ΟΙ ΒΑΣΤΙΛΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ 14Η ΙΟΥΛΙΟΥ

Μια κοινωνία που φυλακίζει το δημόσιο χώρο στην κατανάλωση είναι μια κοινωνία που χρειάζεται αλλαγή· μια κοινωνία που φυλακίζει τον ελεύθερο χρόνο στη μιζέρια του ωραρίου καταστημάτων είναι μια κοινωνία που χρειάζεται αλλαγή· μια κοινωνία που φυλακίζει τους εργαζόμενους στα «απελευθερωμένα» ωράρια της ελεύθερης αγοράς, είναι μια κοινωνία αγοραίας ελευθερίας, μια κοινωνία σκλαβιάς πραγματικής και συμβολικής. Είναι μια κοινωνία που χρειάζεται αλλαγή.

Οι σύγχρονες Βαστίλες δεν χρειάζονται τούβλα για να υψωθούν ούτε δήμιους για να σωφρονίσουν. Αρκούνται στα οικονομικά συμφέροντα -λίγων λιγούρηδων επιχειρηματιών- που καταχρηστικά παρουσιάζονται ως γενικό κοινωνικό συμφέρον, κάτι που θα μας προκαλούσε τα γέλια αν δεν ήταν επικίνδυνο. Σε τούτο το αντικοινωνικό μακελειό δεν λείπει τίποτα: παρανομίες, εξαντλητικά ωράρια εργασίας, η επιβράβευση ενός παράλογου σπάταλου καταναλωτισμού και μια ατιμία χωρίς ωράριο κλεισίματος όπου ταπεινώνονται οι εργαζόμενοι, ξεγελιούνται οι πελάτες και εξευτελίζεται το ίδιο το νόημα της ζωής που υποκύπτει στη διαταγή «κατανάλωσε», ένας ακόμα τρόπος για να πει «υποτάξου» στον ανθρωπολογικό τύπο που σου προτείνουν λίγοι λιγούρηδες καταστηματάρχες.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι ακόμα ένα μνημονιακό σκάνδαλο και πρέπει να αναζητήσουμε την επιβολή του ακόμα πιο πέρα από τη δικαιολόγηση ορισμένων οικονομικών συμφερόντων. Το πιο βαθύ νόημά του κρύβεται στο ότι πρέπει να υπάρξει μια ειλικρινής και αδιαμφισβήτητη συνταύτιση της κοινωνίας με την αγορά, ώστε οι πωρωμένες συνθήκες του φιλελεύθερου καπιταλιστικού ανταγωνισμού να γίνουν αφανέρωτες μέσα στην ανεμπόδιστη βαρβαρότητα. Αν η εξάρθρωση των εργατικών δικαιωμάτων είναι το πρώτο βήμα, τα επόμενα είναι οι προγραμματισμένες φάσεις καταστροφής κάθε μορφής κοινωνικότητας που μπορεί να υφίσταται ανεξάρτητα από τα οικονομικά συμφέροντα. Από τη χρήση του χρόνου μέχρι το νόημα της ανθρώπινης εμπειρίας και από την έννοια της ανάγκης μέχρι την ποιότητα της σχόλης.

Θα ήταν πολύ εύκολο, αν ήθελε κανείς να το κοιτάξει, όλα αυτά να αποδειχθούν με ένα απλό παράδειγμα. Το Συμβούλιο της Επικρατείας νομολόγησε παλαιότερα ότι είναι αντι-συνταγματική η λειτουργία των καταστημάτων 52 Κυριακές το χρόνο (υπουργική απόφαση Γιακουμάτου). Μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου για λειτουργία 32 Κυριακές σε περιοχές τουριστικού ενδιαφέροντος (διάταξη που μπήκε μέσα στο 4ο μνημόνιο που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε την πρόταση να κρίνει αντι-συνταγματική τη συγκεκριμένη διάταξη. Και στη μια περίπτωση και στην άλλη, πρωτοστάτησαν για την απελευθέρωση της Κυριακάτικης λειτουργίας, όχι μόνο οι ενώσεις των μεγαλο-εργοδοτών από τον κλάδο του Εμπορίου, αλλά και οι εργοδοτικές ενώσεις από τον κλάδο των Ξενοδοχείων και του Τουρισμού. Αναδεικνύεται λοιπόν μέσα και από το ζήτημα της Κυριακάτικης αργίας (δηλαδή της δυνατότητας για Κυριακάτικη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων) μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, η βιομηχανία του τουρισμού που υποκατέστησε την παλιά αναψυχή μικρής κλίμακας και καταστρέφει τις πόλεις και ένα τρόπο ζωής που εγγυούνταν το δικαίωμα στην πόλη όχι μόνο στους μόνιμους κατοίκους τους αλλά και στους επισκέπτες. Η συμμετοχή στην κοινωνικότητα των πόλεων καταστρέφεται εξίσου με την αναψυχή, θυσία στην καπιταλιστική κερδοσκοπία.

Είναι προφανές ότι η επιτυχία του κερδοσκοπικού ωφελιμισμού του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού περνά από την αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, την εξαφάνιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και τη διάλυση της συλλογικής ταυτότητάς τους. Το φανταστικό αντιστάθμισμα που προτείνει, τη μετατροπή του καθενός σε καταναλωτή, είναι ήδη διπλά ματαιωμένο.

Είναι γι’ αυτό το λόγο που απεργούμε και θα συνεχίσουμε να απεργούμε. Είναι γι’ αυτό το λόγο που επικαλούμαστε τα εργατικά συμφέροντα και θα συνεχίσουμε να τα επικαλούμαστε. Γιατί αν μέσα στη λογική του κεφαλαίου κρύβονται οι φάσεις της προγραμματισμένης καταστροφής της κοινωνίας, μέσα στα εργατικά συμφέροντα φανερώνεται η απελευθέρωσή της από τις Βαστίλες του κέρδους.

Στο ευφρόσυνο μακελειό των γιορτών της μιζέριας, αντιπαρατάσσουμε τη γιορτινή απόλαυση του αγώνα.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής