συνολικά των εγχώριων ενεργειακών πόρων (λιγνίτες, ΑΠΕ και νερά) στο ηλεκτρικό και γενικότερα στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας, με δεδομένο τον καθοριστικό ρόλο του κόστους της ενέργειας στο σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας, τούτο δεν θα συνεισφέρει στην οικονομική ανάκαμψη, το αντίθετο μάλιστα.

Κατά την άποψή μας πρέπει να υπάρξει μόνιμη στόχευση μέσω της εκπόνησης εναλλακτικών σεναρίων, ώστε οι εγχώριοι ενεργειακοί πόροι (λιγνίτες, ΑΠΕ και νερά) να συμμετέχουν διαχρονικά σε μεγάλο ποσοστό στο ηλεκτρικό ισοζύγιο μέχρι το 2030, με τον λιγνίτη να διατηρεί πρωταγωνιστικό ρόλο, από τις υπάρχουσες υποδομές. Έτσι θα μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση, που είναι βασική προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Εάν, ωστόσο, μετά το 2030 ανακαλυφθούν και αξιοποιηθούν σε ικανή ποσότητα και με σημαντικά οικονομικά οφέλη εγχώριοι υδρογονάνθρακες, τότε μπορεί να εξεταστεί τυχόν επίσπευση της απόσυρσης των λιγνιτικών ΑΗΣ.

Για τον λόγο αυτό στη συζήτηση του ΠΕΣΥΠ προτείναμε και συμπεριελήφθησαν κάποια από τα παρακάτω στο ψήφισμα:

Να αποσυρθεί η εξαγγελία του κλεισίματος των λιγνιτικών μονάδων έτσι ώστε η δίκαιη μετάβαση της περιοχής σε οικονομία με λιγότερο λιγνίτη να γίνει με όρους δικαιοσύνης, ισότητας, ισονομίας, συνέπειας, σοβαρότητας και υπευθυνότητας και σύμφωνα με τα οριζόμενα από τη λογική και τον νόμο, που ισχύουν για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
Να δοθεί χρονική παράταση με απομειούμενη σταδιακά συμμετοχή του λιγνίτη στο ηλεκτρικό ισοζύγιο της χώρας σύμφωνα με τον ισχύοντα προγραμματισμό εκμ/σης των λιγνιτωρυχείων ή τουλάχιστον μέχρι να δοθεί επαρκής χρόνος για τη σωστή, ασφαλή και οικονομική δημιουργία συνθηκών για τη βιώσιμη αξιοποίηση των αποκατεστημένων εκτάσεων στους χώρους των λιγνιτωρυχείων. Συνεπώς: Να μην κλείσουν οι Μονάδες III και IV πριν από τα προβλεπόμενα όρια λειτουργίας τους, δηλαδή το 2025 η Μονάδα III και το 2035 η Μονάδα IV, αντίστοιχα.
Να προχωρήσει η ανάπτυξη των ΑΠΕ σε επίπεδο χώρας με έμφαση στα φωτοβολταïκά, στη γεωθερμία, στη βιομάζα και με παράλληλες δράσεις για την εξοικονόμηση και αποθήκευση Η.Ε. με οικονομικούς όρους, καθώς και στην ηλεκτροκίνηση (μέσα σταθερής τροχιάς, αστικά λεωφορεία, οχήματα Ι.Χ. κ.ά.). Έτσι θα μειώνεται το αποτύπωμα άνθρακα και θα διευκολύνεται η παράταση της χρήσης του λιγνίτη με προϊούσα απομείωση στην παραγωγή Η.Ε.
Να αποκατασταθούν τα εδάφη και να αποδοθούν στην τοπική κοινωνία.
Να περάσει νομοθετική ρύθμιση για υπαγωγή της Μεγαλόπολης στα «ειδικά καθεστώτα» πρόσθετης ενίσχυσης του αναπτυξιακού νόμου για την ανάπτυξη και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της εργασίας στην περιοχή.
Να εξασφαλίσει και για τους λιγνιτικούς ΑΗΣ αποδεικτικά διαθεσιμότητας ισχύος (ΑΔΙ), όπως τούτο ισχύει σε άλλες χώρες και για άλλες τεχνολογίες παραγωγής Η.Ε. Ας μην ξεχνούμε ότι η χώρα δικαιούται παρόμοια μεταχείριση, αν μη τι άλλο διότι διαχρονικά συνέβαλε απειροελάχιστα στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, σε αντίθεση με τις βιομηχανικές χώρες της Ε.Ε. που σωρεύουν στην ατμόσφαιρα αέρια του θερμοκηπίου ήδη από την εποχή της βιομηχανικής εποχής, δηλαδή για 200 τουλάχιστον χρόνια!

Για τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας απαιτούνται σε τοπικό επίπεδο τεράστια οργανωτική προσπάθεια, προγραμματισμός, έλεγχος, επιμονή, ανάληψη και συντονισμός πρωτοβουλιών από τους κατά περίπτωση αρμόδιους τοπικούς φορείς. Για τον λόγο αυτόν προτείνουμε να συγκροτηθεί διαπαραταξιακή επιτροπή με αποκλειστικό αντικείμενο τη μετάβαση της περιοχής σε οικονομία με λιγότερο λιγνίτη.

Να επιστρέψει η Λιγνιτική Μεγαλόπολης στη μητρική ΔΕΗ.
Να εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας των εργαζομένων που δεν κατοχυρώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα κατά το κλείσιμο των μονάδων σε κενές οργανικές θέσεις του ευρύτερου Δημοσίου κοντά στον τόπο διαμονής τους.
Να γίνει διαπεριφερειακή συνεδρίαση των περιφερειακών συμβουλίων Πελοποννήσου και Δυτικής Μακεδονίας με σκοπό τη χάραξη κοινής πολιτικής.

Για την επίτευξη των στόχων θα συγκροτηθεί επιτροπή αγώνα, όπως αναφέρεται και στην εισήγηση, που θα συντονίσει αγωνιστικές κινητοποιήσεις και συνάντηση με τον πρωθυπουργό ζητώντας την ικανοποίηση των ανωτέρω αιτημάτων μας.

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ – ΤΖΕΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός Τεχνολογίας Υπολογιστών, περιφερειακή σύμβουλος Αρκαδίας