Για το συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Ρόδο και τις εξελίξεις στο Συνδικαλιστικό Κίνημα:.
Τα όσα συνέβησαν στη 2η προσπάθεια σύγκλησης του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ στη Ρόδο, απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι το μόνο που μπορεί να παράγει πλέον ο συνδικαλιστικός βραχίονας του ΚΚΕ μέσα στα συνδικάτα, είναι η βία και η τρομοκρατία, με εμφανή πλέον στόχο τη διάλυση όχι μόνο της ΓΣΕΕ, αλλά και όλων των συνδικάτων, που δεν είναι κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του. Η δήθεν «νομιμοποίηση» που αντλεί το ΠΑΜΕ από τον εαυτό του και για τον εαυτό του, δηλαδή ότι θέλει «συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών», αποτελεί απλώς το «ξεκάρφωμα» για τη δημιουργία συνθηκών φανατισμού για τα μέλη του και μάλιστα με όρους γηπεδικού χουλιγκανισμού. Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) δεν προσπαθεί να επιβάλλει τους δικούς του όρους για τη διενέργεια συνεδρίου στη ΓΣΕΕ, δηλαδή συνέδριο «χωρίς εργοδότες». Σε αυτό ψεύδεται. Έχει περάσει σε άλλο στάδιο, επιδιώκει πλέον τη συνολική καθυπόταξη όλων των συνδικάτων και της ΓΣΕΕ στο ΠΑΜΕ και τη σταδιακή μετατροπή του συνδικαλιστικού κινήματος σε βραχίονα του ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ ούτε το 2010 ούτε το 2013 ούτε το 2016 (δηλαδή στα 3 προηγούμενα συνέδρια της ΓΣΕΕ και μάλιστα εν μέσω της λαίλαπας των μνημονίων) δεν επιχείρησε να διαλύσει τη διαδικασία του Συνεδρίου.
Προσήλθε με ευλάβεια στην κάλπη, αφού είχε διασφαλίσει και παζαρέψει ότι θα είναι 2η δύναμη. Όλο αυτό το διάστημα βολευόταν με την «μοιρασιά» της κατάστασης εντός της ΓΣΕΕ, παρά τη δήθεν διαφοροποίησή του σε φραστικό επίπεδο.
Και εδώ είναι και οι μεγάλες ευθύνες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια. Από τη μια δεν έκανε τίποτε για να βάλει σε μια τάξη τις χρόνιες παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος, να σταματήσει τις συστηματικές νοθεύσεις στις εκλογές των συνδικάτων, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη μαζικοποίησή τους, να αλλάξει τον προσανατολισμό της ΓΣΕΕ ώστε να γίνει το πραγματικό κέντρο συντονισμού και αγώνα των εργαζομένων. Από την άλλη τα είχε βρει με το ΠΑΜΕ σε όλα τα επίπεδα και αντάμα βάδιζαν οι δυο τους, ευχαριστημένοι με τη γραφειοκρατική τους προσέγγιση και εντελώς αδιάφοροι για την αναπαραγωγή μιας απαράδεκτης κατάστασης.
Ως ΕΑΚ, όλα αυτά τα είχαμε επισημάνει ήδη από το 2010 (αλλά και νωρίτερα), ζητώντας και διεκδικώντας καθαρά μητρώα, καθαρές εκλογές με ΑΜΚΑ σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα, τη ΓΣΕΕ. Αυτό εμείς το κάναμε παντού πράξη, σε όσες οργανώσεις είχαμε την κεντρική ευθύνη. ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ δεν το ακολούθησαν. Βολεύτηκαν όλοι τους σε μια εκφυλισμένη κατάσταση. Όμως όλα αυτά, σε τίποτε δεν μπορούν να δικαιολογήσουν σήμερα την τραμπούκικη τακτική του ΠΑΜΕ, που ξεπερνάει κάθε όριο. Και τούτο διότι σήμερα δεν επιζητεί, εντός των θεσμικών διαδικασιών, τον αναπροσανατολισμό της ΓΣΕΕ και των συνδικάτων, αλλά την καθυπόταξή τους στο πολιτικό σχέδιο του ΚΚΕ. Είναι φανερό ότι στο σχέδιό τους δεν χωρούν άλλες φωνές, δεν χωρούν άλλες δυνάμεις, δεν χωρούν άλλες παρατάξεις. Δεν θέλουν να υπάρχει ένα δημοκρατικό, πολυτασικό, πλουραλιστικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό θέλουν να το τελειώσουν.
Εδώ η Κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες, διότι βλέπει τη μικρή και όχι την μεγάλη εικόνα. Επιχειρώντας να κρατήσει ίσες αποστάσεις και προσδοκώντας πιθανόν να αποκομίσει «οφέλη» από μια τέτοια στάση, δε βλέπει τους κινδύνους για τη συνολική διάλυση των συνδικάτων.
Αν νομίζει πως θα αποδομηθεί η όποια γραφειοκρατική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τέτοιες βίαιες πρακτικές τύπου ΠΑΜΕ, κάνουν τραγικό λάθος συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτό που υποθάλπει με τη στάση της η κυβέρνηση, είναι η διάλυση των εργατικών-συνδικαλιστικών θεσμών και η ακύρωση της δυνατότητας των συνδικάτων να ξαναχτίσουν συμβάσεις και δικαιώματα, που ισοπέδωσαν τα μνημόνια και οι κυβερνητικές πολιτικές της τελευταίας δεκαετίας.
Ως ΕΑΚ είχαμε επισημάνει, ότι εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, είχε μεγάλη σημασία να υπάρχει εκλεγμένη (και όχι διορισμένη Διοίκηση της ΓΣΕΕ). Στη σημερινή συγκυρία, μετά τη διάλυση του Συνεδρίου στη Ρόδο, όπου διακυβεύεται το παρόν και το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος εμείς επιδιώκουμε και επιμένουμε:
• Να ξεκινήσει ένας μεγάλος και ευρύτερος διάλογος μέσα στα συνδικάτα και μεταξύ των παρατάξεων, για τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό τους και την αλλαγή του προσανατολισμού τους.
• Να οργανωθεί το συντομότερο δυνατόν Οργανωτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ, με κύριο ζητούμενο να υπάρξουν πραγματικά οργανωτικά μέτρα για την αντιμετώπιση των παθογενειών και των διάτρητων εκλογικών διαδικασιών (βάση δεδομένων για τα μέλη, καθιέρωση ηλεκτρονικού συνδικαλιστικού βιβλιάριου, ΑΜΚΑ και κάθε άλλο μέσο που θα διασφαλίζει καθαρές εκλογές).
Σε αυτά τα ελάχιστα πρέπει να δεσμευτούν όλοι όσοι θέλουν ένα δημοκρατικό πλουραλιστικό συνδικαλιστικό κίνημα, με πραγματική εκπροσώπηση των εργαζομένων (και ιδίως αυτών που είναι «εκτός των τειχών») και δράσεις που θα αναδεικνύουν και θα υπερασπίζονται τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων.
