Με τον μανδύα της επιβράβευσης των μη παραβατικών επιχειρήσεων, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για παροχή «ασυλίας» σε εργοδότες οι οποίοι, εφόσον ενταχθούν στο λευκό μητρώο, δεν θα υφίστανται ελέγχους, ενώ θα απολαμβάνουν μία σειρά από προνόμια – Αναδημοσίευση από την «Εποχή» της Κυριακής 14 Ιουλίου
«Ορκωμοσία του πρωθυπουργού στο Ευαγγέλιο της Ορθοδοξίας για πίστη στο Σύνταγμα της Ελλάδος! Επιστροφή στην κανονικότητα!»: με αυτήν την ανάρτηση, σε φόντο βαθύ γαλάζιο, υποδέχθηκε μέσω social media ο γ.γ. της ΓΣΕΕ και κορυφαίο στέλεχος της ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα, Νίκος Κιουτσούκης την ανάληψη των καθηκόντων της νέας κυβέρνησης.
Την ώρα που στην ΕΕΣΣΤΥ, όπου εργάζεται ο κ. Κιουτσούκης, μαθαίνουμε ότι οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι και ζητούν έκτακτες προκαταβολές σε ένα κλίμα υπερβολικής πίεσης, ο εν λόγω συνδικαλιστής πανηγυρίζει για τη σημειολογία του ακραίου συντηρητισμού που εξέπεμψε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Άφησε βέβαια ασχολίαστη ακόμα μία, ίσως σημαντικότερη, σημειολογία: την αλλαγή ονόματος του υπουργείου, από «Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης», σε υπουργείο «Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων».
Ο πολιτικο-ιδεολογικός συμβολισμός, προφανής: η κοινωνική ασφάλιση και η αλληλεγγύη θεωρούνται «κοινωνικές υποθέσεις», για ένα υπουργείο που μέχρι σήμερα είναι οργανωτικά δομημένο με βάση την ακριβώς αντίθετη αντίληψη. Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει, είναι τι θα κάνει ο Γιάννης Βρούτσης με τις δομές Ασφάλισης και Αλληλεγγύης (πρώην Πρόνοιας).
Ίδια πρόσωπα για τις ίδιες πολιτικές;
Σημειο(λογία) υπ’ αριθμόν τρία: η εκ νέου υπουργοποίηση του ίδιου αυτού προσώπου, του κ. Βρούτση, που το 2015 άφησε την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη, τον κατώτατο μισθό μειωμένο κατά 22% και τον υποκατώτατο κατά 32% και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς διαλυμένους και απαξιωμένους, όπως καταδείξαμε σε πρόσφατο ρεπορτάζ της «Εποχής».
Παράλληλα, νέα υφυπουργός Εργασίας, με αρμοδιότητα τα κρίσιμα για την κοινωνική συνοχή θέματα της Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ορκίστηκε η Δόμνα Μιχαηλίδου, η οποία ακόμα δεν έχει αναλύσει το πολιτικό της σχέδιο.
Σχετικά πρόσφατα όμως (2017), ως καλεσμένη σε τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΪ, είχε ταχθεί υπέρ της μείωσης του μισθολογικού κόστους, στο οποίο μάλιστα απέδιδε τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας: «Η Ελλάδα μεταξύ 2013-2014 ήταν πρωταγωνίστρια στις μεταρρυθμίσεις και στις μεταρρυθμίσεις ανταγωνιστικότητας και […] είχαμε πάρα πολύ μεγάλη άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Γιατί με τις θυσίες του ελληνικού λαού, καταφέραμε να μειώσουμε πάρα πολύ το κόστος εργασίας. Το εργασιακό μπήκε σε ένα πλαίσιο πιο ευέλικτο, το μισθολογικό μπήκε σε ένα πλαίσιο πολύ πιο σκληρό, οπότε καταφέραμε να μειώσουμε το κόστος εργασίας» (το βίντεο υπάρχει στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=kNM_SAXUJCA).
Το μισθολογικό κόστος για το οποίο έκανε λόγο η σημερινή υφυπουργός της ΝΔ, είχε συρρικνωθεί (και) εξαιτίας της θέσπισης του ρατσιστικού υποκατώτατου μισθού, της ακύρωσης των βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων, και της εκτόξευσης «μαύρης» και υποδηλωμένης εργασίας.
Το πισωγύρισμα σε αντεργατικές λογικές σηματοδοτεί και η, όπως όλα δείχνουν, επιστροφή της Άννας Στρατινάκη στη θέση της γενικής γραμματέως του υπουργείου Εργασίας. Η κ. Στρατινάκη είχε τοποθετηθεί στην ίδια θέση το 2011. Προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και, όπως σχολιάζουν καλά γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα στην οδό Σταδίου, θεωρείται αρκετά κυνική ως προς την προώθηση των συμφερόντων των εργοδοτών.
Σύμφωνα με e-mails που είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Hot Doc» , η κ. Στρατινάκη, ως γ.γ. του υπουργείου Εργασίας και επικεφαλής του ΑΣΕ, είχε στείλει το 2013 (επί Σαμαρά) εμπιστευτικό e-mail στο πρωθυπουργικό γραφείο, προτείνοντας την υιοθέτηση νομικής φόρμουλας, που θα καταστήσει δυνατές τις ομαδικές απολύσεις με την παράκαμψη του κοινοβουλίου, χωρίς να αλλάξει το σχετικό νομικό πλαίσιο.
«Πλυντήριο» των εργοδοτών;
Αν τα παραπάνω μοιάζουν δευτερεύοντα, καλό είναι να σταθούμε και σε όσα προανήγγειλε ο ίδιος ο κ. Βρούτσης, την Τετάρτη 10/7/19, κατά τη συνάντησή του με Επιθεωρητές του ΣΕΠΕ.
Στις προτεραιότητές του είναι η διαμόρφωση του «Λευκού Μητρώου Επιχειρήσεων», που θα επιβραβεύει µε χαμηλότερες εισφορές τις επιχειρήσεις που είναι ασφαλιστικά συνεπείς και σέβονται την εργατική νομοθεσία.
Το εν λόγω μέτρο επιχειρήθηκε να προωθηθεί και το 2014, στη διάρκεια της προηγούμενης θητείας Βρούτση, αλλά δεν προχώρησε.
Κρύβει ένα ξεκάθαρο κίνδυνο: με τον μανδύα της επιβράβευσης των μη παραβατικών επιχειρήσεων, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για παροχή «ασυλίας» σε εργοδότες οι οποίοι, εφόσον ενταχθούν στο λευκό μητρώο, δεν θα υφίστανται ελέγχους, ενώ θα απολαμβάνουν μία σειρά από προνόμια.
Επιχειρήσεις που θα ελεγχθούν (ποιες και με ποια κριτήρια;), θα αποκτήσουν την «ταμπέλα» του μη παραβατικού; Και αν ναι, για πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;
Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν, διότι ο έλεγχος για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας είναι πολύπλοκη και δυναμική διαδικασία. Ο επιθεωρητής μπορεί στις 12 το μεσημέρι να μην εντοπίσει κάποια παράβαση και μετά από 1 ώρα, στον «καθαρό» εργοδότη που θα έχει… «παρασημοφορηθεί», να πιάσουν δουλειά 2 αδήλωτοι εργαζόμενοι.
Άλλωστε, η πρόσφατη εμπειρία (βλέπε αναλυτικά: https://left.gr/news/endoepikoinonia-oi-ergodotes-stoheymenoys-eleghoys-…) απέδειξε ότι οι στοχευμένοι έλεγχοι οδηγούν στον αποτελεσματικότερο εντοπισμό των παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας και αυτός πρέπει να είναι και ο προσανατολισμός του ΣΕΠΕ.
Ο ΣΕΒ θέτει ξανά την ατζέντα
Οι εργοδότες έχουν (από καιρό) λάβει το μήνυμα, όπως αποδεικνύει η προσφυγή του ΣΕΒ στο ΣτΕ με στόχο την κατάργηση των τριετιών στον κατώτατο μισθό.
Τι στάση θα κρατήσει άραγε η νέα κυβέρνηση στο ζήτημα; Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν είχε υπάρξει κάποια τοποθέτηση.
Πάντως, ο συμβολισμός και εδώ είναι κάκιστος: η επίθεση των βιομήχανων στις τριετίες γνωστοποιήθηκε κατά τη χρονική συγκυρία που ο μέχρι πρόσφατα γενικός διευθυντής του ΣΕΒ, Άκης Σκέρτσος, κατέλαβε κορυφαία θέση δίπλα στο νέο πρωθυπουργό.
Ανάμεσα στα άλλα, έχει δηλώσει (7/11/17) ότι «η υπερ-ρυθμισμένη αγορά εργασίας συνέβαλε στη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας».
Ξυπνούν, έτσι, μνήμες των πολιτικών στα εργασιακά («πετυχημένες μεταρρυθμίσεις», κατά δήλωση του κ. Σκέρτσου) που, ακόμα και μέσα στα μνημόνια, ήταν λιγότερο προϊόν εξωτερικού καταναγκασμού και περισσότερο η εφαρμογή του… πολιτικού προγράμματος του ΣΕΒ, ο οποίος φαίνεται ότι εκ νέου ορίζει την ατζέντα (η «κανονικότητα» που λέγαμε). Και αυτό δεν είναι καθόλου συμβολικό. Είχε και θα έχει ξανά συνέπειες στην υλική πραγματικότητα του κόσμου της Εργασίας.
Πηγη:www.left.gr