Οι εργαζόμενοι απεργούν γιατί βλέπουν τα εργασιακά τους δικαιώματα να αποσαθρώνονται, να απειλείται η συλλογική τους αυτονομία και να ανοίγει ο δρόμος στον κυβερνητικό εργοδοτικό έλεγχο των σωματείων.
Απεργούν γιατί αποκρούουν την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας με τη μερική και εκ περιτροπής απασχόληση, την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών.
Αυτά αφορούν «λίγους» και «ταλαιπωρούν πολλούς», όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός. Στους «πολλούς – εκατομμύρια πολιτών» αναφέρεται και στέκεται «στο πλευρό» τους και ουσιαστικά θέλει να τους στρέψει εναντίον των «λίγων», προωθώντας έτσι τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό»∙ δηλαδή, με άλλα λόγια, οι κοινωνικές ομάδες και τάξεις να συγκρούονται μεταξύ τους.
«Οι Ελληνες κουράστηκαν πλέον να δοκιμάζονται από πρακτικές περασμένων δεκαετιών. Είναι καιρός να πάμε μπροστά. Και θα πάμε», δηλώνει και υπόσχεται ο πρωθυπουργός. «Μπροστά»; Πόσο «μπροστά» και σε ποια κατεύθυνση; «Μπροστά» με καθυποταγμένους και χωρίς δικαιώματα εργαζομένους, που δεν είναι «λίγοι» βέβαια, αλλά η πλειονότητα των πολιτών.
Βαθιά συντηρητικός και νεοφιλελεύθερος ο λόγος του.
Και βέβαια η επιταγή του Συντάγματος:
«Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων».
* δικηγόρος, πρώην υπουργός
πηγή: efsyn.gr